Zelfs van de slechte dagen kunnen we leren.
Miljoenen Amerikanen leven met een psychische aandoening. Volgens het National Institute of Mental Health heeft 1 op de 5 volwassenen een psychische aandoening. Dat maakt mij 1 van de ruim 46 miljoen.
Ik heb een angststoornis en een bipolaire stoornis en heb dat al jaren. En terwijl het eerste me nerveus en angstig maakt - als ik angstig ben, bonst mijn hart, trillen mijn benen en beginnen mijn geest en gedachten te racen - het laatste maakt me vol vertrouwen en energie of gevoelloos. Bipolar II wordt gekenmerkt door hypomanische hoogtepunten en verlammende dieptepunten, en dit heeft invloed op mijn ouderschap.
Sommige dagen ben ik aanwezig en leuk. Ik dans in de keuken met mijn dochter en zing in de badkamer terwijl ik mijn zoon in bad doe. Maar op andere dagen is de uitputting zo groot dat ik me niet kan bewegen. Ik heb moeite om uit bed te komen. ik ben ook heel prikkelbaar. Ik snap zonder reden of reden, en dit maakt me inconsequent - op zijn best.
Ik heb mijn kinderen vastgehouden en ze pijn gedaan. Ik heb hun dromen vervuld en ervoor gezorgd dat ze teleurgesteld waren.
Er zijn lessen te trekken
Maar het is niet allemaal slecht. In sommige opzichten ben ik dankbaar voor mijn psychische aandoening, omdat bipolaire stoornis en angststoornis me een betere vrouw, vriend en moeder hebben gemaakt.
Dit is hoe mijn psychische aandoening mij en mijn kinderen heeft beïnvloed.
Mijn kinderen hebben geleerd hoe ze met hun gevoelens moeten zitten - en hoe ze moeten uitleggen
Toen ik opgroeide, worstelde ik om mijn gevoelens te benoemen. Ik voelde verdriet, woede, vreugde en angst, maar ik wist niet per se wat elke emotie was. Ik wist ook niet hoe ik mezelf moest uitdrukken. Als ik bijvoorbeeld woedend werd, zou ik ontploffen. Ik herinner me dat ik schudde en schreeuwde uit mijn longen.
Maar door therapie heb ik geleerd hoe ik mijn gevoelens kan herkennen en er doorheen kan werken. Ik gebruik meditatie bijvoorbeeld om angst te bestrijden. Ik ren (letterlijk rennen) als ik bang of boos ben, en ik leer mijn kinderen hetzelfde te doen. Ze weten dat acteren onaanvaardbaar is, maar geen enkele emotie is slecht of verkeerd.
Ik heb ook mijn oudste tools gegeven om met haar gevoelens om te gaan. Ze heeft een kalmerende - of chill-out - hoek vol met sensorische objecten, zoals een peddelbal, stressballen en een deken, en ze kan daarheen gaan wanneer ze zich overweldigd voelt. Het is haar tijd en haar ruimte. Geen vragen gesteld.
Angst maakt het voor mij moeilijk om moedervrienden te maken - of welke vrienden dan ook
Een van de moeilijkste aspecten van het leven met een angststoornis is hoe het mijn relaties beïnvloedt, d.w.z. angst vertelt me dat ik niet goed genoeg of slim genoeg ben. Het doet me mijn waarde en mijn waarde in twijfel trekken, en angst zorgt ervoor dat ik de bedoelingen van anderen wantrouw. Ik geloof niet dat iemand van me zou kunnen houden of van me zou kunnen houden omdat ik zo onhandig ben. De tape in mijn hoofd vertelt me dat ik een mislukkeling ben.
Als zodanig heb ik moeite om nieuwe vrienden te maken, wat moeilijk is als je kinderen hebt. De zilveren voering - als die er is - is dat mijn dochter een sociale vlinder is, en vanwege haar persoonlijkheid moet ik met anderen praten. Ze dwingt me om een huidige (en persoonlijke) ouder te zijn.
Mijn kinderen weten nooit welke moeder ze zullen krijgen
Op een willekeurige dag kan ik de gelukkige ouder zijn van 'laten we koekjes bakken en een dansfeest houden' of degene die niet kan douchen of uit bed kan komen.
Hoewel mijn korte lont een probleem is, is een ander probleem (en kenmerk) van bipolaire II een snelle cyclus. Als ik bijvoorbeeld symptomatisch ben, kan mijn humeur met een dubbeltje fluctueren.
Als zodanig weten mijn kinderen nooit welke moeder ze zullen krijgen: de 'normale', de depressieve of de hypomane. Degene die danst en zingt of degene die huilt en schreeuwt. En hierdoor lopen ze op eierschalen. Mijn kinderen hebben geen consistentie.
