Voor mensen met diabetes kan arrestatie en opsluiting dodelijk zijn

Stel je voor dat je door de politie wordt geboeid, wachtend om te worden weggevoerd door een patrouillewagen, terwijl je levensondersteunende diabetesvoorraden net buiten bereik zijn ...

Of denk eraan om al in hechtenis te zitten achter de tralies, zonder toegang tot de insuline en reddingsglucose die u nodig heeft om te leven. Wat als u om hulp schreeuwde, maar uw oproepen voor medische hulp werden genegeerd door de geüniformeerde mensen die op wacht stonden?

Helaas zijn deze situaties heel reëel en niet ongewoon. Ze worden tegenwoordig vaker belicht, niet alleen met #BlackLivesMatter-protesten die aandringen op politiehervorming, maar ook in enkele spraakmakende rechtszaken die uitdagen dat gevangenissen en gevangenissen niet zijn uitgerust om diabeteszorg op de juiste manier aan te pakken - wat levensbedreigend kan zijn, afhankelijk van hoe lang de ervaring of opsluiting duurt.

Politie-discriminatie en buitensporig geweld tegen mensen met diabetes en andere handicaps is in feite een al lang bestaand probleem, dat zelfs het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten (SCOTUS) bereikte met een historische rechtszaak uit 1989 over vermeende mishandeling door politieagenten van een zwarte man met diabetes type 1 (T1D) die op dat moment een laag bloedsuikerincident had.

Maar 2020 heeft dit weer op de voorgrond gebracht, met de COVID-19-pandemie en wijdverspreide protesten om politiediensten in de Verenigde Staten te hervormen. Nu komen sommige gevallen van mensen met diabetes die lijden tijdens arrestaties en opsluiting opnieuw in het nieuws.

Gearresteerd uit protest

Tijdens de vroege protesten na de brute politiemoord op George Floyd in Minneapolis, kwam het verhaal op sociale media naar voren van de 20-jarige Alexis Wilkins in Cincinnati, die werd gearresteerd maar niet in haar medische tas kon komen met de benodigde pompbenodigdheden en insuline.

Terwijl zij en enkele vrienden werden vastgehouden door agenten, vertelde ze de agenten blijkbaar over haar T1D en de behoefte aan insuline, bewaard in haar tas die zich nog in de nabijgelegen auto bevond. Maar ze luisterden niet meteen, en hoewel ze slechts ongeveer een half uur uit haar tas was gehaald, wees het incident op de gevaren van wat zou kunnen was gebeurd als die agenten later niet hadden geluisterd en haar toegang hadden gegeven tot de voorraden, vooral als ze voor langere tijd in hechtenis was genomen.

Wilkins verhaal en de mogelijke gevolgen werden later mainstream in dit artikel van augustus 2020 in The Nation, geschreven door een mede-T1D-advocaat genaamd Natalie Shure.

Overmatige politie

Eind juli gingen de politie van Minneapolis en de plaatselijke ambulancepersoneel opnieuw de strijd aan met een vreselijke behandeling. Ze stuurden een man genaamd Max Johnson naar de ICU voor twee dagen nadat hij hem had geïnjecteerd met het krachtige kalmerende middel ketamine, zonder te erkennen dat hij op dat moment een diabetesgerelateerde aanval had vanwege een lage bloedsuikerspiegel.

Zijn vriendin belde 911 over de reactie op een lage bloedsuikerspiegel, maar de politie en paramedici namen in plaats daarvan hun toevlucht tot geweld en kalmerende middelen, en beschuldigden Johnson van drugsgebruik in plaats van naar zijn vriendin te luisteren die uitlegde dat het een medisch noodgeval was.

"Dit gebeurde omdat Max een 6'5" zwarte man is ", schreef zijn vriendin in een Facebook-bericht over het incident. "Mijn witheid was niet genoeg om hem te redden van de Hennepin Healthcare EMS en MPD's flagrante racisme en levensbedreigende beslissingen."

Velen geloven dat mensen met diabetes duidelijk en aanwezig gevaar lopen als het gaat om politieoptreden - vooral gekleurde mensen met diabetes.

Natuurlijk zijn de handboeien en de eerste arrestatie slechts het eerste deel van het verhaal. Als je eenmaal achter de tralies zit, wordt het vaak een stuk erger.

