Ik was 13 jaar oud toen ik voor het eerst mijn vingers in mijn keel stak.
In de daaropvolgende jaren werd de gewoonte om mezelf te dwingen over te geven een alledaagse - soms elke maaltijd - gewoonte.
Ik verborg het lange tijd door te douchen en te rekenen op het stromende water om de geluiden van mijn stoornis te maskeren. Maar toen mijn vader me hoorde en ermee confronteerde toen ik 16 jaar oud was, vertelde ik hem dat dit de eerste keer was dat ik het ooit had gedaan. Dat ik het gewoon wilde proberen en dat ik het nooit meer zou doen.
Hij geloofde me.
Verbergen in duidelijk zicht
Ik reed elke avond naar fastfoodrestaurants, bestelde voor $ 20 aan eten en een grote cola, gooide de frisdrank eruit en braakte in de lege beker voordat ik naar huis ging.
Op de universiteit waren het ritssluitingszakken verzegeld en verborgen in een vuilniszak onder mijn bed.
En toen woonde ik op mezelf en hoefde ik me niet meer te verstoppen.
Waar ik ook was, ik vond manieren om mijn maaltijden in het geheim te evacueren. Eetbuien en zuivering werden al meer dan een decennium mijn routine.
Nu ik terugkijk, waren er zoveel tekenen. Zoveel dingen die iedereen die oplet, had moeten zien. Maar dat had ik ook niet echt - mensen keken me goed genoeg aan om het op te merken. En dus kon ik me verstoppen.
Als moeder van een klein meisje vandaag, is mijn belangrijkste doel in het leven haar te redden van het inslaan van een soortgelijk pad.
Ik heb het werk gedaan om mezelf te genezen, zodat ik haar een beter voorbeeld kan geven. Maar ik streef er ook naar om ervoor te zorgen dat ze wordt gezien, zodat ik, als er ooit zoiets opduikt, het kan opvangen en het vroeg kan aanpakken.
Schaamte leidt tot geheimhouding
Jessica Dowling, een eetstoornis-therapeut in St. Louis, Missouri, zegt dat eetstoornissen zich voornamelijk in de tienerjaren ontwikkelen, met een piekleeftijd tussen 12 en 25. Maar ze gelooft dat de cijfers onderrapportage zijn, 'vanwege de schaamte die gepaard gaat met eerlijk zijn over het gedrag van eetstoornissen. "
Omdat, net als ik, veel kinderen zich verstoppen.
En dan is er de maatschappelijke acceptatie en zelfs lof van het streven om mager te zijn.
"Sommige eetstoornissen, zoals beperkingen en overmatig sporten, worden in onze samenleving geprezen, waardoor veel volwassenen aannemen dat een tiener geen eetstoornis heeft", legt Dowling uit.
Als het gaat om hoe tieners zouden kunnen werken om hun eetstoornisgedrag te verdoezelen, zei ze dat sommigen beweren dat ze bij een vriend thuis hebben gegeten terwijl ze helemaal niet hebben gegeten, of dat ze eten in hun slaapkamer of auto verstoppen om een eetbui te hebben. op later. Anderen wachten misschien tot hun ouders het huis verlaten, zodat ze kunnen binge en zuiveren zonder bang te zijn gepakt te worden.
"Dit zijn extreem geheimzinnige stoornissen vanwege de schaamte die gepaard gaat met eetbuien, zuivering en beperking", legde Dowling uit. "Niemand met een eetstoornis wil echt zo leven, en ze moeten verbergen wat ze doen om hun gevoelens van schaamte en spijt niet te vergroten."
De trucs die tieners gebruiken
Als psychiater en wetenschapper die sinds 2007 patiënten met eetstoornissen behandelt, zegt Michael Lutter dat het bij anorexia kan beginnen met het overslaan van de lunch, wat voor een tiener gemakkelijk genoeg is om zich voor hun ouders te verstoppen.
"Een klein ontbijt of geen ontbijt is ook heel gemakkelijk om mee weg te komen", legde hij uit. "En tijdens het avondeten zie je misschien dat kinderen voedsel proberen te verstoppen, kleinere hapjes nemen of voedsel op het bord verplaatsen zonder een hapje te nemen."
Met zowel anorexia als boulimia, zei hij dat braken, het nemen van laxeermiddelen en overmatige lichaamsbeweging allemaal kunnen voorkomen als de persoon probeert af te vallen.
“Eetbuien komen ook heel vaak voor bij boulimie, eetbuistoornis en soms anorexia. Patiënten verbergen de eetbuien meestal, maar ouders zullen merken dat voedsel uit de voorraadkast verdwijnt (vaak zakken chips, koekjes of ontbijtgranen) of in de slaapkamer wikkels vinden ”, zei hij.
