Beklimming van 50 van Amerika's hoogste toppen met (en voor) diabetes

Je vraagt ​​je misschien af ​​of klimmen naar de 50 hoogste punten in de Verenigde Staten in zoveel dagen mogelijk is, zelfs voor de meest ervaren atleten in perfecte gezondheid.Maar gooi diabetes type 1 in de mix, samen met vallen van een bergklif en met een luchtbrug naar een ziekenhuis, terwijl je duizenden dollars inzamelt voor diabetesprogramma's ... en je hebt de ingrediënten voor een echt opmerkelijk avontuur, allemaal voor een geweldig oorzaak.

Dat is de ervaring die Michael Shelver en Patrick Mertes hadden tijdens de zomer van 2019, toen dit duo op pad ging om te doen wat niemand anders met diabetes type 1 eerder heeft gedaan: 26.000 mijl reizen om te wandelen, rennen, lopen en skiën over 505 mijl aan paden, en klimmen naar de 50 hoogste punten in heel Amerika in evenveel dagen. Ook bekend als Project 50-in-50.

Het doel was om geld in te zamelen voor de in North Carolina gevestigde non-profit Diabetes Family Connection, die op recreatie gebaseerde programma's uitvoert die gericht zijn op het opbouwen van vertrouwen, optimisme en steun voor gezinnen met diabetes. Het andere doel van het wilde avontuur van Michael en Patrick was om kinderen, volwassenen en gezinnen die getroffen zijn door T1D overal te laten zien dat de aandoening hen niet hoeft te vertragen of hen ervan weerhoudt dromen te verwezenlijken.

De twee hielden hun reis bij op Instagram en maakten er een hele community-ervaring van die internationale media-aandacht heeft gekregen en die leidt naar weer een groot, nog te onthullen avontuur voor 2020.

Tot nu toe hebben ze ongeveer $ 28.000 opgehaald via sponsoring van Dexcom, Tandem Diabetes, Companion Medical, Clif Bar & Company, The North Face en andere organisaties, samen met een crowdsourcing-campagne die tot eind februari 2020 loopt.

"Er was niet alleen veel persoonlijke groei die organisch plaatsvond door de uitdaging en uitputting van zoiets monumentaals als dit, maar er was ook een tastbare ervaring waarbij we de kracht voelden van de type 1 diabetesgemeenschap", zegt Patrick. "Het was echt een once-in-a-lifetime ervaring voor ons."

Diabetes-avonturiers verenigen zich

Beide mannen komen uit Californië, maar Patrick woont nu in North Carolina, waar hij werkt voor de Diabetes Family Connection waarvoor ze geld inzamelen. Michael woont nog steeds in Californië en werkt voor de non-profitorganisatie Diabetes Youth Families (DYF) in Concord, CA.

Ze werden allebei gediagnosticeerd met diabetes type 1 als kinderen, en ze delen een toewijding aan sport en buitenactiviteiten.

Patrick werd in 1997 op 5-jarige leeftijd gediagnosticeerd met klassieke symptomen. Omdat zijn grootvader met T1D had geleefd nadat hij als volwassene in de veertig was gediagnosticeerd, herkende de familie onmiddellijk wat er aan de hand was. Michael werd in 2004 op 10-jarige leeftijd gediagnosticeerd toen hij als actieve zwemmer de symptomen en het gewichtsverlies zag. Hij zag zelfs suikerkristallen op zijn bed omdat er zoveel overtollige glucose in zijn urine zat, vertelt hij.

Het paar ontmoette elkaar in 2015 via DYF in Californië. Teruggeven aan de gemeenschap door het steunen van diabeteskampen was een groot deel van hun leven geweest, en ze hadden allebei als zomeradviseur gediend en later fulltime gewerkt.

“We gingen samen op deze backpackreis en realiseerden ons echt dat we veel dezelfde interesses hebben en dezelfde passie hebben voor buitenactiviteiten”, zegt Patrick. "Dat is in eerste instantie hoe het ons lukte, en sindsdien zijn we in verschillende avonturen beland."

Michael zegt dat het idee voor een enorme geldinzamelingsreis is ontstaan ​​doordat hij een aantal jaren geleden een pad van meer dan 200 mijl had afgelegd, dat Patrick in 2018 had voltooid. Ze begonnen te praten over het verleggen van de grenzen van wat ze fysiek en mentaal konden doen - vooral met T1D , iets dat rond dat thema zou kunnen draaien.

“We waren op zoek naar iets waarmee veel mensen in de diabetescommunity kunnen worden betrokken. We zijn van mening dat betrokken raken bij diabetes of actief zijn echt helpt bij het zelfvertrouwen en bij diabetesmanagement ”, zegt Michael.

Rond dezelfde tijd eind 2018 voltooide professionele duursporter Colin O'Brady uit Oregon de 13.000 mijl lange cross country "50 high points" van klimmen naar de hoogste punten in alle 50 staten. Zowel Patrick als Michael dachten dat dat iets zou zijn wat ze konden doen. Het zou een opwindende uitdaging zijn, aangezien niemand met diabetes type 1 het ooit had gedaan.

