Verslaving of afhankelijkheid? Woorden hebben betekenis - en als het gaat om zoiets ernstigs als verslaving, is het belangrijk om ze goed te krijgen.
Als je onlangs de L.A. Times hebt gelezen, ben je misschien een opiniestuk tegengekomen van journalist David Lazarus, die zijn afhankelijkheid van antidepressiva combineert met verslaving. In het stuk verkondigt Lazarus: "Ik ben verslaafd."
Het probleem is dat wat hij beschreef, eigenlijk geen verslaving is.
Om te beginnen verslaving en afhankelijkheid zijn niet dezelfde dingen. 'Noem het een verslaving. Noem het een afhankelijkheid. Noem het wat je maar wilt, ”schrijft hij. "Ik ben verslaafd."
Maar we kunnen het niet zomaar labelen wat we willen, omdat woorden een specifieke betekenis hebben - en met zoiets gestigmatiseerd als verslaving, moeten we onze woorden zorgvuldig kiezen.
Voor de duidelijkheid: als u lichamelijk afhankelijk bent van een antidepressivum, bent u er nog geen drugsverslaafde van.
Ontwenningsverschijnselen van antidepressiva zijn voor veel mensen reëel, vooral als ze al een aanzienlijke tijd antidepressiva gebruiken. Het kan zeker een moeilijke ervaring zijn. Maar het stopzettingssyndroom van antidepressiva lijkt niet op verslaving.
Verslaving - of verslavingsstoornis - is een psychische aandoening zoals gedefinieerd door de DSM-5 en de ICD-11 (twee van de belangrijkste diagnostische materialen ter wereld).
Stoornissen in het gebruik van middelen worden gekenmerkt door symptomen die ontstaan door het blijven innemen van een middel ondanks negatieve gevolgen ondervinden.
Enkele van de criteria zijn zaken als:
- willen stoppen of bezuinigen en niet in staat zijn
- onbedwingbare trek of drang om te gebruiken
- het opgeven van belangrijke of verrijkende activiteiten vanwege drugsgebruik
- een buitensporige hoeveelheid tijd en moeite besteden om uw oplossing te vinden
Als Lazarus verslaafd zou zijn aan antidepressiva, dan had hij negatieve gevolgen moeten ondervinden terwijl hij gebruikte antidepressiva - niet toen hij ermee stopte - en die gevolgen zouden een aanzienlijke impact hebben gehad op zijn dagelijkse leven.
Als u een stoornis in het gebruik van middelen heeft, kunt u niet stoppen, en uw verslaving stijgt naar de top van uw prioriteitenlijst - hoezeer uw intellect en moraal het ook oneens zijn met de steeds belangrijkere rol ervan in uw leven.
Niet alle mensen met stoornissen in het gebruik van middelen zijn echter lichamelijk afhankelijk. Afhankelijkheid is geen verslaving.
Afhankelijkheid verwijst naar wat er gebeurt als je hou op gebruik makend van. Namelijk dat u ontwenningsverschijnselen ervaart.
Iemand met chronische pijn kan lichamelijk afhankelijk zijn van pijnstillers, ontwenningsverschijnselen ervaren wanneer ze geen medicatie hebben, maar pijnstillers niet misbruiken terwijl ze deze gebruiken.
Evenzo kan iemand een alcoholgebruiksstoornis hebben, maar niet fysiek afhankelijk zijn tot het punt dat hij ontwenningsverschijnselen krijgt wanneer hij nuchter wordt.
Met andere woorden? Afhankelijkheid en verslaving verwijzen naar twee totaal verschillende dingen.
Een daarvan is de slopende, schadelijke ervaring tijdens het gebruik. De andere is een tijdelijke ervaring van ontwenning na het stoppen.
Dus voor iemand om te suggereren dat ze verslaafd zijn aan antidepressiva? Het is op zijn zachtst gezegd problematisch.
Ik noem mezelf een alcoholist, een verslaafde en een persoon in herstel. En in mijn ervaring is verslaving een wanhopig pleidooi om geen pijn meer te voelen.
Het is een boze afwijzing van mijn plek in de wereld, een obsessieve klauw om het onveranderlijke te veranderen. Ik gebruikte het omdat iets diep in mijn buik hoopte dat ik door mijn eigen perceptie te veranderen, mijn realiteit kon veranderen.
