Ik had een hekel aan schermtijd. Nu erken ik dat het de sleutel is tot het welzijn van mijn kinderen.
Het was zo 2018 van mij.
Zittend in een van die ongemakkelijke stoelen van het mediacentrum - het soort dat nog steeds relevant is in elke John Hughes coming-of-age-film - pompte ik mezelf op voor een vergadering van het schoolbestuur om mijn gedachten te uiten over iets dat op dat moment super serieus leek: schermtijd in het klaslokaal.
Ik was bang dat mijn dochter tijdens de schooldag vaak haar schoolapparaat gebruikte om mee te schrijven, in plaats van potlood en papier, en daarom besloot ik mijn bezorgdheid te uiten aan de gemeenschap in het algemeen.
Ik denk dat ik het meeste van wat ik die avond zei, heb geblokkeerd, omdat het zo irrelevant is voor mijn huidige pandemische bestaan. Maar ik heb beslist iets gezegd over schrijver zijn en hoe schrijven op papier voor onze kinderen de beste manier leek om aan hun academische schrijfcarrière te beginnen.
Natuurlijk, terwijl ik onder het schijnsel van die fluorescerende lampen zat, was er voor mij geen manier om te weten hoe waardevol die online ervaring in de klas uiteindelijk zou zijn.
De leercurve was steil
Destijds kregen mijn kinderen thuis zeker geen digitale ervaring. Mijn kinderen hebben geen pc.
Toen mijn kinderen kleuters waren en de iPad van ons gezin stierf, hebben we ervoor gezorgd dat we deze nooit zouden vervangen vanwege de onrust die het in ons huis veroorzaakte. In een notendop, er waren te veel door technologie veroorzaakte woedeaanvallen en ruzies over wie er online mocht gaan.
Maar zelfs met die door de school gesanctioneerde iPad- en computerervaring die ze op de basisschool hadden opgedaan, toen de Corona-chaos ons huishouden trof, waren we NIET klaar.
Het helpen van mijn dochters - die in de eerste en vierde klas zitten - met hun afstandsonderwijsopdrachten online, liep vaak uit op een brand met vier alarmen. Het begon met jammeren, dan huilen, daarna schreeuwen en dan vloeken.
Ja, ze hebben het afgelopen semester veel nieuwe woordenschat van me geleerd, en ik ben er niet supertrots op. Maar ik heb ook veel belangrijke dingen geleerd.
"GEEN LERAAR." Ik leerde dat dit woorden zijn die nauwkeurig op mijn grafsteen zouden kunnen verschijnen.
En die door school uitgegeven Chromebooks waar ik tijdens de vergadering van het schoolbestuur over stonk? Ze zijn niet de duivel zoals ik eerder dacht. Ze zijn nu bij ons thuis verwelkomd en zijn eigenlijk van cruciaal belang voor onze overleving tijdens deze pandemie - academisch en sociaal.
Nieuwe tools leiden tot nieuwe ideeën
Voor de duidelijkheid, ik moet duidelijk zijn dat leren op afstand niet alleen maar onweerswolken en meltdowns was. Hun leraren deelden online tools met ons die het leren leuker en interactiever maakten, sommige die zeker zullen blijven bestaan lang nadat deze crisis voorbij is.
We maakten kennis met een aantal geweldige leeswebsites / -apps zoals GetEpic.com, HooplaDigital.com en Raz-Kids.com die de kinderen uitdaagden om meer boeken te consumeren en die ook boeken suggereerden die ze normaal niet voor zichzelf zouden uitkiezen.
Ze probeerden en hielden van verschillende leerwebsites - Freckle.com, Dreambox.com, Khan Academy Kids - die het typische Engels en wiskunde werk boeiender maakten.
Ik weet dat we niet de enigen zijn die social media-apps zoals Facebook Messenger prijzen, die mijn dochters hielpen contact te leggen met alle vrienden die ze zo erg misten.
Er was een dagelijkse Google Meet voor de klas van het vierde leerjaar van mijn dochter die altijd boeiend was, dankzij leuke, door de docenten gemaakte evenementen, zoals een talentenjacht, show en vertel en meer.
Mijn jongste dochter was dol op haar wekelijkse een-op-een virtuele ontmoetingen met haar eerste klas leraar, een enorme verandering ten opzichte van een niet-pandemische school waar onderbrekingen in de klas vaak een-op-een keer waren.
Natuurlijk, als ze aan hun lot worden overgelaten (geen woordspeling bedoeld), krijgen mijn kinderen nog steeds tunnelvisie en eindigen ze uiteindelijk ergens niet-educatief op dat apparaat - in de gevallen van mijn dochters hebben we het over plaatsen als Amazon.com of TheAmericanGirlStore .com.
Veranderende verwachtingen
Ik ben me terdege bewust van en heel voorzichtig met de snelheid waarmee apparaten ons leven zijn binnengeslopen.
Ik heb de Google Family Link-monitoring-app geïnstalleerd, die me vertelt waar ze heen gaan als ik aan het werk ben en niet over hun schouder kan meekijken. Ik heb ook met hen gesproken over enkele van de gevaren waarmee ze online worden geconfronteerd.
Hoewel mijn gevoelens over technologie zijn veranderd, word ik nog steeds ongerust over wat het doet met hun zich ontwikkelende hersenen en hoe ze het gebruik ervan kunnen beheren - want als leren op afstand eindigt, zullen we hopelijk niet zo vaak aanmelden.
