Aan iedereen die met hiv leeft,
Mijn naam is Joshua en ik kreeg op 5 juni 2012 de diagnose hiv. Ik herinner me dat ik die dag in het kantoor van de dokter zat en wezenloos naar de muur staarde terwijl een breed scala aan vragen en emoties door me heen stroomde.
Ik ben geen onbekende in gezondheidsuitdagingen, maar hiv was anders. Ik ben een overlevende van necrotiserende fasciitis en tientallen ziekenhuisopnames als gevolg van cellulitis, allemaal niet gerelateerd aan mijn hiv-status. Mijn grootste steunpilaar tijdens die gezondheidsstrijd was mijn gezin. Maar op zoek naar steun bij mijn familie was moeilijker met hiv vanwege de last van schaamte die ik bij deze diagnose voelde.
Vanuit mijn oogpunt was mijn diagnose niet alleen te wijten aan een aantal ongelukkige omstandigheden. Ik voelde dat het kwam door keuzes die ik had gemaakt. Ik had ervoor gekozen om geen condoom te gebruiken en meerdere seksuele partners te hebben zonder na te denken over de mogelijke gevolgen. Deze diagnose zou mij niet alleen beïnvloeden. Ik dacht na over hoe het mijn gezin zou beïnvloeden, en ik vroeg me af of ik het ze überhaupt moest vertellen.
Ik weet nu dat veel mensen het moeilijk vinden om hun hiv-status aan hun familie bekend te maken. Onze familieleden zijn vaak de mensen die het dichtst bij ons staan. Zij zijn misschien degenen wier mening we geneigd zijn een hogere waarde te hechten. Een afwijzing door een vriend of potentiële minnaar kan pijn doen, maar een afwijzing door ons eigen bloed kan buitengewoon pijnlijk zijn.
Het kan al ongemakkelijk zijn om met familie over seks te praten, laat staan over hiv. Het is normaal dat mensen met niet-bekendgemaakte hiv zich afvragen of onze families nog steeds van ons zullen houden. Deze zorgen zijn normaal en terecht, zelfs voor degenen die uit stabiele huizen komen. We willen onze familie trots maken, maar als hiv-positief uit de kast komen, haalt niet de gouden sterrenlijst die onze gezinnen op de koelkast zetten. Gevoelige onderwerpen zoals seksualiteit, gezinswaarden en religieuze opvattingen kunnen de zaken nog ingewikkelder maken.
In het begin deed ik mijn best om mezelf af te leiden en me zo 'normaal' mogelijk te gedragen. Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat ik sterk genoeg was. Ik kon de kracht verzamelen om mijn nieuw gevonden geheim binnen en buiten het zicht te houden. Mijn ouders hadden al genoeg meegemaakt met mijn andere gezondheidsproblemen. Nog een last aan de mix toevoegen leek gewoon onredelijk.
Dit was mijn mentaliteit tot het moment dat ik door de voordeur van mijn ouderlijk huis liep. Mijn moeder keek me in de ogen. Ze kon meteen zien dat er iets ernstig mis was. Mijn moeder kon dwars door me heen kijken op een manier die alleen een moeder kan.
Mijn plan ging uit het raam. Op dat moment besloot ik mijn kwetsbaarheid te omarmen, niet ervoor weg te rennen. Ik brak in huilen uit en mijn moeder troostte me. We gingen naar boven en ik deelde met haar wat nu het meest intieme detail van mijn leven was. Ze had veel vragen die ik niet kon beantwoorden. We zaten allebei in een waas van verwarring. Ze twijfelde aan mijn seksuele geaardheid, wat ik niet verwachtte. Destijds was het nog iets waar ik mezelf niet mee in het reine was gekomen.
Mijn moeder vertellen over mijn hiv-status voelde als het schrijven van mijn eigen doodvonnis. Er waren zoveel onzekerheden en onbekenden. Ik wist dat ik niet per se aan het virus zelf zou overlijden, maar ik wist niet genoeg over hiv om echt te voorspellen hoeveel mijn leven zou veranderen. Ze troostte me en we troostten elkaar, urenlang in elkaars armen huilend tot al onze tranen op waren en de uitputting binnenkwam. Ze verzekerde me dat we hier als gezin doorheen zouden komen. Ze zei dat ze me hoe dan ook zouden steunen.
De volgende ochtend vroeg vertelde ik het mijn vader voordat hij naar zijn werk ging. (Ik moet zeggen dat nieuws iemand meer wakker maakt dan welke kop koffie dan ook). Hij keek me recht in de ogen en we kwamen op een diep niveau met elkaar in contact. Toen gaf hij me de stevigste knuffel die ik ooit had gevoeld. Hij verzekerde me dat ik ook zijn steun had. De volgende dag belde ik mijn broer, een arts die gespecialiseerd is in interne geneeskunde. Hij hielp me te leren wat de volgende stappen zouden zijn.
