Een crowdsourced-project op Instagram biedt vrouwen een veilige ruimte om over hun borsten te praten.
Elke dag, wanneer de in Mumbai gevestigde kunstenaar Indu Harikumar Instagram of haar e-mail opent, vindt ze een stortvloed aan persoonlijke verhalen, intieme details van het leven van mensen en naakten.
Ze zijn echter niet ongevraagd. Het is de norm geworden voor Harikumar nadat ze met Identitty begon, een publieksgericht beeldend kunstproject dat vrouwen uitnodigt om hun verhalen en gevoelens over hun borsten te delen.
Als iemand die regelmatig online discussies voert over geslacht, identiteit en lichaam, heeft Harikumar veel crowdsourcing-projecten.
Haar eerste, # 100IndianTinderTales, bevat haar illustraties die de ervaringen van indianen weergeven die de dating-app Tinder gebruiken. Ze startte ook een project met de naam #BodyofStories dat zich richtte op gesprekken over body shaming en body positivity.
Het is geen verrassing dat Identitty uit zo'n gesprek kwam. Een vriendin vertelde Harikumar dat haar grote borsten haar te veel ongewenste aandacht opleverden en hoe ze zich voelde over de reacties en ongevraagde opmerkingen van mensen. Ze was altijd het 'meisje met grote borsten'. Ze waren een schande; zelfs haar moeder vertelde haar dat geen enkele man bij haar zou willen zijn omdat haar borsten te groot en doorhangend waren.
Harikumar deelde op haar beurt haar eigen ervaringen met het opgroeien met een platte bovenlijf, en vertelde over de beschimpingen en opmerkingen die ze van anderen kreeg. “We zaten aan verschillende kanten van het spectrum [qua omvang]. Onze verhalen waren zo verschillend en toch vergelijkbaar ”, zegt Harikumar.
Het verhaal van deze vriendin werd een prachtig kunstwerk, dat Harikumar op Instagram deelde, samen met het verhaal van haar vriendin in haar eigen woorden in het bijschrift. Met Identitty wil Harikumar de relaties van vrouwen met hun borsten onderzoeken in alle verschillende levensfasen.
Iedereen heeft een borstverhaal
De verhalen weerspiegelen een scala aan emoties: schaamte en vernedering over de borstomvang; aanvaarding van ‘‘ wetten ’; kennis en kracht bij het leren over borsten; de invloed die ze kunnen hebben in de slaapkamer; en de vreugde om ermee te pronken als activa.
Beha's zijn een ander hot topic. Een vrouw vertelt over het vinden van de perfecte pasvorm op haar dertigste. Een andere vertelt hoe ze ontdekte dat gewatteerde bh's zonder beugel haar hielpen af te leren hoe het voelde om 'plat gestreken' te zijn.
En waarom Instagram? Het sociale mediaplatform biedt een ruimte die intiem is en toch stelt Harikumar in staat afstand te bewaren wanneer dingen overweldigend worden. Ze kan de functie stickervragen op Instagram-verhalen gebruiken om een dialoog op gang te brengen. Ze kiest dan welke berichten ze wil lezen en beantwoorden, aangezien ze best veel krijgt.
Tijdens haar oproep voor verhalen vraagt Harikumar mensen om een kleurenfoto van hun buste in te sturen en hoe ze willen dat hun borsten worden getekend.
Veel vrouwen vragen om aangetrokken te worden als de godin Aphrodite; als onderwerp van de Indiase kunstenaar Raja Ravi Varma; temidden van bloemen; in lingerie; in de lucht; of zelfs naakt, met Oreo's die hun tepels bedekken (van de inzending "omdat ik allemaal een snack is, inclusief tieten").
Harikumar besteedt ongeveer twee dagen aan het omzetten van elke ingezonden foto en elk verhaal in een kunstwerk, in een poging zo getrouw mogelijk te blijven aan de foto van de persoon terwijl ze haar eigen inspiratie zoekt bij verschillende artiesten.
In deze gesprekken over hun borsten en lichamen, bespreken veel vrouwen ook de strijd om hun borsten aan te passen of te 'knijpen' in de dozen van wenselijkheid die zijn gedefinieerd door de populaire cultuur, en hoe ze willen ontsnappen aan de druk om eruit te zien als Victoria's Geheime modellen.
Een niet-binaire queer persoon heeft het over een borstamputatie omdat "de aanwezigheid van mijn borsten me stoort".
Er zijn vrouwen die seksueel misbruik hebben overleefd, soms toegebracht door een persoon in hun eigen familie. Er zijn vrouwen die hersteld zijn van een operatie. Er zijn moeders en geliefden.
Het project begon zonder agenda, maar Identitty veranderde in een ruimte van empathie, om gesprekken te voeren en positiviteit van het lichaam te vieren.
Verhalen die op Identitty worden gedeeld, zijn van vrouwen met verschillende achtergronden, leeftijden, demografische gegevens en verschillende niveaus van seksuele ervaring. De meerderheid van hen gaat over vrouwen die jaren van patriarchaat, verwaarlozing, schaamte en onderdrukking proberen te doorbreken om hun lichaam te accepteren en terug te vorderen.