Dat gezegd hebbende, bied ik altijd mijn excuses aan voor mijn acties als en wanneer ik fouten maak. Ik doe mijn uiterste best om de stabiliteit en de schijn van normaliteit te behouden, en ik gebruik mezelf als voorbeeld. Door mijn ziekten kennen mijn kinderen het belang van geestelijke gezondheid.
Mijn kinderen leren dat het oké is om hulp te vragen
Ik ben er nooit goed in geweest om hulp te vragen. Toen ik een kind was, leerden mijn ouders me dat sterke mensen zelfstandig met problemen omgaan.
Ik weet nu echter dat dit niet het geval is, en ik laat mijn kinderen mijn "gebreken" en "zwakheden" zien. Mijn oudste heeft me naar therapie vergezeld. Ik vertel het ze als ik verdrietig ben. Als mama niet oké is.
Soms ben ik te moe om met mijn kinderen te spelen
Leven met een psychische aandoening is moeilijk. Kras maar op: het is vermoeiend, en op sommige dagen kan ik niet functioneren - als persoon of als ouder. Sommige dagen ben ik te moe om met (of de zorg voor) mijn kinderen te spelen. Op deze dagen speel ik geen kickball of verstoppertje. Ik neem ze niet mee op de fiets.
Dit heeft mijn kinderen natuurlijk geleerd empathisch en begripvol te zijn. Ze zijn vergevingsgezind en vol genade, maar het heeft er ook voor gezorgd dat mijn kinderen teleurgesteld zijn… veel.
Ik heb het scherm gebruikt als babysitter
Deskundigen zijn het erover eens dat de mediaconsumptie voor alle kinderen moet worden beperkt, maar vooral voor jonge kinderen. Volgens de American Academy of Pediatrics zou het schermgebruik voor kinderen van 2 tot 5 jaar eigenlijk beperkt moeten zijn tot 1 uur 'programmeren van hoge kwaliteit' per dag, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik me aan deze richtlijnen houd.
Op sommige dagen is mijn depressie zo erg dat ik moeite heb om rechtop te zitten of op te staan. Ik ouder vanuit het bed. En op deze dagen kijken mijn kinderen veel tv. Kras maar op: ze kijken veel tv.
Ben ik hier trots op? Absoluut niet. Maar om een goede ouder te zijn, moet ik een gezonde ouder zijn, en soms betekent dat dat ik zelfzorg moet oefenen en een letterlijke en figuurlijke pauze moet nemen.
Ik heb - onnodig - naar mijn kinderen geknapt
Leven met een bipolaire stoornis kan een uitdaging zijn. Ondanks medicatie en voortdurende therapie ervaar ik regelmatig symptomen, en een van de kenmerken van bipolaire II is prikkelbaarheid.
Als ik bijvoorbeeld hypomanisch ben, raak ik zo strak gewond dat ik breek. Ik schreeuw tegen mijn kinderen, en dit is (naar mijn mening) het ergste van een ouder zijn met een psychische aandoening, omdat ik weet dat mijn woede een negatief effect heeft op mijn kinderen.
Mijn kinderen leren de waarde van mededogen - en de kracht van verontschuldigingen
Ik heb als ouder veel fouten gemaakt. Veel. Door mijn korte lontje moest ik plotseling schreeuwen. Depressie heeft ervoor gezorgd dat ik onverwachts ben gestopt.
Ik heb plannen afgezegd en uren in mijn bed of op de bank doorgebracht, en ik heb vreemde emotionele uitbarstingen gehad. Ik heb gehuild om dingen als koude koffie en gemorste melk.
Het goede nieuws is dat mijn slip-ups leerzame momenten zijn. Ik zeg regelmatig: "Het spijt me. Mama had XYZ niet moeten doen. Ik was gefrustreerd. Dat was fout."
En door mijn gedrag en acties leren mijn kinderen de kracht van een verontschuldiging. Ze leren verantwoording en vergeving, en ze leren dat het oké is om hulp te vragen. Iedereen raakt van streek en huilt. Iedereen maakt fouten.
Kimberly Zapata is een moeder, schrijfster en pleitbezorger voor geestelijke gezondheid. Haar werk is op verschillende sites verschenen, waaronder de Washington Post, HuffPost, Oprah, Vice, Parents, Health en Scary Mommy - om er maar een paar te noemen - en als haar neus niet begraven is in haar werk (of een goed boek), Kimberly besteedt haar vrije tijd aan hardlopen Groter dan: ziekte, een non-profitorganisatie die tot doel heeft kinderen en jongvolwassenen die worstelen met psychische aandoeningen, mondiger te maken. Volg Kimberly op Facebook of Twitter.
.jpg)
