Als ik op het podium sta, speel ik alleen voor mezelf.
Hoe we zien dat de wereld vorm geeft aan wie we willen zijn - en het delen van boeiende ervaringen kan de manier waarop we elkaar behandelen, ten goede kaderen. Dit is een krachtig perspectief.
De schijnwerpers zijn helder in mijn ogen terwijl ik ondeugend grijns naar de menigte onherkenbare gezichten in het publiek. Als ik een arm uit mijn vest begin te trekken, worden ze wild van geschreeuw en geklap.
En op dat moment ben ik genezen.
Als je aan verschillende geneeswijzen denkt, komt burlesque waarschijnlijk niet op de lijst. Maar sinds ik bijna acht jaar geleden begon met optreden, is burlesque een van de meest transformerende invloeden op mijn leven. Het hielp me mijn geschiedenis van eetstoornissen te boven te komen, een nieuwe liefde voor mijn lichaam te krijgen en te worstelen met de ups en downs van mijn lichamelijke handicap.
Burlesque duwde me buiten mijn comfortzone
Toen ik in 2011 mijn allereerste burleske klas binnenliep, wist ik vrijwel niets van de kunstvorm, behalve een documentaire die ik een paar maanden eerder op Netflix had gezien. Ik was nog nooit naar een burleske show geweest, en mijn conservatieve, evangelische achtergrond vermengd met een zware dosis lichamelijke schaamte betekende dat ik ook nooit zoiets op afstand had gedaan.
Maar daar was ik dan, een zeer nerveuze 31-jarige die aan een les van zes weken begon, in de hoop dat het me zou helpen om van mijn lichaam te leren houden en het te waarderen en het verhaal te laten horen waarvan ik wist dat het het wilde vertellen.
Door burlesque leerde ik dat alle lichamen goede lichamen zijn, sexy lichamen, lichamen die het waard zijn gezien en gevierd te worden. ik heb geleerd dat mijn lichaam is al die dingen.
Ik dacht oorspronkelijk dat ik de klas zou volgen, de afstudeervoorstelling zou doen en dan burlesque achter me zou laten. Maar de dag na mijn afstudeershow boekte ik een tweede optreden, gevolgd door een ander. En een ander. Ik kon er geen genoeg van krijgen!
Ik hield van de humor, politiek en verleiding van burlesque. Ik voelde me gesterkt en bevrijd door de handeling van een vrouw die op het podium stond, haar seksualiteit omarmde en een verhaal vertelde met haar lichaam.
Deze empowerment hielp me het idee te laten vallen dat mijn lichaam niet ‘goed genoeg’ was
Toen ik met burlesque begon, had ik een groot deel van mijn leven in schaamte rond mijn lichaam doorgebracht. Ik ben opgegroeid in een kerk die het lichaam van een vrouw als zonde beschouwde. Ik ben opgevoed door een ouder die constant een jojo-dieet volgde, en ik was getrouwd met een man die me regelmatig uitschold over mijn lengte en uiterlijk.
Ik heb jarenlang geprobeerd mijn lichaam "goed genoeg" te maken voor alle anderen. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat het misschien al zo was meer dan goed genoeg.
Dus de eerste keer dat ik op het podium een kledingstuk uittrok en de menigte wild werd, voelde ik jarenlange negatieve berichten die ik hoorde en tegen mezelf zei dat mijn lichaam wegviel. Een van mijn burleske instructeurs herinnerde ons eraan voordat we het podium betraden dat we dit voor ons deden, niet voor iemand in het publiek.
En het was waar.
Hoewel het geschreeuw van waardering zeker hielp, voelde die voorstelling als een geschenk dat ik mezelf gaf. Het was alsof ik bij elk kledingstuk dat ik uitdeed, een klein deel van mij eronder aantrof.
Door burlesque leerde ik dat alle lichamen goede lichamen zijn, sexy lichamen, lichamen die het waard zijn gezien en gevierd te worden. ik heb geleerd dat mijn lichaam is al die dingen.