Lutter legde uit dat oudere patiënten zelf eten kunnen gaan kopen bij gemaksverhalen of fastfood-locaties: "Er kunnen dus ongebruikelijk hoge kosten zijn voor creditcards of geld dat zoek raakt, aangezien het behoorlijk duur kan zijn."
Identificatie van het risico
Er zijn veel potentiële risicofactoren voor het ontwikkelen van een eetstoornis.
Voor mij betekende een chaotisch thuisleven dat ik overal naar controle zocht. Wat ik in mijn lichaam stopte en wat ik daar mocht blijven, was iets waar ik macht over had.
In het begin ging het niet eens om mijn gewicht. Het ging over het vinden van iets dat ik kon beheersen in een wereld waarin ik me anders zo onbeheerst voelde.
Dowling zegt dat er vaak veel factoren spelen. "Bij tieners kan het de puberteit ingaan voor leeftijdsgenoten, gebruik van sociale media, misbruik thuis, pesten op school en het hebben van ouders met een actieve eetstoornis."
Ze legde uit dat ouders zich ook bewust moeten zijn van hoe sportcoaches hun kinderen behandelen.
“Vaak willen tieners niet praten over de manieren waarop coaches hen onder druk zetten om op een bepaald gewicht te blijven (waterbelasting, body shaming in het bijzijn van teamgenoten, enz.). Dit soort beledigende coachingstrategieën leidt tot eetpathologie, ”zei ze.
Lutter voegde eraan toe dat er ook een genetisch risico is, met mogelijk 50 tot 70 procent van de eetstoornissen die zich ontwikkelen bij mensen met een familiegeschiedenis.
Verder zei hij: "We weten dat het grootste risico voor anorexia nervosa negatieve energietoestanden zijn - dat is elke aandoening waarbij je meer calorieën verbrandt dan je binnenkrijgt."
Hij legde uit dat beperkende diëten om af te vallen een trigger kunnen zijn, maar dat geldt ook voor duursporten zoals langlaufen, zwemmen of dansen, evenals bepaalde medische aandoeningen (vooral die welke het maagdarmstelsel aantasten).
"Westerse idealen van dunheid dragen ook bij aan de drang naar dunheid", zei hij, verwijzend naar ballet, gejuich en dans.
Weten waar je op moet letten
Het lijdt geen twijfel dat mensen met een eetstoornis zich goed kunnen verstoppen. Maar er zijn tekenen die op een probleem kunnen duiden.
Ik heb persoonlijk eetstoornissen herkend bij tieners die ik heb ontmoet na het zien van dingen waar ik mee te maken had - kleine snijwonden en kneuzingen op hun knokkels, een schijnbare obsessie met kauwgom of de vage geur van braaksel in hun adem.
Meer dan eens ben ik in staat geweest om deze dingen voorzichtig onder de aandacht te brengen van een ouder die zich al zorgen maakte, maar geen gelijk had willen hebben.
De National Eating Disorders Association (NEDA) heeft ook een uitgebreide lijst met signalen waar ouders op kunnen letten. Het bevat zaken als:
- in beslag worden genomen door gewicht, voedsel, calorieën, grammen vet en diëten
- het ontwikkelen van voedselrituelen, zoals het eten van voedsel in een bepaalde volgorde of overmatig kauwen op elke hap, iets wat ik vroeger deed, elke hap minstens 100 keer proberen te kauwen
- zich terugtrekken uit vrienden en activiteiten
- uiting geven aan bezorgdheid over eten in het openbaar
- moeite hebben met concentreren, duizeligheid of slaapproblemen
Ik heb ook gemerkt dat tandartsen vaak goed zijn in het herkennen van enkele van de tekenen van boulimie, vooral. Dus als u denkt dat uw kind eetbuien en purgeren heeft, kunt u overwegen om voor hun volgende afspraak hun tandarts te bellen en hen te vragen discreet te letten op tekenen van overmatig braken.
Maar wat doe je met die vermoedens als je je realiseert dat ze gegrond zijn?
Uw kind helpen
Lutter zegt dat het ergste dat een ouder kan doen, hun kind 'confronteren' met hun vermoedens, omdat dit de schaamte en schuld nog veel erger kan maken, waardoor een kind gewoon harder werkt om zijn eetstoornisgedrag te verbergen.
"Ik raad altijd aan om simpelweg feiten en observaties te vermelden en dan te vragen of er iets is waarmee ze kunnen helpen in plaats van meteen naar een beschuldiging te springen," zei hij.