Veel hiervan heeft te maken met de huidige samenleving en de cultuur van stilte die de vrouwenlichamen in India doordringt.
"Vrouwen schrijven door te zeggen:‘ Dit is precies hoe ik me heb gevoeld ’of‘ Ik voelde me daardoor minder alleen. ’Er is zoveel schaamte en je praat er niet over omdat je denkt dat alle anderen dit hebben opgelost. Soms moet je dingen zien die door iemand anders worden gearticuleerd om te beseffen dat jij je ook zo voelt ', zegt Harikumar.
Ze krijgt ook berichten van mannen die zeggen dat de verhalen hen helpen vrouwen en hun relatie met hun borsten beter te begrijpen.
Het is niet gemakkelijk om als vrouw op te groeien in India
Vrouwenlichamen in India worden vaak gecontroleerd, gecontroleerd en erger nog: misbruikt. Er wordt meer gepraat over wat vrouwen niet zouden moeten dragen of niet zouden moeten doen dan over het feit dat kleding niet tot verkrachting leidt. Halslijnen worden hoog gehouden en rokken laag om het lichaam van een vrouw te verbergen en zich te houden aan de lang gekoesterde principes van 'bescheidenheid'.
Het is dus krachtig om te zien dat Identitty helpt om de manier waarop vrouwen naar hun borsten en lichaam kijken te veranderen.Zoals een van de vrouwen (een Odissi-danseres) tegen Harikumar zegt: “Het lichaam is iets moois. De lijnen en rondingen en contouren ervan moeten worden bewonderd, genoten, geleefd en verzorgd, niet beoordeeld. "
Neem het geval van Sunetra *. Ze groeide op met kleine borsten en moest meerdere operaties ondergaan om er knobbeltjes in te verwijderen. Toen ze aanvankelijk geen borstvoeding kon geven aan haar eerstgeborene - gedurende 10 dagen nadat hij was bevallen, kon hij niet vasthouden - werd ze overspoeld met negativiteit en twijfel aan zichzelf.
Toen op een dag, op magische wijze, greep hij aan en Sunetra slaagde erin hem 14 maanden lang dag en nacht te voeden. Ze zegt dat het pijnlijk en vermoeiend was, maar ze was trots op zichzelf en had hernieuwd respect voor haar borsten omdat ze haar kinderen voedde.
Ter illustratie van Sunetra gebruikte Harikumar Hokusai's 'De Grote Golf', weerspiegeld in Sunetra's lichaam, alsof hij de kracht in haar borsten wilde laten zien.
"Ik hou van mijn kleine tieten vanwege wat ze mijn kleintjes hebben aangedaan," schrijft Sunetra me. “Identitty geeft mensen de kans om hun remmingen los te laten en te praten over dingen die ze anders niet zouden doen. Vanwege het bereik is de kans groot dat ze iemand vinden die zich identificeert met hun verhaal. "
Sunetra wilde haar verhaal delen om andere vrouwen te vertellen dat, hoewel het nu misschien moeilijk is, het op de lange termijn allemaal beter zal worden.
En dat is ook wat me deed deelnemen aan Identitty: de kans om dingen aan vrouwen te vertellen kan en zal beter worden.
Ook ik ben opgegroeid met het idee dat ik mijn lichaam moest bedekken. Als Indiase vrouw leerde ik al vroeg dat borsten net zo heilig zijn als maagdelijkheid, en het lichaam van een vrouw zal worden gecontroleerd. Toen ik opgroeide met grote borsten, moest ik ze zo plat mogelijk houden en ervoor zorgen dat kleding geen aandacht trok.
Naarmate ik ouder werd, begon ik meer controle over mijn eigen lichaam te krijgen, waardoor ik mezelf bevrijdde van maatschappelijke beperkingen. Ik begon goede bh's te dragen. Door een feministe te zijn, heb ik mijn gedachten veranderd over hoe vrouwen zich zouden moeten kleden en gedragen.
Nu voel ik me bevrijd en krachtig als ik tops of jurken draag die mijn rondingen laten zien. Daarom vroeg ik mezelf om getekend te worden als een supervrouw, door haar borsten te laten zien, simpelweg omdat het haar keuze is om ze aan de wereld te laten zien. (De kunst moet nog worden gepubliceerd.)
Vrouwen gebruiken de illustraties en berichten van Harikumar om empathie, sympathie en ondersteuning te bieden aan degenen die hun verhalen delen. Velen delen hun eigen verhalen in het commentaargedeelte, aangezien Identitty een veilige ruimte kan bieden wanneer het niet mogelijk is om met vrienden of familie te praten.
Wat betreft Harikumar, ze neemt een tijdelijke pauze van Identitty om zich te concentreren op werk dat geld oplevert. Ze accepteert geen nieuwe verhalen, maar is van plan om te voltooien wat er in haar inbox staat. Identitty wordt mogelijk in augustus een tentoonstelling in Bengaluru.
* Naam is gewijzigd vanwege privacy.
Joanna Lobo is een onafhankelijke journaliste in India die schrijft over dingen die haar leven de moeite waard maken: gezond eten, reizen, haar erfgoed en sterke, onafhankelijke vrouwen. Vind haar werk hier.
.jpg)
.jpg)