Dit begon zich ook buiten het toneel te vertalen in mijn leven. Ik heb de "motivatiejurk" van de hanger gehaald en gedoneerd. Ik stopte met diëten en trainde mezelf in kleinere spijkerbroeken en omhelsde mijn buik en dijen met al hun kuiltjes en kuiltjes. Elke keer dat ik na een optreden van het podium stapte, voelde ik een beetje meer liefde voor mezelf en genas ik weer een beetje meer.
Ik had echter geen idee hoeveel burlesque me zou helpen groeien en genezen totdat ik ziek werd.
Lessen die ik in burlesque heb geleerd, hebben me geholpen om door het leven met chronische ziekten te navigeren
Ongeveer twee jaar nadat ik begon met burlesque, ging mijn lichamelijke gezondheid achteruit. Ik was de hele tijd moe en had pijn. Mijn lichaam had gewoon het gevoel dat het het had opgegeven. Binnen zes maanden was ik meer dagen bedlegerig dan niet, verloor ik mijn baan en nam ik verlof op van mijn graduate studies. Ik bevond me over het algemeen op een heel slechte plek, zowel fysiek als emotioneel.
Na vele doktersbezoeken, uitgebreide tests en medicatie na medicatie, kreeg ik verschillende diagnoses van verschillende chronische aandoeningen, waaronder spondylitis ankylopoetica, fibromyalgie en chronische migraine.
Gedurende deze tijd moest ik een pauze nemen van burlesque en wist ik niet zeker of ik zou kunnen terugkeren. Soms merkte ik dat ik me niet kon bewegen, zelfs niet van de ene kamer naar de andere in mijn huis. Andere keren was mijn denken zo traag en troebel dat woorden net buiten mijn bereik bungelden. Ik kon mijn kinderen de meeste dagen niet laten eten, laat staan dansen of optreden.
Terwijl ik worstelde met de nieuwe realiteit van mijn dagelijkse leven als chronisch zieke en gehandicapte persoon, viel ik terug op de lessen die burlesque me leerde over het liefhebben van mijn lichaam. Ik herinnerde mezelf eraan dat mijn lichaam goed en waardig was. Ik herinnerde mezelf eraan dat mijn lichaam een verhaal te vertellen had, en dat verhaal was het vieren waard.
Ik moest er gewoon achter komen wat dat verhaal was en hoe ik het ging vertellen.
Weer het podium op, betekende dat ik een verhaal kon vertellen waar mijn lichaam al maanden op had gewacht
Bijna een jaar na mijn ziekte leerde ik mijn lichamelijke symptomen te beheersen. Sommige van mijn behandelingen hielpen me zelfs om mobieler te zijn en beter in staat om mijn normale dagelijkse bezigheden uit te voeren. Ik was daar enorm dankbaar voor. Maar ik miste burlesque, en ik miste het podium.
Een levenscoach met wie ik samenwerkte, stelde voor om te proberen te dansen met mijn rollator.
'Probeer het maar eens in je kamer,' zei ze. "Kijk hoe het voelt."
Dus ik deed. En het voelde geweldig.
Dagen later stond ik weer op het podium, samen met mijn rollator, zwevend terwijl Portishead zong: "Ik wil gewoon een vrouw zijn." Op dat podium liet ik mijn beweging het verhaal vertellen dat mijn lichaam al maanden wilde vertellen.
Met elke beweging van mijn schouders en sjerp van mijn heupen schreeuwde het publiek luid. Ik merkte ze echter nauwelijks op. Op dat moment deed ik echt wat mijn burleske leraren me jaren geleden vertelden: ik danste voor mezelf en voor niemand anders.
In de jaren daarna ben ik veel vaker op het podium geweest, met een rollator of wandelstok, en alleen met mijn lichaam. Elke keer als de kleren uittrekken, wordt ik eraan herinnerd dat mijn lichaam een goed lichaam is.
Een sexy lichaam.
Een lichaam dat een feest waardig is.
Een lichaam met een verhaal.
En bij elke vertelling ben ik genezen.
Angie Ebba is een queer gehandicapte kunstenaar die schrijfworkshops geeft en landelijk optreedt. Angie gelooft in de kracht van kunst, schrijven en performance om ons te helpen een beter begrip van onszelf te krijgen, een gemeenschap op te bouwen en verandering door te voeren. Je kunt Angie op haar vinden website, haar blog of Facebook.
.jpg)