Ik had het geluk dat ik zo'n ondersteunend gezin had. Hoewel mijn ouders niet het best waren opgeleid over hiv, leerden we samen over het virus en hoe we als gezin ermee om moesten gaan.
Ik begrijp dat niet iedereen zo gelukkig is. De ervaring van iedereen om aan zijn gezin bekend te maken, zal anders zijn. Er is niet bepaald een openbaarmakingspamflet over HIV 101 dat iedereen ontvangt met hun diagnose. Het maakt deel uit van onze reis en er is geen precieze routekaart.
Ik zal het niet bedekken: het is een enge ervaring. Als de reactie die u krijgt positief en ondersteunend is, kan dit de band met uw gezin nog versterken. Niet iedereen heeft deze ervaring, dus u moet de keuzes maken die bij u passen.
Vanuit mijn oogpunt zijn hier een paar dingen die ik in gedachten houd wanneer je overweegt om je hiv-status bekend te maken:
Neem de tijd om erover na te denken, maar blijf niet vastzitten aan het worstcasescenario. Hoop op het beste en bereid je voor op het ergste.
Onthoud dat u nog steeds dezelfde persoon bent als vóór uw diagnose. Er is geen reden om je te schamen of je schuldig te voelen.
De kans is groot dat uw gezin vragen stelt uit bezorgdheid of gewoon uit nieuwsgierigheid. Wees er klaar voor, maar weet dat u nooit vragen hoeft te beantwoorden waarbij u zich misschien ongemakkelijk voelt. Het is oké om niet de antwoorden op al hun vragen te hebben; dit is ook nieuw voor jou.
Als het goed genoeg gaat met uw familie en u zich op uw gemak voelt, kan het nuttig zijn om hen uit te nodigen voor de volgende afspraak met uw arts. Dit geeft hen de kans om vragen te stellen. Je kunt ze ook aanmoedigen om te praten met anderen die met hiv leven.
Weet dat het voor iedereen een emotionele reis is. Respecteer elkaars grenzen. Geef elkaar de tijd om te verwerken wat dit betekent.
Ik vind dat het normaal is dat mensen op elkaars energie reageren. Probeer zo kalm en beheerst mogelijk te blijven, terwijl je jezelf ook toestaat je emoties te voelen.
Maak alleen openbaar in een veilige omgeving waar uw fysieke en persoonlijke welzijn wordt beschermd. Als je je zorgen maakt over je veiligheid, maar het toch aan je familie wilt vertellen, overweeg dan een openbare ruimte of het huis van een vriend.
Openbaarmaking is een persoonlijke keuze. U mag zich nooit onder druk gezet voelen om iets te doen dat u niet wilt doen. Alleen u weet of openbaarmaking geschikt voor u is. Als je nog steeds niet zeker weet of je contact wilt opnemen met je 'andere familie' - de miljoenen van ons die met hiv leven - onthoud dan dat we er zijn om je te steunen.
Mijn familie bekendmaken was eerlijk gezegd een van de beste keuzes die ik ooit heb gemaakt. Sinds ik mijn status heb bekendgemaakt, is mijn moeder op verschillende hiv-positieve cruises met mij geweest, heeft mijn vader op het werk een toespraak gehouden om mijn verhaal te delen ter ondersteuning van een lokale aids-serviceorganisatie, en verschillende familieleden en familievrienden zijn getest omdat ze zijn nu opgeleid.
Bovendien heb ik iemand om te bellen en mee te praten op mijn slechte dagen, en om mee te vieren na elk niet-detecteerbaar laboratoriumresultaat. Een van de sleutels tot een gezond leven met hiv is een sterk ondersteuningssysteem. Voor sommigen van ons begint dat bij het gezin.
Welke reactie uw gezin ook heeft, weet dat u waardig en sterker bent dan u zich ooit kunt voorstellen.
Hartelijk,
Joshua Middleton
Joshua Middleton is een internationale activist en blogger bij wie in juni 2012 de diagnose hiv werd gesteld. Hij deelt zijn verhaal om nieuwe hiv-infecties te helpen onderwijzen, ondersteunen en voorkomen door anderen die met het virus leven in staat te stellen hun volledige potentieel te bereiken.Hij beschouwt zichzelf als een van de miljoenen gezichten met hiv en gelooft echt dat degenen die met het virus leven een verschil kunnen maken door hun stem te laten horen en hun stem te laten horen. Zijn motto is hoop, want hoop heeft hem door enkele van de moeilijkste tijden in zijn leven heen geholpen. Hij moedigt iedereen aan om dieper te kijken naar wat hoop in hun leven kan betekenen. Hij schrijft en beheert zijn eigen blog genaamd PozitiveHopeZijn blog behandelt verschillende gemeenschappen waar hij gepassioneerd over is, waaronder de hiv-, LGBTQIA + -gemeenschappen en mensen met psychische aandoeningen. Hij heeft niet alle antwoorden en zou dat ook niet willen, maar hij deelt zijn leer- en groeiproces graag met anderen om hopelijk een positieve impact op deze wereld te hebben.