Dus Project 50-in-50 was geboren.

Het paar besteedde maanden aan het plannen en opzetten van een 'mobiel commandohoofdkwartier' waarmee ze door het hele land zouden rijden en in de loop van de zomer 27.000 kilometer zouden afleggen.

Hun avontuur begon eind juni op de hoogste berg van Amerika: de top van Denali in Alaska, die 6.000 meter hoog is. Van daaruit reisden ze de volgende 49 dagen door het land en op 18 augustus om ongeveer 20.00 uur eindigden ze het avontuur bij Guadalupe Peak in Noord-Texas. Ze hebben onderweg veel andere mensen betrokken.

"Veel van de hoogtepunten zijn hikes die relatief niet technisch zijn, of hikes die bijna iedereen kan doen", zei Patrick. "We wilden de 50 hoogtepunten doen en tegelijkertijd mensen uitnodigen om mee te wandelen."

Omgaan met insuline en voedsel op bevroren toppen

Ze vertellen over die eerste top op Denali in Alaska, toen het paar temps rond -25F hoog op de top zag (het had kunnen zijn gedaald tot -40F, zeggen ze). Dus wikkelden ze elk hun insuline in een sok en stopten die vervolgens in een geïsoleerde fles - niet alleen als opvulling, maar ook om het in hun slaapzakken te bewaren om bevriezing te voorkomen. Ze droegen ook meerdere lagen kleding en hielden hun Tandem t: slim X2-insulinepompen in hun binnenjas om ervoor te zorgen dat ze warm bleven en om de slang te beschermen tegen blootstelling aan de ijskoude lucht.

Hoogteveranderingen kunnen natuurlijk een steuntje in de rug zijn voor diabetesmanagement. Patrick zegt dat extreme hoogte ervoor zorgt dat je lichaam cortisol afgeeft, wat resulteert in een stijging van de bloedsuikerspiegel. Maar de zware lichamelijke activiteit van zwaar wandelen en klimmen kan de bloedglucosepieken tegengaan en alles in evenwicht brengen.

Ze merkten ook op dat eten een uitdaging was vanwege het gebrek aan consistentie en weinig slaap. Vaak 'leefden ze van snacks' - mueslirepen, beef jerkey, trailmix en kaasstengels - terwijl ze op lange afstanden waren. Later vulden ze zich met warm eten wanneer ze bij benzinestations stopten om de reisbus te tanken, of kochten ze snelle opwarmmaaltijden. Voordat ze langere, uitgebreide beklimmingen beginnen, zouden ze koolhydraten binnenkrijgen vanwege alle calorieën die ze tijdens de oefening zouden verbranden. Patrick leeft ook met coeliakie, dus het plannen om glutenvrij voedsel bij de hand te hebben (en anderen in de D-Community hun voedsel langs de weg laten brengen) maakte allemaal deel uit van de ervaring.

Ze praten allebei over hun gebruik van de Dexcom CGM en Tandem t: slim X2 met Basal-IQ als de sleutel tot hun succes bij het beheersen van diabetes terwijl ze de hoogste punten in Amerika beklimmen. Patrick zegt rechtuit: "Eerlijk gezegd was deze reis niet mogelijk geweest zonder de technologie en vooral G6, omdat onze schema's zo gevarieerd waren en we nooit echt in een ritme kwamen."

Van een berg vallen (maar niet door diabetes)

Natuurlijk was er een prachtig landschap om van te genieten. En veel off-script verrassingen om mee om te gaan - van diabetesuitdagingen wanneer schema's veranderen tot onverwachte weersomstandigheden. Maar de grootste verrassing kwam voor Michael eind juli in Montana.

"Het was een van de meest memorabele en meest traumatische ervaringen van mijn leven", vertelt hij.

Ze waren op Granite Peak, een van de meer bekende en moeilijk te beklimmen punten van het land. Ze hadden een gecompliceerde tijd omdat ze om 4 uur 's ochtends waren aangekomen om op de trailhead te beginnen, maar die was gesloten, dus gingen ze een omleidingspad in. Dat moest hun reis verlengen van 24 mijl tot 30 mijl heen en terug. Ze hadden allebei vertrouwen in hun fitnessniveau dat ze het konden.

Maar het pad bleek veel langer te zijn, omdat de kaart die ze hadden gebruikt niet op schaal was. Alleen al het bereiken van de voet van de berg was 50 mijl, voordat ze zelfs maar begonnen te klimmen. Er lag ook meer sneeuw op de grond dan gepland. Ze begonnen aan de achterkant van de berg te klimmen en het duurde ongeveer 3-4 uur.

Uiteindelijk bereikten ze de top, ongeveer 12.900 voet omhoog, rond 23.00 uur. Ze wisten dat het te donker was om aan de beklimming te beginnen, dus regelden ze snel een ongeplande logeerpartij voor de nacht - eigenlijk zaten ze op hun rugzakken gewikkeld in dekens en huiverden tot het ochtendgloren.

