Wat maakt Dr. Robert Eckel uniek onder de vele ervaren artsen die leidinggevende functies bekleden bij de American Diabetes Association (ADA)? Afgezien van 40 jaar praktijk in endocrinologie en hartcomplicaties, heeft hij zelf meer dan zes decennia met diabetes type 1 (T1D) geleefd, en twee van zijn vijf kinderen hebben toevallig ook T1D.
Dat betekent dat Eckel, momenteel de president van Medicine & Science van de ADA, 'het begrijpt' op een manier die andere zorgverleners misschien niet hebben, wat hem zeker goed van pas kwam in zijn praktijk aan de University of Colorado School of Medicine in de afgelopen vier decennia.
We waren verheugd Eckel onlangs in te halen na de allereerste virtuele jaarvergadering van de ADA (# ADA2020) in juni, waar hij een sleutelrol speelde bij het vormgeven van het programma.
Dr. Eckel, wat valt u op aan de allereerste virtuele wetenschappelijke sessies van de ADA?
COVID-19 heeft een enorme impact gehad op de ADA en over de hele wereld. Toen het in maart (de VS) toesloeg, was de ADA al bezig met een nieuwe houding in termen van wetenschap en geneeskunde, en de noodzaak om het budget en het personeelsbestand te verminderen.
Nu ik terugkijk, denk ik dat de virtuele wetenschappelijke sessies zeer succesvol waren en het beste dat ze konden zijn. We zijn verbaasd dat we meer dan 12.500 aanmeldingen hebben, wat onverwacht was - we hadden hoop op 10.000 mensen. Al vroeg liepen we achter, maar in de laatste maand groeide het van ongeveer 4.000 naar meer dan 12.000. En degenen die zich hebben aangemeld, hebben toegang tot de presentaties gedurende 90 dagen nadat de vergadering is afgelopen. Er waren momenten in het verleden dat ik in drie sessies tegelijk wilde zijn, maar dat niet kon. Nu heb ik de gelegenheid om terug te gaan en in mijn eigen tempo naar de volledige presentatie te luisteren. Dit is een probleem dat virtueel kan worden opgelost, maar niet in een live-vergaderomgeving.
Zelfs met een virtuele tentoonstellingshal was het niet hetzelfde ...
Nee, dat was het niet. Er was een optie om een virtuele tentoonstellingshal en displays binnen te gaan. Maar het was niet zoiets als rondlopen en meer te weten komen over een medicijn of apparaat en persoonlijk met mensen kunnen praten. Die persoonlijke interacties in de tentoonstellingshal kunnen niet worden gereproduceerd door een 3D virtuele zaal. Je kunt er nonchalant rondlopen en ervaren en leren, met mensen die je langs het pad ontmoet. Ik denk dat we die ervaringen hebben gemist die hier een belangrijk onderdeel van zijn.
Hoe zal dit toekomstige ADA-evenementen vormgeven?
De pandemie heeft echt veel dingen veranderd aan de manier waarop we communiceren en elkaar ontmoeten. De meesten van ons zijn nu gewend aan Zoom, Skype of een ander platform om virtueel verbinding te maken, en het idee om in een kamer te zijn, kan virtueel worden vastgelegd. Er is nog steeds een keerzijde aan geografisch gescheiden zijn en niet persoonlijk aanwezig zijn. Netwerken met andere onderzoekers, aanwezig zijn tijdens een presentatie waar een uitstekende lezing wordt gegeven ... het is gewoon niet hetzelfde.
Toch heeft het succes van deze virtuele bijeenkomst in 2020, denk ik, de ADA doen nadenken over de toekomstige bijeenkomsten en mogelijk 'hybride' evenementen. We zouden bijvoorbeeld een live vergadering hebben waar u presentaties kunt zien en persoonlijk met collega's kunt communiceren. Maar je zou ook een virtuele component hebben, die zou kunnen voldoen aan de behoeften van veel mensen die niet het geld of de wens hebben om te reizen, of die uiteindelijk alleen toegang nodig hebben tot bepaalde sessies waartoe ze halverwege toegang zouden kunnen krijgen. de wereld in, in plaats van ergens in de VS te reizen om persoonlijk een evenement bij te wonen.
