Welkom terug bij onze wekelijkse diabetesadvieskolom, Ask D’Mine, georganiseerd door veteraan type 1 en diabetesauteur Wil Dubois in New Mexico. Hier kunt u alle brandende vragen stellen die u misschien niet aan uw arts wilt stellen. Tegenwoordig hoort Wil van een zoon van een type 1 in Engeland die te maken heeft met de emotionele tol die diabetes op het leven kan eisen, en hoe dat kan worden genavigeerd als het te veel lijkt ...
{Heeft u uw eigen vragen? E-mail ons op [email protected]}
Stewart, type 3 uit Engeland, schrijft: Geachte heer, ik heb gelezen hoe lang mijn vader kan leven zonder zijn insuline en andere medicijnen. Hij is deze zaterdag net 70 jaar geworden en kondigde aan dat hij de afgelopen 6 weken geen insuline en medicijnen meer heeft gebruikt omdat hij niet meer wil leven. Dit was een schok voor ons, maar we respecteren zijn wensen aangezien hij al zijn vermogens heeft. Hij heeft 5 stenen in gewicht verloren [70 pond voor Amerikaanse lezers], we hebben zijn doktoren, die hem morgen komen beoordelen, op de hoogte gesteld om een DNR op zijn plaats… maar het enige dat ik blijf lezen is hoe hij mogelijk binnen 12-24 uur, of hoogstens dagen, in een DKA zou kunnen gaan. Hij drinkt Coca Cola, eet chocolade, cake, volledig Engels ontbijt, kabeljauw en chips en eigenlijk alles wat hij maar wil. Hij wordt erg vergeetachtig. Ik heb hem verteld wat er met hem gaat gebeuren en hoe zijn lichaam zijn spieren opeet en hoe hij elk moment in een DKA kan gaan, maar hij zegt gewoon: "Houd je kin omhoog, het komt wel goed." Hij is al 15 jaar een T1 en daarvoor al 20 jaar een T2, hoe gaat het nog? Zal hij zomaar van de ene op de andere dag overlijden? Ik kan er niet tegen, ik ben mijn moeder kwijtgeraakt aan kanker, en dat was een reis van zes maanden. Hij is mijn beste vriend en vader, geef alsjeblieft aan of je kunt ...
Wil @ Ask D’Mine antwoordt:
Ik voel je pijn. En dat is geen leugen. Het druipt van de pagina alsof de inkt nat is. Het spijt me zo dat u dit doormaakt. Bedankt dat je contact met me hebt opgenomen. Er kunnen hier legitieme argumenten zijn over het controversiële concept van het recht om te sterven - het is het lichaam van je vader en zijn recht om te zeggen wanneer hij blijft of gaat. Maar als ik verder ga dan het "zouden" -aspect hier, wil ik zeggen dat ik hoop dat jij en je vader over alles hebben nagedacht. Weet dat uw gezin een ondersteunende gemeenschap heeft, mensen die bereid zijn te luisteren. En die middelen zijn er om deze moeilijkere tijden te doorstaan, indien nodig.
Dat gezegd hebbende, laten we eens kijken naar de directe vraag die u me stelde. Ja ik kan u adviseren - eigenlijk op drie verschillende manieren. Als diabetes-expert kan ik u enig inzicht geven in wat er met uw vader gebeurt - en wat er niet gebeurt fysiekAls persoon met diabetes kan ik ook wat perspectief geven op de psychologie die hier speelt. En als mens wil ik enkele gedachten met u delen over liefde en verlies.
Het eerste deel is eenvoudig. Je weet niet waarom je vader nog niet is overleden. En terecht. Alles wat u leest, zal u vertellen dat een type 1 dat stopt met het nemen van insuline binnen enkele dagen zou moeten sterven, zelfs zonder de Coca Cola, cakes en kabeljauw. En hij eet al zes weken eetbuien! Dus wat is er aan de hand? Het geheim is dat hij geen echt type 1 is. Ik weet dit om twee redenen. Ten eerste leeft hij nog. Ten tweede, je vertelde me dat hij 20 jaar T2 was, en toen T1 werd.