Stoornissen in het gebruik van middelen zijn vaak comorbide met andere psychische aandoeningen. Dat is zeker mijn verhaal. Ik heb een levenslange strijd gehad met een depressieve stoornis en PTSS. Wanhopig op zoek naar verlichting van mijn pijn, zou ik bijna elk medicijn gebruiken dat mij werd aangeboden.
Ik ontdekte dat alcohol een geweldige manier was om mijn angstige gevoelens te verzachten, en een tijdje was het een effectieve manier om mijn zintuigen te verdoven (zelfmedicatie voor sensorische overbelasting) en mijn reactietijd te vertragen (hyperarousale symptomen temperen).
Het werkte, voor de eerste paar drankjes - totdat ik te veel zou hebben en mijn humeur zou toenemen.
Maar ik was bereid alles te doen om te ontsnappen aan de wanhopige eenzaamheid in mijn maag. Ik wilde gewoon rebelleren en rennen en verdwijnen. Ik wilde niet depressief zijn, ik wilde geen flashbacks, ik wilde gewoon dat het allemaal ophield.
Ik voel me soms nog steeds zo. Maar gelukkig, met ondersteuning, heb ik vandaag andere opties dan naar de fles te reiken.
Wat veel mensen niet begrijpen, is dat stoornissen in het gebruik van middelen niet worden bepaald door fysieke afhankelijkheid - het is deze mentale obsessie die de echte strijd is.
De drang om de verlangens te vervullen. Het keer op keer veranderen in substanties, zelfs als je dat niet wilt. Het is de dwangmatige drang naar onmiddellijke verlichting, ondanks alle gevolgen van dien. En vaak is het zelfbedrog dat het deze keer anders zal zijn.
Iemand met een stoornis in het gebruik van middelen zou het moeilijk hebben om gewoon van een middel af te komen zonder een of ander ondersteuningssysteem. Dat is de reden waarom er zoveel herstelgroepen en revalidatiecentra en andere nuchtere levensprogramma's bestaan - omdat het een bijna onmogelijke prestatie kan zijn om in zijn eentje een gebruiksstoornis te verslaan.
Het zou voor mij onmogelijk zijn geweest. En een deel van mijn arsenaal aan tools die me hebben geholpen te herstellen? Antidepressiva.
Mensen denken vaak dat antidepressiva hen gevoelloos maken voor de wereld, en dat een 'gelukkige pil' niet echt helpt. Over psychiatrische medicatie wordt vaak gesproken als een soort samenzwering.
Schrijven over de zogenaamde 'negatieven' van psychiatrische medicatie is niets nieuws. Het stuk van Lazarus was absoluut niet baanbrekend. Het versterkte in ieder geval de angsten die veel mensen hebben over deze medicijnen, inclusief mensen die herstellen.
Als iemand die herstelt, kan ik echter vol vertrouwen zeggen dat psychiatrische medicatie een deel is van wat mij nuchter houdt.
Tijdens mijn eerste jaar op de universiteit ervoer ik een pijnlijke breuk die een neerwaartse spiraal in een ernstige depressie veroorzaakte. Ik zou dagen achtereen gaan zonder mijn kamer te verlaten. Ik zou van binnen opgesloten blijven, rondslingeren naar Disney-films en huilen.
Aan het eind van mijn touw ging ik naar de psycholoog op onze campus.
De psycholoog vertelde me dat ik "klassieke" tekenen van klinische depressie vertoonde en stelde voor om een afspraak te maken met de psychiater. In het begin was ik geïrriteerd. Ik vroeg me af hoe het ‘klinisch’ het verschilde van wat ik altijd had meegemaakt.
Ik wist dat ik depressief was. Dat was duidelijk. Naar een psychiater gaan, maakte me bang.
Ik schrok van het idee dat ik een psychiater nodig had. Ik had echt een probleem met depressie, maar ik was onvermurwbaar tegen het idee van medicatie.
Het stigma van psychische aandoeningen was zo diep geworteld dat ik me schaamde bij de gedachte medicatie nodig te hebben.
Ik schreef in mijn dagboek: "Moet ik echt gezien worden door een PSYCHIATRIST? ... Ik wil niet dat een dokter me evalueert, ik wil GEZOND worden - niet BEHANDELD."