Ik vroeg experts om wat advies en inzicht om vooruit te komen terwijl we dit jaar hybride leren (2 dagen op school, 3 dagen thuis leren op afstand), en ik was verrast om te ontdekken dat het virus zoveel meer is veranderd dan onze levensstijl; het heeft de overkoepelende richtlijnen voor technologiegebruik veranderd.
"In de pre-pandemische wereld werd meer dan 2 uur per dag als te veel tijd beschouwd als het om schermen en apparaten ging", zei psycholoog / psychoanalyticus en auteur Stephanie Newman, PhD. "Nu school en buitenschoolse cursussen online zijn gegaan, stelt de American Academy of Pediatrics (AAP) voor om de schermtijd in evenwicht te brengen met andere activiteiten, waaronder lichaamsbeweging, en ervoor te zorgen dat kinderen voldoende slapen."
De AAP realiseert zich dat online leren tot 7 uur per dag kan duren, dus aanbevelingen om het gebruik van apparaten en schermen te beperken verwijzen naar tijd buiten school, merkte Newman op.
“Kort gezegd: de regels over schermtijd zijn tijdens de pandemie uit het raam verdwenen. Maar de meeste artsen en gezondheidsfunctionarissen zijn het erover eens dat het belangrijk is om de schema's en activiteiten van een kind te variëren, '' voegde ze eraan toe.
"Als kinderen 6 tot 7 uur online doorbrengen voor school, moeten ouders ervoor zorgen dat ze het door elkaar halen, zorg ervoor dat ze lichaamsbeweging in de routine opnemen, evenals lezen en spelletjes buiten het scherm die de verbeelding van kinderen stimuleren."
Ouders moeten een routine vormen van niet alleen leeractiviteiten, zei psycholoog en gediplomeerd professionele adviseur Dr. Roseann Capanna-Hodge, maar van spel, sociale en fysieke activiteiten.
"Door een duidelijk schema op te stellen met wat er wordt verwacht en wanneer er duidelijke tijdslimieten zijn, zullen kinderen ouders niet zoveel terugdringen over hun apparaten", vertelde ze aan Healthline. “De sleutel is om door alternatieve activiteiten te lopen die ze kunnen doen en deze uit te proberen. Anders hoor je: ‘Ik verveel me!’ ‘Kan ik niet gewoon Minecraft spelen ?!’ omdat ze niet weten wat ze moeten doen. '
Zonder duidelijke limieten en verwachtingen over de tijdslimieten van apparaten, voegt Capanna-Hodge eraan toe, roept het wrijving aan beide kanten op.
Capanna-Hodge benadrukte hoe belangrijk het is om niet te verwachten dat kinderen zes uur lang zonder pauze zitten en schoolwerk doen en niet van hen verwacht dat ze beslissen hoe ze hun niet-apparaattijd doorbrengen zonder een beetje hoeden.
Ik ben van plan dit schooljaar een schema te maken met activiteiten die geschikt zijn voor hen als ze niet echt leren, zodat ze er niet eens over na hoeven te denken.
De experts zeiden dat zwaarlijvigheid, slaaponderbreking en geestelijke gezondheidsproblemen enkele van de gevaren zijn die samenhangen met te veel technologie. Dit zullen uitdagingen blijven waar we voor staan, maar Capanna-Hodge heeft ook goed nieuws gedeeld.
"Recent onderzoek suggereert dat niet alle actieve schermtijd kinderen op dezelfde manier beïnvloedt, en het is niet altijd slecht", vertelde ze aan Healthline. "Hoe actiever kinderen en tieners bezig zijn met hun schermtijdactiviteiten (naar een server springen om een game te spelen, chatten met vrienden, FaceTime, enz.) Versus passieve betrokkenheid (denk aan scrollen en YouTube), hoe minder negatieve impact op hun geestelijke gezondheid. "
Waar ouders nu aan moeten denken, zei ze, is dat de apparaten van hun kinderen een belangrijk middel zijn om sociaal contact te maken, wat zeker het geval is geworden in mijn huis.
Ik voel me bijvoorbeeld meer verbonden met de wereld in het algemeen na frequente Zoom-oproepen met verre familie en vrienden.
Mijn oudste dochter hield het deze zomer bezig met een videogesprek waarmee ze armbanden maakte, waar zij en haar vrienden (adorabel) vriendschapsarmbanden weven, praten over hoe ze hun dagen doorbrengen en vaak klagen over hoezeer ze elkaar missen.
Soms is het een hartenbreker om naar te luisteren, maar ik ben zo blij dat ze die tijd samen hebben - een connectie waar ik waarschijnlijk een jaar of twee geleden niet aan had gedacht. Verandering, zoals ze zeggen, kan goed zijn.
Amy Jamieson is een schrijver op het gebied van gezondheid, ouderschap, beroemdheden en lifestyle, die haar carrière bij het tijdschrift People begon als verslaggever in 2000. Later, als senior redacteur, lanceerde ze de huisdierenafdeling van People.com.Sinds ze het merk in 2017 heeft verlaten, heeft ze het druk gehad met mama en schrijven voor verschillende websites zoals Powder.com en Bustle.com vanuit haar huis in saltbox-stijl in Connecticut - meestal met een kat op haar schoot en een hond aan haar voeten.
-what-it-is-and-how-to-treat-it.jpg)