Zo werkt het niet.
T2 en T1 zijn verschillende ziekten. T1 is een auto-immuunziekte waarbij het immuunsysteem van het lichaam de insulineproducerende cellen in de alvleesklier volledig vernietigt. Type 2 is een paard van een andere kleur. Het is een ziekte van toenemende insulineresistentie die het vermogen van het lichaam om insuline te produceren te zwaar belast, wat uiteindelijk resulteert in een tekort dat aanvullende insuline vereist.
Op dat moment moet een patiënt correct worden gediagnosticeerd als een insulineafhankelijk type 2. Dat is echter niet altijd wat er gebeurt. Al te vaak zeggen dokters, vooral degenen die geen diabetespecialist zijn: "Ah ha! Nu je insuline nodig hebt, ben je een type 1. " Maar dat klopt niet.
Toch doet het er normaal niet toe om verkeerd geclassificeerd te worden. De behandeling voor gevorderde T2 en elk niveau van T1 is grotendeels hetzelfde - tenminste als het gaat om controle van de bloedsuikerspiegel. De enige reden waarom dit voor ons vandaag belangrijk is, is dat, als geavanceerde T2, het lichaam van je vader nog steeds produceert sommige insuline. Niet genoeg om zijn bloedsuikerspiegel onder controle te houden. Niet genoeg om gezond te blijven. Maar genoeg om uit de buurt van diabetische ketoacidose (DKA) te blijven. Er is heel weinig insuline nodig om DKA tegen te houden. Zou hij genoeg suiker kunnen consumeren om de schaarse insuline-dampen die in zijn lichaam achterblijven te overweldigen en DKA te veroorzaken? Het is theoretisch mogelijk, maar niet waarschijnlijk. Dus ik denk dat het veilig is om te zeggen dat hij op geen enkel moment naar DKA zal gaan. Toch is er nog een ander 'dodelijk' risico in het spel. Hoewel DKA van tafel is, is het mogelijk dat hij in een zogenaamde hyperosmolaire hyperglykemische toestand (HHS) terechtkomt, ook wel het 'type 2-coma' genoemd, wat in wezen een toestand is van ernstige uitdroging veroorzaakt door het veelvuldig urineren veroorzaakt door een gek -hoge bloedsuikers. Toch is dit niet erg waarschijnlijk. HHS wordt veroorzaakt door aanhoudende BGL's van meer dan 33,3 mmml / L [600 mg / dL] gedurende een langere periode, gecombineerd met een gebrek aan vochtinname.
Zou zijn suiker zo hoog kunnen zijn? Kan zijn. Het snelle gewichtsverlies laat ons zien dat het behoorlijk hoog is, maar dat soort gewicht kun je verliezen door suikers die half zo hoog zijn. Maar hoe zou je weten of HHS aan de horizon is? Hoe zou je het herkennen? Een van de belangrijkste symptomen van het ontstaan van HHS is met name verwarring en desoriëntatie. Is dat hetzelfde als de vergeetachtigheid die u meldde? Ik kan het niet zeggen. Kijk of je een paar vingersticks kunt krijgen. Dat zal u vertellen hoe groot het risico is. HHS, hoewel zeldzaam, is net zo gevaarlijk als DKA. Het kan ook fataal zijn. Oh, en in tegenstelling tot DKA zijn aanvallen mogelijk, evenals tijdelijke gedeeltelijke verlamming aan één kant van het lichaam - dus let op die symptomen.
