Ziekte van Graves

Wat is de ziekte van Graves?

De ziekte van Graves is een auto-immuunziekte. Het zorgt ervoor dat uw schildklier te veel schildklierhormoon in het lichaam aanmaakt. Deze aandoening staat bekend als hyperthyreoïdie. De ziekte van Graves is een van de meest voorkomende vormen van hyperthyreoïdie.

Bij de ziekte van Graves maakt uw immuunsysteem antilichamen aan die bekend staan ​​als schildklierstimulerende immunoglobulinen. Deze antilichamen hechten zich vervolgens aan gezonde schildkliercellen. Ze kunnen ervoor zorgen dat uw schildklier te veel schildklierhormoon aanmaakt.

Schildklierhormonen hebben invloed op veel aspecten van uw lichaam. Deze kunnen uw zenuwstelselfunctie, hersenontwikkeling, lichaamstemperatuur en andere belangrijke elementen omvatten.

Indien onbehandeld, kan hyperthyreoïdie leiden tot gewichtsverlies, angst, zenuwachtigheid, prikkelbaarheid, depressie en mentale of fysieke vermoeidheid.

Wat zijn de symptomen van de ziekte van Graves?

De ziekte van Graves en hyperthyreoïdie hebben veel van dezelfde symptomen. Deze symptomen kunnen zijn:

• handtrillingen
• gewichtsverlies
• snelle hartslag (tachycardie)
• intolerantie voor warmte
• vermoeidheid
• nervositeit
• prikkelbaarheid
• spier zwakte
• struma (zwelling in de schildklier)
• frequent gevormde stoelgang
• moeite met slapen

Een klein percentage van de mensen met de ziekte van Graves krijgt een rode, verdikte huid rond het scheenbeen. Dit is een aandoening die de dermopathie van Graves wordt genoemd.

Een ander symptoom dat u kunt ervaren, staat bekend als de oftalmopathie van Graves. Dit gebeurt wanneer uw ogen vergroot lijken doordat uw oogleden zich terugtrekken.Wanneer dit gebeurt, kunnen uw ogen uit uw oogkassen gaan puilen.

Het National Institute of Diabetes and Digestive and Kidney Diseases schat dat 30 procent van de mensen die de ziekte van Graves ontwikkelen, een milde vorm van de oftalmopathie van Graves zullen krijgen. Tot 5 procent krijgt ernstige oftalmopathie van Graves.

Wat veroorzaakt de ziekte van Graves?

Bij auto-immuunziekten zoals de ziekte van Graves begint het immuunsysteem te vechten tegen gezonde weefsels en cellen in uw lichaam. Je immuunsysteem maakt meestal eiwitten aan die bekend staan ​​als antilichamen om te vechten tegen vreemde indringers zoals virussen en bacteriën.

Deze antilichamen worden speciaal geproduceerd om de specifieke indringer te richten. Bij de ziekte van Graves produceert uw immuunsysteem ten onrechte antilichamen, schildklierstimulerende immunoglobulinen genaamd, die zich richten op uw eigen gezonde schildkliercellen.

Hoewel wetenschappers weten dat mensen het vermogen kunnen erven om antilichamen aan te maken tegen hun eigen gezonde cellen, hebben ze geen manier om vast te stellen waardoor de ziekte van Graves wordt veroorzaakt of wie de ziekte zal ontwikkelen.

Wie loopt er risico op de ziekte van Graves?

Deskundigen zijn van mening dat deze factoren uw risico op het ontwikkelen van de ziekte van Graves kunnen beïnvloeden:

• erfelijkheid
• spanning
• leeftijd
• geslacht

De ziekte komt meestal voor bij mensen jonger dan 40 jaar. Uw risico neemt ook aanzienlijk toe als familieleden de ziekte van Graves hebben. Vrouwen ontwikkelen het zeven tot acht keer vaker dan mannen.

Het hebben van een andere auto-immuunziekte verhoogt ook het risico om de ziekte van Grave te ontwikkelen. Reumatoïde artritis, diabetes mellitus type 1 en de ziekte van Crohn zijn voorbeelden van dergelijke auto-immuunziekten.

Hoe wordt de ziekte van Graves gediagnosticeerd?

Uw arts kan laboratoriumonderzoeken aanvragen als hij vermoedt dat u de ziekte van Graves heeft. Als iemand in uw familie de ziekte van Graves heeft gehad, kan uw arts de diagnose mogelijk beperken op basis van uw medische geschiedenis en lichamelijk onderzoek.

Dit moet nog worden bevestigd door middel van schildklierbloedonderzoeken. Een arts die gespecialiseerd is in ziekten die verband houden met hormonen, bekend als een endocrinoloog, kan uw tests en diagnose afhandelen.

Uw arts kan ook enkele van de volgende tests aanvragen:

• bloedtesten
• schildklier echografie
• test voor opname van radioactief jodium
• schildklierstimulerend hormoon (TSH) -test
• schildklierstimulerende immunoglobuline (TSI) -test

De gecombineerde resultaten hiervan kunnen uw arts helpen erachter te komen of u de ziekte van Graves of een ander type schildklieraandoening heeft.

Hoe wordt de ziekte van Graves behandeld?

Er zijn drie behandelingsopties beschikbaar voor mensen met de ziekte van Graves:

• antithyroid-geneesmiddelen
• radioactief jodium (RAI) therapie
• schildklieroperatie

Uw arts kan u aanraden om een ​​of meer van deze opties te gebruiken om uw aandoening te behandelen.

Antithyroid-medicijnen

Antithyroid-geneesmiddelen, zoals propylthiouracil of methimazol, kunnen worden voorgeschreven. Bètablokkers kunnen ook worden gebruikt om de effecten van uw symptomen te verminderen totdat andere behandelingen beginnen te werken.

Therapie met radioactief jodium

Radioactieve jodiumtherapie is een van de meest voorkomende behandelingen voor de ziekte van Graves. Deze behandeling vereist dat u doses radioactief jodium-131 ​​inneemt.

Dit vereist meestal dat u kleine hoeveelheden in pilvorm doorslikt. Uw arts zal met u overleggen over de voorzorgsmaatregelen die u bij deze therapie moet nemen.

Schildklieroperatie

Hoewel een schildklieroperatie een optie is, wordt deze minder vaak gebruikt. Uw arts kan een operatie aanbevelen als eerdere behandelingen niet correct hebben gewerkt of als schildklierkanker wordt vermoed, hoewel schildklierkanker in de setting van de ziekte van Graves zeldzaam is.

Een schildklieroperatie kan ook worden aanbevolen als u zwanger bent en geen antithyroid-medicijnen kunt gebruiken. In dit geval wordt de operatie pas in het tweede trimester uitgevoerd vanwege het risico op een miskraam.

Als een operatie noodzakelijk is, zal uw arts uw hele schildklier verwijderen (totale thyreoïdectomie) om het risico op terugkeer van hyperthyreoïdie te elimineren. Totale thyreoïdectomie is de standaardzorg voor mensen met de ziekte van Graves.

Als u kiest voor een operatie, heeft u doorlopend schildklierhormoonvervangende therapie nodig.

Overleg met uw arts voor meer informatie over de voordelen en risico's van verschillende behandelingsopties.