Diabetes zorgt achter de tralies

Er zijn geen definitieve gegevens over hoeveel mensen met diabetes (PWD's) deel uitmaken van de gevangenis- en gevangenisbevolking in de Verenigde Staten. Maar tien jaar geleden schatte de American Diabetes Association (ADA) dat van de in totaal 2 miljoen mensen die landelijk vastzaten, er waarschijnlijk 80.000 mensen met diabetes leefden.

De ADA wijst erop dat diabeteszorg vaak wordt geweigerd aan mensen in kortdurende hechtenis, maar dat het zelfs nog problematischer is voor degenen die langdurig vastzitten in het gevangenissysteem. Jarenlang zijn er verhalen in het nieuws verschenen die voorbeelden hiervan benadrukken, en in 2019 publiceerde de krant Atlantic Journal Constitution een eerste van zijn soort onderzoek waarin een dozijn sterfgevallen door diabetische ketoacidose (DKA) werd gevonden in de gevangenissen en gevangenissen van Georgia, de meeste. waarschijnlijk een gevolg van onvoldoende diabeteszorg.

In 2017 werden drie federale rechtszaken aangespannen tegen CoreCivic, het grootste particuliere gevangenisbedrijf van het land. Dat bedrijf runt de Trousdale Turner Correctional Facility, een van de nieuwste en grootste gevangenissen van Tennessee, en de plaats waar verschillende gedetineerde PWD's beschuldigden dat ze geen adequate zorg kregen; enkelen stierven zelfs.

De ADA probeerde tussenbeide te komen in deze rechtszaken en zei dat ze alle andere PWD's die er momenteel zijn, kunnen vertegenwoordigen of mogelijk met soortgelijke situaties in het hele land te maken kunnen krijgen. Maar de federale rechter ontkende dat verzoek aan de ADA om mee te doen, en schiep een precedent voor beperkingen op de manier waarop belangenorganisaties betrokken kunnen worden wanneer dit soort claims zich voordoen.

In de respectieve rechtszaken tegen CoreCivic spiegelden veel van de claims elkaar.

In een rechtszaak die in 2018 werd aangespannen in het voorgaande jaar van de dood van gevangene Jonathan Salada in de Trousdale Turner Correctional Facility in Tennessee, blijkt uit autopsieregistraties die bij de rechtbank zijn ingediend, dat hij gevaarlijk hoge bloedsuikers had waarvan elke PWD of medische professional weet dat ze tot ondragelijke pijn kunnen leiden. Toch wordt zijn officiële doodsoorzaak vermeld als een overdosis van een opioïde pijnstiller op recept, terwijl diabetes alleen wordt vermeld als een bijdragende factor. Salada's familie spande de rechtszaak aan en beweerde dat het gevangenispersoneel hem urenlang gillend van pijn op DKA-niveau in zijn cel had achtergelaten, zonder toegang tot insuline in de dagen voor zijn dood.

Eerlijk gezegd is hij niet de enige PWD die de afgelopen jaren in dezelfde instelling is overleden, en de officiële rapporten van beide wijzen erop dat drugsgebruik de belangrijkste doodsoorzaak is. Gevangene John Randall Young werd in maart 2018 bewusteloos in zijn cel aangetroffen en stierf kort daarna in een nabijgelegen ziekenhuis, na soortgelijke beweringen over ontoereikende D-zorg in die gevangenis. Maar na zijn dood werd hij verwijderd als eiser in de rechtszaak over gezondheidszorg, omdat bij zijn autopsie drugs in zijn bloed waren aangetoond, waaronder meth en antidepressiva.

Ondertussen betrof de belangrijkste rechtszaak die de ADA vroeg om zich bij de PWD-gevangene aan te sluiten, Douglas Dodson in Trousdale, een hoofdaanklager in een class action-rechtszaak die werd aangespannen in het Middle District of TN-gerechtshof. De groep die CoreCivic aanklaagt, beweerde dat 60 PWD's daar op een gegeven moment - en bij uitbreiding elke gevangene met diabetes - dagelijks gevaar liepen voor hun gezondheid vanwege ongezond eten, onvoorspelbare maaltijden en onbetrouwbare toegang tot insuline-injecties. Ze beweerden dat de wachttijd voor alleen insuline uren langer zou kunnen zijn dan wanneer PWD's injecties zouden moeten krijgen, als gevolg van zowel onvoldoende personeel als frequente lockdowns wanneer routinematige medische zorg wordt opgeschort.