Dus in plaats van het kind ervan te beschuldigen anorexia te hebben, zegt hij dat het beter is om iets te zeggen als: "Sarah, ik heb gemerkt dat je de laatste tijd alleen eiwitten en groenten eet en dat je ook veel meer danst. Je bent veel afgevallen. Is er iets waar je over wilt praten? "
Bij twijfel zei hij dat veel behandelcentra gratis evaluaties zullen aanbieden. “Je kunt altijd een evaluatie plannen als je je zorgen maakt. Soms zullen kinderen meer openstaan voor een professional. "
Dowling is het ermee eens dat ouders voorzichtig moeten zijn bij het uiten van hun zorgen.
"Vaak zijn ouders zo bezorgd dat ze proberen hun tiener bang te maken om hulp te zoeken", zei ze. "Dit gaat niet werken."
In plaats daarvan moedigt ze ouders aan om te proberen hun tieners in het midden te ontmoeten en te kijken welke stappen ze samen kunnen zetten. "Tieners met een eetstoornis zijn bang en hebben ondersteunende ouders nodig om hen langzaamaan te helpen bij het zoeken naar een behandeling."
Naast het zoeken naar hulp van een specialist in eetstoornissen, stelt ze voor om gezinstherapie eens te proberen. "Familie-gebaseerde therapieën zijn buitengewoon nuttig voor tieners, en ouders moeten een zeer actieve rol spelen om hun tiener te helpen herstellen."
Maar het gaat er niet alleen om de tiener te helpen herstellen, het gaat er ook om ervoor te zorgen dat de rest van het gezin de steun krijgt die ze nodig hebben om bij dat herstel te komen. Betrek jongere kinderen, van wie Dowling zegt dat ze zich soms vergeten voelen als een ouder probeert hun oudere broer of zus te helpen bij het herstel.
Tips voor ouders
- Geef feiten en observaties aan, zoals uw kind laten weten dat u heeft gemerkt dat ze veel hebben getraind en dat ze veel zijn afgevallen.
- Vermijd bangmakerij. Ontmoet in plaats daarvan uw kind in het midden en zoek naar manieren waarop u kunt samenwerken.
- Bied ondersteuning. Laat uw kind weten dat u er voor hem bent.
- Overweeg gezinstherapie. Een actieve rol spelen bij het herstel van uw kind kan helpen.
Genezing vinden
Er gingen bijna 10 jaar voorbij tussen de eerste keer dat ik mezelf dwong om te braken en het moment dat ik me echt toewijdde aan het krijgen van hulp. In die tijd ontwikkelde ik ook de gewoonte om mezelf te snijden en probeerde ik op 19-jarige leeftijd een einde aan mijn leven te maken.
Nu ben ik een 36-jarige alleenstaande moeder die graag aan mezelf denkt dat ik op een relatief gezonde plek ben met mijn lichaam en voedsel.
Ik heb geen weegschaal, ik ben niet geobsedeerd door wat ik eet, en ik probeer een voorbeeld te stellen voor mijn dochter door voedsel nooit als goed of slecht te schilderen. Het is allemaal gewoon eten - voeding voor ons lichaam en soms een traktatie om gewoon van te genieten.
Ik weet niet wat, als er iets was, me eerder op weg naar herstel had kunnen helpen. En ik neem het mijn familie niet kwalijk dat ze op dat moment niet harder hebben gepusht. We doen allemaal ons best met de tools die we tot onze beschikking hebben, en toen waren eetstoornissen een veel taboeonderwerp dan ze nu zijn.
Maar het enige dat ik zeker weet, is dat als ik ooit vermoed dat mijn dochter een soortgelijk pad inslaat, ik niet zal aarzelen om ons allebei de hulp te bezorgen die we nodig hebben. Want als ik haar kan redden van de jaren van zelfhaat en vernietiging die ik mezelf ooit heb aangedaan, zal ik dat doen.
Ik wil meer voor haar dan dat ik me in haar eigen ellende moet verstoppen.
Leah Campbell is een schrijver en redacteur die in Anchorage, Alaska woont.Ze is naar keuze een alleenstaande moeder nadat een toevallige reeks gebeurtenissen heeft geleid tot de adoptie van haar dochter. Leah is ook de auteur van het boek "Enkele onvruchtbare vrouw”En heeft uitgebreid geschreven over de onderwerpen onvruchtbaarheid, adoptie en ouderschap. U kunt verbinding maken met Leah via Facebook, haar website, enTwitter.