Dus theoretisch zou HHS hem enigszins snel kunnen doden, maar ik zou mijn geld erop steken omdat dit een erg lang proces is - veel meer dan de zes maanden die je moeder leed - waarin zijn kwaliteit van leven geleidelijk zal afnemen als complicaties door hoge bloeddruk er suiker in. Misschien. Ik zeg misschien omdat complicaties lang en decennia duren en hij al behoorlijk oud is. Als hij het grootste deel van zijn diabetesleven goed onder controle was, zou hij heel goed aan natuurlijke oorzaken kunnen sterven lang voordat hij complicaties zou kunnen krijgen die hem zouden kunnen overkomen. Ik hoop dat dit hem niet teleurstelt, want hij heeft gezegd dat hij dat niet wil. leef meer. Maar het is een feit dat diabetes een slecht zelfmoordwapen is.
Toch bewonder ik hem omdat hij het probeerde. Denk er eens over na: gezien hoe lang hij diabetes heeft gehad, de helft van zijn leven, moet hij een serieuze poging hebben gedaan om het onder controle te houden. Dat is veel werk. Veel opoffering. Ik denk niet dat mensen zonder diabetes weten hoe verdomd moeilijk dit is. Elke dag. Wat een vreugdevolle opluchting moet het voor hem zijn geweest om de spuit neer te leggen en de colafles op te pakken. Zichzelf vol overgave proppen. Om te genieten van de orgie van voedsel die de meeste mensen als vanzelfsprekend beschouwen, waarvan wij mensen met diabetes moeten afzien. Daarom wil ik met hem mee op een van die volledige Engelse ontbijten die hij zichzelf al decennia lang ontkent.
Dus ik bewonder zijn pit. Hij is klaar om te gaan, en bij God, hij probeert met een knal de deur uit te gaan. Natuurlijk niet alleen niet werken zoals hij hoopt, hij denkt alleen aan zichzelf. Een ding dat me opviel aan ouderen, is dat ze vaak zo gefocust zijn op zichzelf dat ze de behoeften van de mensen die hun ruimte delen uit het oog verliezen. Soms heeft dit een egoïstische smaak, soms zien ouderen dat hun lastquotiënt groter is dan hun waarde. Maar hoe dan ook, ze kunnen vaak niet zien wat ze op de manier waarop we kunnen in ons leven brengen.
Dat leidt me naar jou. Je zegt dat je zijn wensen respecteert. Maar is dat juist? Hij is klaar om te gaan, zegt hij, maar jij bent niet klaar om hem te laten gaan. Je bent je moeder kwijtgeraakt en het klinkt alsof hij klaar is om met haar mee te gaan, maar je kunt niet onder ogen zien dat je hem ook kwijtraakt. Maar weet je wat? Uiteindelijk is dit zijn keuze, niet de jouwe. Dat gezegd hebbende, je bent het jullie beiden verschuldigd om absoluut duidelijk te zijn over hoe je je voelt. Als je de woorden niet in zijn gezicht kunt verstikken, schrijf ze dan in een brief.
In feite zou ik toch aanraden om een brief te gebruiken. Letters zijn duidelijk. Letters zetten mensen aan het denken. Brieven worden meer dan eens gelezen. Zorg ervoor dat je hem vertelt dat je hem nodig hebt. Dat hij niet alleen je vader is, maar ook je beste vriend. Dat je na het verlies van je moeder echt niet alleen kunt staan. Nog niet. Zorg ervoor, voor jullie beiden, dat je hem vertelt wat er in je hart leeft, en dat hij het 'hoort' en begrijpt. Dan is het zijn keuze om te blijven of te sterven.
Maar cake eten is nog steeds niet de beste manier om dat te doen.
Dit is geen kolom met medisch advies. Wij zijn PWD's die vrijelijk en openlijk de wijsheid delen van onze verzamelde ervaringen - onze daar-gedaan-die kennis uit de loopgraven. Maar we zijn geen MD's, RN's, NP's, PA's, CDE's of patrijzen in perenbomen. Kort gezegd: we zijn slechts een klein deel van uw totale recept. U hebt nog steeds de begeleiding en zorg nodig van een bevoegde medische professional.