Een handgeschreven brief binnen de gerechtelijke dossiers beschreef in detail het soort onvoldoende D-zorg dat plaatsvindt in die federale gevangenisfaciliteit:

"De afgelopen twee en een halve week zijn we opgesloten geweest, en het is een aantal avonden geweest dat we niet naar de kliniek zijn geroepen om onze insuline te krijgen", schreef Dodson op zijn klachtenformulier voor gevangenen, een bewijsstuk opgenomen in de rechtszaak. “Ik weet dat mijn insuline me in leven houdt en ik heb het echt elke dag nodig. Dit heeft hier in deze faciliteit lang genoeg geduurd. "

Een derde zaak die in 2016 werd aangespannen, betrof de voormalige Trousdale-gevangene Thomas Leach, die soortgelijke claims had als de groep van Dodson in hun rechtszaak.

In alle drie de rechtszaken ontkende CoreCivic dat hij enig wangedrag had begaan. De Dodson-zaak werd in juli 2019 gesloten, waarbij het gevangenisbedrijf verplicht was om personeel en correctionele officieren goed op te leiden - er werd taal opgenomen in de trainingshandleidingen voor werknemers - en om ervoor te zorgen dat gedetineerden 30 minuten voor elke maaltijd naar een aparte ruimte werden begeleid voor een glucose controle en eventueel benodigde insulinedosering of andere medicijnen. CoreCivic was ook verplicht om de advocatenhonoraria van de gevangenen en de kosten in verband met de zaak te betalen.

Gevangenen de schuld geven voor slechte zorg

Verbazingwekkend genoeg stond het particuliere gevangenisbedrijf erop dat de PWD-eisers in deze class action-zaken verantwoordelijk zijn voor hun eigen diabetescomplicaties. Dat is een ongelooflijke bewering, aangezien gevangenen zo weinig vrijheid hebben of zo weinig toegang hebben tot de benodigde zorg of medicijnen.

"Net zoals kinderen afhankelijk zijn van volwassenen om te helpen bij hun diabeteszorg, zijn personen die in de gevangenis zitten, overgeleverd aan het gevangenispersoneel om hen toegang te geven tot de medische hulpmiddelen, medicijnen en redelijke aanpassingen die nodig zijn om hun diabetes te behandelen", aldus de ADA. Geschillenregisseur Sarah Fech-Baughman zei in een persbericht. “Deze personen hebben geen toegang tot de juiste medische zorg en zijn het slachtoffer van discriminatie op grond van hun diabetes. De ADA daagt beide kwesties uit namens deze kwetsbare bevolking. "

Door te proberen betrokken te raken bij deze gevallen, hoopte de ADA dat het zou worden toegestaan ​​om deel te nemen namens alle PWD's die mogelijk risico lopen op dit soort slechte zorg achter de tralies. De ADA drong aan op een uitspraak die normen zou stellen om alle CoreCivic-locaties te dwingen diabeteszorg voor alle gevangenen te verbeteren - in hun meer dan 65 staats- en federale faciliteiten in de Verenigde Staten.

Maar uiteindelijk mocht de ADA niet tussenkomen en kreeg CoreCivic als gevolg niet meer dan een vingergolf. Het is duidelijk dat deze kwestie van slordige diabeteszorg in gevangenissen en gevangenissen in het hele land blijft bestaan.

Diabetes moeder pleit voor een gedetineerde zoon

Eerder sprak DiabetesMine met een D-Mom genaamd Laura (achternaam achtergehouden) in Minnesota, die het hartzeer had dat verband hield met de opsluiting van haar zoon. Ze deelde het verhaal over een vermeend gebrek aan diabeteszorg in een federale correctionele instelling in Milaan, Michigan, waar haar zoon J de enige gevangene was met T1D die daar gevangen zat. Toen ze in 2018 haar verhaal deelde, was haar zoon halverwege de dertig en zat hij al 5 jaar achter de tralies wegens een gewapende overval.

Bij de diagnose T1D op 8-jarige leeftijd had haar zoon vóór de opsluiting goed voor zichzelf gezorgd met A1C's in het bereik van 6 procent. Maar de gevangenis duwde die A1C boven de 8 en later in de dubbele cijfers, en hij ervoer verschillende ernstige aanvallen van hypoglykemie waarvoor paramedici in de gevangenis nodig waren. J had regelmatig moeite om zelfs maar elementaire glucosecontroles en insuline-injecties te krijgen, omdat de gevangenis niet meer dan twee keer per dag insuline toediende; ze hadden ook geen snelwerkende insuline, alleen de oudere gewone (R) insuline die vluchtiger is en langer nodig heeft om te werken. Het kostte haar zoon 5 maanden om tijdens de lunch insuline te krijgen, legde Laura uit, na herhaaldelijk mondeling en officieel schriftelijk verzoek.

