Ik was niet voorbereid op de mogelijkheid van een keizersnede. Er is veel dat ik wou dat ik had geweten voordat ik er een tegenkwam.
Op het moment dat mijn dokter me vertelde dat ik een keizersnede nodig had, begon ik te huilen.
Ik beschouw mezelf over het algemeen als behoorlijk moedig, maar toen mij werd verteld dat ik een grote operatie moest ondergaan om mijn zoon te baren, was ik niet moedig - ik was doodsbang.
Ik had een heleboel vragen moeten hebben, maar het enige woord dat ik erin wist te wurgen was "Echt waar?"
Tijdens het uitvoeren van een bekkenonderzoek zei mijn arts dat ik niet verwijd was, en na 5 uur weeën dacht ze dat ik dat wel moest doen. Ik had een smal bekken, legde ze uit, en dat zou de bevalling moeilijk maken. Vervolgens nodigde ze mijn man uit om in mij te voelen hoe smal het was - iets wat ik niet verwachtte en waar ik me niet prettig bij voelde.
Ze vertelde me dat omdat ik pas 36 weken zwanger was, ze mijn baby niet wilde belasten met een moeilijke bevalling. Ze zei dat het beter was om de keizersnede te doen voordat het dringend was, omdat er dan minder kans was om een orgel te raken.
Ze presenteerde dit allemaal niet als een discussie. Ze had een besluit genomen en ik had het gevoel dat ik geen andere keus had dan het ermee eens te zijn.
Misschien was ik op een betere plek geweest om vragen te stellen als ik niet zo moe was geweest.
Ik was al 2 dagen in het ziekenhuis. Tijdens een echografie realiseerden ze zich dat mijn vruchtwaterpeil laag was, dus stuurden ze me rechtstreeks naar het ziekenhuis. Daar aangekomen hebben ze me aangesloten op een foetale monitor, me infuusvloeistoffen, antibiotica en steroïden gegeven om de ontwikkeling van de longen van mijn baby te versnellen, en vervolgens hebben ze gedebatteerd over het al dan niet induceren.
Nog geen 48 uur later begonnen mijn weeën. Amper 6 uur daarna werd ik de operatiekamer binnengereden en werd mijn zoon uit me gesneden terwijl ik snikte. Het zou tien minuten duren voordat ik hem zou zien en nog zo'n twintig minuten voordat ik hem zou kunnen vasthouden en verzorgen.
Ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik een gezonde premature baby heb die geen NICU-tijd nodig had. En in het begin voelde ik me opgelucht dat hij via een keizersnede was geboren, omdat mijn arts me vertelde dat zijn navelstreng om zijn nek was gewikkeld - dat wil zeggen, totdat ik hoorde dat koorden rond de nek, of nekplooien, buitengewoon vaak voorkomen .
Ongeveer 37 procent van de voldragen baby's wordt ermee geboren.
Mijn aanvankelijke opluchting werd iets anders
In de weken die volgden, terwijl ik langzaam lichamelijk begon te herstellen, begon ik een emotie te voelen die ik niet had verwacht: woede.
Ik was boos op mijn OB-GYN, ik was boos op het ziekenhuis, ik was boos dat ik geen vragen meer stelde, en bovenal was ik boos dat ik de kans werd ontnomen om mijn zoon “natuurlijk” te bevallen. "
Ik voelde me de kans ontnomen om hem meteen vast te houden, dat onmiddellijke huid-op-huidcontact en de geboorte die ik me altijd had voorgesteld.
Natuurlijk kunnen keizersneden levensreddend zijn, maar ik kon het gevoel niet weerstaan dat de mijne misschien niet nodig was geweest.
Volgens de CDC is ongeveer 32 procent van alle bevallingen in de Verenigde Staten een keizersnede, maar veel experts denken dat dit percentage te hoog is.
De Wereldgezondheidsorganisatie schat bijvoorbeeld dat het ideale percentage keizersnedes dichter bij de 10 of 15 procent zou moeten liggen.
Ik ben geen arts, dus het is heel goed mogelijk dat de mijne inderdaad nodig was - maar zelfs als dat zo was, deden mijn artsen dat wel niet leg me dat goed uit.
Als gevolg hiervan had ik die dag niet het gevoel dat ik enige controle over mijn eigen lichaam had. Ik voelde me ook egoïstisch omdat ik de geboorte niet achter me kon laten, vooral toen ik het geluk had te leven en een gezonde babyjongen te hebben.