Kunt u uw persoonlijke diabetesverhaal delen?
Ik kan me het leven zonder diabetes niet echt herinneren. Ik was 5 jaar oud, in februari 1953. We weten nu dat er een opmaat is voor de diagnose die wel drie jaar kan duren, maar ik kan me gewoon niet meer herinneren aan mijn leven vóór mijn diagnose. Mijn moeder bracht in die tijd een ernstig ziek kind naar het Cincinnati Children’s Hospital, dat nu een van de meer erkende centra in het land is.
Ik had op dat moment diabetische ketoacidose (DKA) en ik was nog nooit in het ziekenhuis geweest, dus ik herinner me een paar dingen:
Ten eerste: mijn moeder kon niet bij me blijven, dus ging ze 's avonds naar huis.
Twee: de bloedtestlancetten die je vingers troffen, leken op zwaarden, zo enorm en ze deden verschrikkelijk pijn in vergelijking met de bestaande vingerpriktechnologie die er nu is, zo groot als een kleine speldenprik.
Die pijn werd een verband met mijn eerste dagen met diabetes die in mijn hersenen vastzit.
Hoe was het in die ‘donkere eeuwen’ van diabetesmanagement?
Destijds was het vermogen om diabetes te behandelen erg grof. Het was grotendeels gebaseerd op de Clinitest-tabletten die je met 10 druppels water in de urine zou laten vallen, en een reeks van kleurovergangen van blauw naar donkerbruin zou aangeven hoeveel glucose er in de urine zat. Een schatting, terugkijkend, is dat als alles blauw was en er geen glucose in de urine zat, je A1C-spiegel op dat moment ergens tot 9,0 procent zou kunnen zijn. Dat is met alle blues!
Toch herinner ik me dat ik als kind veel groene of oranje tot donkerbruine reeksen had, die A1C's tot 12 of 13 procent konden weerspiegelen. Ik weet niet waar ik toen echt controle over had, maar ik kan je verzekeren dat het volgens de huidige maatstaven niet geweldig was. Ik herinner me dat nog heel goed.
Ik herinner me ook een probleem met de Clinitest zelf, waar het erg heet zou worden als je de tabletten erin liet vallen, en als je het te lang vasthield, zou het branden. En als u de vloeistof op uw huid morst, kunt u ernstige brandwonden oplopen. Dit zou in de moderne tijd nooit door de FDA [Food and Drug Administration] kunnen ‘passeren’.
Wauw, en je moet dierlijke insuline hebben gebruikt ...?
Ja, ik ben opgegroeid met een enkele injectie per dag van ongezuiverde varkensinsuline, een injectie die nu moeilijk te vinden is. Ik gebruikte dat tot ik in de jaren zeventig overstapte naar Lente of NPH. We moesten toen ook de glazen injectiespuiten koken, en af en toe liet je een naald vallen en zou hij breken. Als klein kind had ik veel hypoglykemische gebeurtenissen, dus het was veiliger om mijn suikerspiegel hoger te laten lopen, vooral omdat mijn moeder twee banen had en zij pas haar was nadat mijn vader stierf en een oudere broer die hielp met mijn management.
Soms had ik misschien medelijden met mezelf. Maar ik kijk niet met veel negatieve gevoelens terug, want dat was gewoon het leven in de jaren '50 en '60 en waar we diabetes hadden. Ik heb veel lessen geleerd die me later en op de medische school zouden helpen.
Hoe heeft uw eigen diabetes uw carrièrekeuze beïnvloed?
Ik merkte dat ik meer en meer geïnteresseerd was in de vraag: waarom is iemand ziek? En wat is de aanbevolen therapie? Ik werd gedreven door nieuwsgierigheid. Mijn fundamentele drive was niet gebaseerd op mijn eigen T1D, maar meer op het brede beeld van nieuwsgierigheid over hoe mensen ziek worden en waarom sommige behandelingen niet werken.