'S Morgens begonnen ze naar beneden te klimmen, afstotend naar de voet van de berg. Op een gegeven moment gleed Michaels voet uit en hij kon zichzelf niet meteen vangen. Dat was de eerste schrik. De sneeuw was zowel zacht als ijskoud, en aanvankelijk gleed Patrick uit en viel ongeveer 25 voet voordat hij een groep rotsen raakte en stopte.

Dat is toen Michael viel.

Hij viel ongeveer 150 meter, terwijl hij al die tijd probeerde zijn gereedschap te gebruiken om de val te stoppen, maar de omstandigheden van de sneeuw en de steilheid lieten dat niet toe.

"Uiteindelijk raakte ik deze grote rotswand met 32 ​​kilometer per uur, met genoeg kracht om midden in de lucht een salto te maken en een andere groep rotsen te raken, en uiteindelijk op mijn rug", zegt Michael, die opmerkt dat hij zich zorgen maakte. over een ruggenmergletsel. Hij had veel pijn in zijn been en kon het niet bewegen.

Gelukkig is Patrick opgeleid tot EMT en had Michael EHBO-ervaring in de wildernis, dus beoordeelden ze de situatie en besloten ze op de paniekknop op hun berguitrusting te drukken en om hulp te roepen. Michael werd uiteindelijk met een levensvlucht van de berg afgevoerd. Toevallig bleek de EMT op de helikopter ook te leven met diabetes type 1!

Michael lag 4 dagen in het ziekenhuis. Hij had geen grote botbreuken of spierscheuren gehad, maar had enorme blauwe plekken en moest op krukken lopen, dus vloog hij terug naar Californië om te herstellen. Patrick vervolgde de reis alleen totdat Michael zich weer bij hem in Colorado kon voegen. Van daaruit was Michael nog steeds in staat om 44 van de 50 hoogste punten te beklimmen - en hij is van plan om de punten die hij op een gegeven moment zelf heeft gemist uiteindelijk af te maken.

Beiden erkennen de ernst van die bijna-doodervaring, maar tegelijkertijd zijn ze dankbaar dat het op geen enkele manier verband hield met diabetes.

"De vraag die we het meest krijgen, is in de trant van de diabetesuitdagingen waarmee je te maken kreeg tijdens deze expeditie, omdat velen denken dat de grootste problemen waarmee we te maken zouden krijgen te maken hebben met het leven met type 1", zegt Patrick.

"Eerlijk gezegd was dat niet zo. Ik ga niet zeggen dat we geen diabetesproblemen hadden of dat onze bloedsuikers perfect waren, want dat waren ze niet. Maar de gebeurtenissen die we hadden met diabetes waren ver ondergeschikt aan de echte risico's van bergbeklimmen. De logistiek van type 1-beheer heeft waarschijnlijk het minste deel van onze bandbreedte in beslag genomen. Dat is een bewijs van de technologie die we vandaag hebben, en het is een van de boodschappen die we proberen te promoten: dat we nu de gereedschappen in onze gereedschapsriemen hebben, die, indien beschikbaar, (mensen met diabetes) in staat stellen 50 bergen in 50 te beklimmen. dagen. Echt, the sky is the limit. "

Diabetesgemeenschap onderweg

Onderweg ontmoetten ze bijna overal mensen in de Diabetes Community. Er waren kinderen en volwassenen met T1D die naar buiten kwamen om verhalen te delen en het paar eten en andere spullen mee te brengen, en D-ouders en anderen die ze anders waarschijnlijk nooit zouden hebben leren kennen. Velen genoten ervan om pompen en andere D-apparaten met elkaar te vergelijken.

Op een reis ontmoetten ze zelfs een andere T1D die deel uitmaakte van een bergavontuur op een vrijgezellenfeest. Velen volgden ook hun levendige berichtgeving op sociale media, evenals in de online updates van de Beyond Type 1-community over het avontuur van het paar.

"Mensen van over de hele wereld namen contact met ons op om hun steun te betuigen", zegt Patrick. "Dat is zoiets unieks voor de D-gemeenschap, dat overweldigende gevoel van empathie en gemeenschap dat echt gebeurt omdat we allemaal met deze uitdaging in het leven staan. Ik vind het nog steeds moeilijk om de energie en het gevoel van voldoening onder woorden te brengen van een project als dit, maar ook om het samen met de grotere gemeenschap als geheel te doen. "

Dus wat nu?

De twee hebben plannen voor 2020, zeggen ze. Maar ze zijn nog niet helemaal klaar om te onthullen wat er precies aan de horizon staat, om zo te zeggen. We hopen binnenkort meer van hen te horen via social media.

Of je nu zelf bergen wilt beklimmen of niet, dit ambitieuze bergsportavontuur zou betekenis moeten hebben voor iedereen met T1D. Vergeet niet dat er een tijd was (en nog steeds is, voor velen) dat mensen bang of onzeker zijn over wat hun leven zal inhouden als een diabetesdiagnose in beeld komt. Ondernemingen als deze laten zien dat er echt geen grenzen zijn - zelfs de meest monumentale avonturen kunnen worden bereikt met diabetes aan boord.