Ik ben verre van alleen
Velen van ons ervaren een hele reeks emoties na een keizersnede, vooral als ze ongepland, ongewenst of niet nodig waren.
"Ik had zelf een bijna identieke situatie", zei Justen Alexander, vice-president en bestuurslid van het International Cesarean Awareness Network (ICAN), toen ik haar mijn verhaal vertelde.
"Er is niemand, denk ik, die hier immuun voor is omdat je in deze situaties terechtkomt en je naar een medische professional kijkt ... en ze vertellen je 'dit is wat we gaan doen' en je voelt je aardig van hulpeloos op dat moment, 'zei ze. "Pas daarna realiseer je je" wacht, wat is er net gebeurd? "
Het belangrijkste is te beseffen dat wat je gevoelens ook zijn, je er recht op hebt
"Overleven is de bodem", zei Alexander. “We willen dat mensen overleven, ja, maar we willen ook dat ze gedijen - en bloeien omvat ook emotionele gezondheid. Dus ook al heb je het misschien overleefd, als je emotioneel getraumatiseerd was, is dat geen prettige geboorte-ervaring en zou je het niet zomaar moeten opzuigen en verder moeten gaan. "
"Het is oké om hier boos over te zijn en het is oké om het gevoel te hebben dat dit niet klopte," vervolgde ze."Het is oké om naar therapie te gaan en het is oké om advies in te winnen bij mensen die je willen helpen. Het is ook prima om de mensen die je afsluiten te vertellen: ‘Ik wil nu niet met je praten.’
Het is ook belangrijk om te beseffen dat het niet jouw schuld is wat er met je is gebeurd.
Ik moest mezelf vergeven dat ik van tevoren niet meer wist over keizersneden en dat ik niet wist dat er verschillende manieren zijn om ze te doen.
Ik wist bijvoorbeeld niet dat sommige artsen doorzichtige gordijnen gebruiken om ouders hun baby's eerder te laten ontmoeten, of dat sommigen je huid-op-huid laten doen in de operatiekamer. Ik wist niets van deze dingen af, dus ik wist er ook niet naar te vragen. Als ik dat had gedaan, had ik me misschien niet zo beroofd gevoeld.
Ik moest mezelf ook vergeven dat ik niet wist dat ik nog meer vragen moest stellen voordat ik zelfs maar in het ziekenhuis kwam.
Ik kende het aantal keizersneden van mijn arts niet en ik wist niet wat het beleid van mijn ziekenhuis was. Het kennen van deze dingen kan mijn kansen op een keizersnede hebben beïnvloed.
Om mezelf te vergeven, moest ik een deel van mijn gevoel van controle terugwinnen
Dus ik ben begonnen met het verzamelen van informatie voor het geval ik ooit besluit om nog een baby te krijgen. Ik weet nu dat er bronnen zijn, zoals vragen om een nieuwe arts te vragen, die ik kan downloaden, en dat er steungroepen zijn die ik kan bijwonen als ik ooit moet praten.
Voor Alexander hielp het toegang te krijgen tot haar medische dossiers. Het was voor haar een manier om terug te kijken op wat haar arts en de verpleegsters schreven, zonder te weten dat ze het ooit zou zien.
"[Aanvankelijk] voelde ik me bozer," legde Alexander uit, "maar het motiveerde me ook om te doen wat ik wilde voor mijn volgende geboorte." Ze was op dat moment zwanger van haar derde, en na het lezen van de gegevens gaf het haar het vertrouwen om een nieuwe arts te vinden die haar een vaginale bevalling na een keizersnede (VBAC) zou laten proberen, iets wat Alexander heel graag wilde.
Wat mij betreft, ik koos ervoor om in plaats daarvan mijn geboorteverhaal op te schrijven. Het onthouden van de details van die dag - en mijn verblijf van een week in het ziekenhuis - hielp me om mijn eigen tijdlijn te vormen en zo goed mogelijk in het reine te komen met wat er met me is gebeurd.
Het heeft het verleden niet veranderd, maar het hielp me er mijn eigen verklaring voor te bedenken - en dat hielp me een deel van die woede los te laten.
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik helemaal over al mijn woede heen ben, maar het helpt te weten dat ik niet de enige ben.
En elke dag dat ik wat meer onderzoek doe, weet ik dat ik een deel van die controle die ik die dag van me afgenomen heb, terugneem.
Simone M. Scully is een nieuwe moeder en journalist die schrijft over gezondheid, wetenschap en ouderschap. Vind haar op simonescully.com of op Facebook en Twitter.
-in-babies-and-children.jpg)