Ik studeerde bacteriologie als een undergraduate en was in een ziekenhuissysteem waar de faculteit infectieziekten uitstekend was. Misschien had ik me daarop moeten concentreren, maar ik had dit onderzoek gebogen. Ik wilde ook een klinische positie hebben die consistent zou zijn met mijn leven met T1D. En dus koos ik voor endocrinologie, want als ik niet van onderzoek hield, zou ik als endocrinoloog kunnen werken en behulpzaam kunnen zijn voor jonge mensen of zelfs volwassenen die intensief werden behandeld met insuline met type 1- of type 2-diabetes. Waar het op neerkomt is: ik hou van onderzoek, maar ik heb een carrièrebeslissing genomen om diabetesonderzoek niet als mijn directe interesse te bestuderen. Ik concentreerde me eerder op lipiden en metabolisme, wat natuurlijk verband houdt met diabetes, maar meer gericht is op hart- en vaatziekten.
Hoe was het om door de medische school te gaan met T1D?
Ik ging naar een school waar ik soms om de andere avond of misschien om de derde nacht dienst had. Het was niet mogelijk om op dat moment mijn glucose te kennen, aangezien er geen vingerpriktechnologie was. Soms kreeg ik een grote snack in de kantine om te voorkomen dat ik tijdens mijn dienst hypoglycemisch zou worden. Ik herinner me dat ik me soms misselijk voelde omdat mijn suikerspiegel zo hoog was.
Ik herinner me dat tijdens mijn tweedejaarsstudie pathologie de faculteit die toezicht hield op mijn microscopisch onderzoek van patiënten, ook hoorde over mijn diabetes en me afvroeg waarom ik was toegelaten tot de medische school. Ze merkten op dat ik niet lang genoeg zou leven om een zeer effectieve arts te worden, aangezien ik waarschijnlijk halverwege de veertig zou overlijden. Je herinnert je dat soort dingen als je 72 jaar bent zoals ik nu ben.
Er was ook een tijd op de Universiteit van Wisconsin als bewoner waar ik rondjes maakte op de cardiovasculaire vloer, in de laatste maand van een driejarig trainingsprogramma. Mijn studenten bij mij begonnen zich af te vragen wat mijn oordeel was, en een van hen wist dat ik T1D had. Er waren toen geen insulinepompen of sensoren, en ze belden uiteindelijk een verpleegster om mijn glucose te doen en mijn lezing was angstaanjagend laag met 19 mg / dL. Hier was ik rondjes aan het maken en had ik niet veel zin.
Wat heeft je dat allemaal geleerd?
Dat alles heeft me geholpen om eigenaar te worden en nog meer betrokken te zijn bij mijn eigen management. Uiteindelijk ben ik begin jaren negentig afgestudeerd aan een insulinepomp hier aan de Universiteit van Colorado, waar ik sinds 1979 ben. En de grootste vooruitgang in mijn diabetesmanagement is het gebruik van een continue glucosemonitor (CGM), waardoor ik bovenop mijn diabetes zoveel meer.
En je hebt ook twee zonen met T1D?
Ja, ik wil. Ik moet vermelden dat mijn overleden vrouw, de moeder van mijn kinderen die stierf aan borstkanker, ook een aantal auto-immuunziekten van de schildklier had. Dus twee van mijn vijf kinderen met T1D zouden geen verrassing moeten zijn. Ze ontwikkelden type 1 direct nadat mijn vrouw Sharon stierf in 1994-95, binnen drie maanden na elkaar.
Mijn zoons waren toen 12 en 11. Zodat ze hun T1D volledig de schuld kunnen geven van hun ouders. Het weerspiegelt echt iets interessants wetenschappelijk waar ik geen antwoord op heb: waarom komen kinderen van T1D-vaders tweemaal zo vaak voor als type 1 dan kinderen van type 1-moeders? Dat is zeker heel verwarrend.
Welke wijze woorden zou u kunnen hebben voor anderen met diabetes?
Het is verbazingwekkend dat we niet weten wat de toekomst brengt en mijn aanmoediging voor mensen is dat diabetes een leven is, geen ziekte. Het is een leven en het heeft 24/7 invloed op je op elk niveau. Het is een eigendomsconcept en ik beschouw mezelf als een overlevende omdat ik zo lang in de buurt ben geweest met hoe diabetesmanagement er vroeger uitzag.
-in-babies-and-children.jpg)