Het zou niet als een schok moeten komen als ik je vertel dat ik ben gestopt met het zien van de therapeut die me voorstelde naar een psychiater te gaan. Niets is natuurlijk beter geworden. Ik heb alles weggeblazen. Elke dag was een strijd om op te staan en naar de les te gaan. Ik vond geen betekenis in alles wat ik deed.
Ik accepteerde dat ik een of andere psychische stoornis had, maar alleen aan de oppervlakte. In veel opzichten heb ik mijn depressie gerationaliseerd - ik dacht dat de wereld om me heen een puinhoop was en ik was gewoon te incompetent om er iets aan te doen.
Jarenlang bleef ik het idee van medicatie afwijzen. Ik was ervan overtuigd dat het gebruik van antidepressiva me gevoelloos zou maken voor de wereld. Ik was er volledig van overtuigd dat medicatie de 'gemakkelijke uitweg' zou zijn, terwijl ik er tegelijkertijd van overtuigd was dat het sowieso niet voor mij zou werken.
Ik kon mijn hoofd niet om het idee heen slaan dat ik ziek was. Ik had een depressie, maar ik weigerde er medicijnen voor te nemen omdat ik niet 'op een pil wilde vertrouwen'. In plaats daarvan gaf ik mezelf de schuld, ervan overtuigd dat ik het gewoon voor elkaar moest krijgen.
Het stigma dat aan antidepressiva kleeft - het stigma dat Lazarus versterkt door te suggereren dat psychiatrische medicijnen iemand op dezelfde manier schade zullen berokkenen als verslaving - weerhield me ervan de hulp te krijgen die ik zo hard nodig had.
In plaats daarvan heb ik een lange weg afgelegd van ontkenning, middelengebruik en zelfbeschadiging.
Ik werd grotendeels verslaafd omdat ik met onbehandelde psychische aandoeningen leefde.
Ik zocht pas weer hulp toen ik zo ver weg was dat ik zonder hulp zou zijn gestorven. Tegen de tijd dat ik eindelijk om hulp zocht, werd ik er bijna door verslaafd aan.
Dat is wat verslaving doet. Het is niet "chagrijniger en prikkelbaarder dan normaal". Verslaving brengt, letterlijk, je leven met de grond gelijk en maakt je machteloos.
Afhankelijkheid en terugtrekking kunnen belabberd zijn, maar het staken van een medicijn, vooral een medicijn dat je nodig hebt, is een uitdaging die niet uniek is voor psychiatrische medicatie, en zeker geen reden om het gebruik ervan te vermijden.
Mijn leven had in die jaren zoveel gelukkiger en productiever kunnen zijn als ik me niet te beschaamd had gevoeld om de hulp te krijgen die ik nodig had. Ik had misschien zelfs een stoornis in het gebruik van middelen vermeden als ik een behandeling had gekregen voor mijn psychische aandoeningen.
Ik wou dat ik de stappen had genomen om eerder hulp te krijgen, in plaats van te proberen de last van een psychische aandoening alleen te dragen.
Zijn antidepressiva een ‘magische oplossing’ voor mij geweest? Nee, maar ze zijn een belangrijk hulpmiddel geweest bij het beheren van mijn geestelijke gezondheid.
Door mijn antidepressivum heb ik mijn meest slopende symptomen kunnen doorstaan. Het bracht me uit bed toen mijn symptomen me opgebrand en verslagen lieten.
Ze gaven me de mogelijkheid om over die aanvankelijke bult te kruipen en duwden me naar een beter beheersbare basislijn, zodat ik eindelijk genezende activiteiten kon ondernemen, zoals therapie, steungroepen en lichaamsbeweging.
Ben ik lichamelijk afhankelijk van mijn antidepressiva? Kan zijn. Ik zou echter zeggen dat de kwaliteit van leven die ik nu heb, het waard is.
Maar betekent dat dat ik terugval? Ik moet contact opnemen met mijn sponsor, denk ik, maar ik ben er vrij zeker van dat het antwoord duidelijk is: Absoluut niet.
Kristance Harlow is journalist en freelanceschrijver. Ze schrijft over psychische aandoeningen en herstel van verslaving. Ze bestrijdt stigma woord voor woord. Vind Kristance op Twitter, Instagram of haar blog.
.jpg)
.jpg)