"Zolang hij loopt en ademt, zien ze niets mis met hem", zegt ze.

Vanwege deze omstandigheden, die ze omschreef als een "absoluut minimum" zorg achter de tralies, ontwikkelde haar zoon diabetescomplicaties - verergerd door de realiteit dat goede oogonderzoeken en tandheelkundige zorg ook een probleem waren, zei ze.

“Dit is een enorm probleem. Rechtshandhavings- en gevangenissystemen werken in hun eigen gesloten systeem en lijken op niemand verantwoording af te leggen. Elke dag ben ik bang voor het leven van mijn zoon vanwege het gebrek aan kennis over diabetes type 1 in deze systemen, '' zei Laura.

Hoewel het Federal Bureau of Prisons (BOP) een document heeft met klinische richtlijnen voor de behandeling van T1D en diabetes type 2 (T2D), zijn de praktische aspecten van de zorg die door het personeel van de correctionele faciliteit wordt geboden minimaal, en dat is zeker niet het geval. lijken universeel te worden afgedwongen of gevolgd.

Wat wordt er gedaan om dit aan te pakken?

Het antwoord van sommigen van degenen die dit monitoren binnen de D-Community: lang niet genoeg.

"Helaas is het een mengelmoes van vooruitgang en het is overal," vertelde Katie Hathaway, directeur juridische belangen van de ADA, eerder aan DiabetesMine. "Het is moeilijk in te schatten of er veel is gedaan, maar wat ik kan zeggen is dat dit probleem zeker niet is opgelost."

Al in 2007 bracht de ADA een trainingsvideo van 20 minuten uit om het probleem aan te pakken van de politie die te maken heeft met diabetes-noodsituaties (beschikbaar op YouTube in drie delen). Die video kwam voort uit een rechtszaak in Philadelphia en diende als een startpunt voor de belangenorganisatie om dit onderwerp nationaal aan te pakken. Veel politie-afdelingen vroegen om de video en gebruikten deze tijdens trainingen, maar die verzoeken namen uiteindelijk af.

In wezen zijn alle video-covers van 2007 de basis over wat agenten zouden moeten weten over hoe ze de tekenen en symptomen van hypo- en hyperglykemie kunnen herkennen en deze kunnen onderscheiden van de effecten van alcohol- of drugsgebruik. De video bevat twee 'real-life'-scenario's:

• De ene toont een vrouw die op de passagiersstoel van een SUV zit nadat de bestuurder voor een school is gestopt en naar buiten is gesprongen om wat sap te halen voor haar D-vriend (haar alleen achterlatend om de politie op een verwarde manier te ontmoeten, natuurlijk ).
• Een tweede voorbeeld toont een man die wordt gearresteerd en naar de gevangenis wordt gebracht, en daar wordt ondervraagd over zijn diabetes. Hij heeft later een hoge bloedsuikerspiegel (hyperglykemie) als gevolg van een gebrek aan insuline en moet naar het ziekenhuis worden gebracht.

Wat de video echter niet laat zien, zijn de meest voorkomende situaties waarmee politieagenten te maken kunnen krijgen met PWD's. Bijvoorbeeld, on-the-fly beslissingen nemen over wat er gebeurt als iemand over de weg slingert, of als ze een schijnbaar gewelddadige, armzwaaiende persoon tegenkomen (die toevallig hypoglycemisch is).

De ADA vertelde DiabetesMine dat de afgelopen tien jaar haar beleidsopleidingsbronnen over deze onderwerpen 400+ wetshandhavingsinstanties in meer dan 30 staten bereikten door te delen, en dat ze ook advocaten in het hele land hebben opgeleid over de juridische kwesties die erbij betrokken zijn door middel van gerichte webinars. De organisatie stelde ook uitgebreid gedrukt materiaal samen voor zowel wetshandhavers als advocaten.

Gezien de golf van burgeractivisme van 2020, willen PWD's misschien de bronnengids van de American Civil Liberties Union (ACLU) raadplegen voor degenen die protesteren, om te weten wat je rechten zijn wanneer je de politie tegenkomt. Zie ook: Beyond Type 1's Guide to Safe Protesting with Diabetes.