Toen een Eli Lilly-directeur een blikje pruimtabak uit de zak van zijn spijkerbroek haalde, vond ik het vreemd - deels omdat hij er niet uitzag als de soort pruimtabak, en deels omdat de locatie ... ongepast leek.
Deze directeur was Matt Clemente - Lilly's Chief Technology Officer voor de divisie Delivery, Device and Connected Solutions van de farmagigant - en hij had net gesproken met een tiental diabetesbloggers die waren uitgenodigd om meer te weten te komen over de visie van het bedrijf op de toekomst van insulinetoediening. Deze bijeenkomst vond plaats op 3 en 4 mei in Lilly’s Cambridge Innovation Center, dat iets meer dan twee jaar oud is en zich buiten de MIT-campus bevindt.
Het leek een vreemde tijd en plaats om een dipje pruimtabak te nemen ... totdat ik me realiseerde dat het blikje Clemente dat in de ene hand werd gehouden (met zijn smartphone in de andere) eigenlijk een paar centimeter doorzichtige slang had die eruit stak met een Luer-lock aan het eind.
Het was helemaal geen blikje pruimtabak, het was Lilly's uiterst geheime nieuwe insulinepomp, die voor het eerst aan de gemeenschap werd onthuld! Dit werd voor het eerst onthuld aan praktisch iedereen buiten het hoogbeveiligde productontwikkelingslaboratorium.
Onthoud dat Lilly haar D-tech-plannen voor het eerst aankondigde in november 2017. Deze radicale nieuwe insulinepomp is een belangrijk onderdeel van een geheel nieuwe D-tech-benadering die het bedrijf voor ogen heeft voor de toekomst van de verkoop van insuline, iets dat het bedrijf de " Verbonden diabetes-ecosysteem. "
Deze bijeenkomst was bedoeld om een kijkje te nemen in Lilly’s apparaatpijplijn, maar natuurlijk waren toegankelijkheid en betaalbaarheid ook belangrijke kwesties voor iedereen, samen met vragen over de ‘kosten van innovatie’.
Welkom bij het ecosysteem
Dus om te beginnen met de technologie die niet bekend is: wat is in hemelsnaam een Connected Diabetes Ecosystem?
Ik denk niet dat het feit dat de letters CDE spellen toeval is, want tot op zekere hoogte wil Lilly een Certified Diabetes Educator in de zak stoppen van elke persoon met diabetes (PWD). Specifiek, hun ecosysteem, geesteskind van het Innovation Center, zal uiteindelijk een gesloten-lussysteem bevatten dat gebruikmaakt van een pomp of een slimme pen, geïntegreerde CGM- of bloedglucosemeters, een slim doserings- / controle-algoritme en een robuuste smartphone-app om - zoals de Ene Ring in Tolkiens Lord of the Ring - voer de hele show uit.
Oké, zegt u, daar is niets bijzonder innovatiefs aan. Je zou iets meer kunnen verwachten van een lichaam in een nauwe baan om MIT.
Welnu, er zijn een aantal manieren om hierover na te denken. Tijdens de tweedaagse Summit benadrukte het ontwikkelingsteam van het Innovation Center herhaaldelijk dat eenvoud en naadloze integratie hun belangrijkste doelen waren. Een manier om hiernaar te kijken, is door te vergelijken wat Lilly probeert te doen met de vroege thuiscomputerervaring. Pc-systemen werden door verschillende bedrijven bij elkaar gehobbeld en er werd veel met de vinger gewezen als iets niet goed werkte. Apple-computers daarentegen, hoewel beperkter in hun mogelijkheden, werden beheerd door één enkele bron. De bok stopte bij Apple, en verdomd als de dingen niet beter werkten.
Tegenwoordig hebben de meeste aangesloten diabetespatiënten insuline van het ene bedrijf, een toedieningsapparaat van een ander, glucosemonitoringsystemen van een derde en mogelijk nog een onafhankelijke app om te proberen alles te volgen. De mensen van Lilly, die terecht zeggen dat ze insuline beter kennen dan wie dan ook, denken dat ze het beter kunnen. Ze stellen zich een volledig geïntegreerde oplossing voor die eenvoudig is voor patiënten en in hoge mate aanpasbaar en schaalbaar is, zodat deze voor bijna iedereen zal werken - allemaal met het gemak van one-stop-shopping voor bestellen, bezorgen, klantenservice en misschien zelfs met een enkele gecombineerde 'systeemcontrole'. . "
Handig, waar, maar tegelijkertijd is het een potentieel beangstigend voorbeeld van verticale integratie, waarbij Lilly alles bezit, van het molecuul tot de patiëntgegevens en alles daartussenin. Als het lukt, zal het zeker een overwinning zijn voor Lilly en zou het het gebruik van hun insuline aanzienlijk kunnen uitbreiden, wat onder normale economische theorie ook een overwinning zou zijn voor PWD's, aangezien schaalvoordelen meestal de kosten verlagen. Maar dat gezegd hebbende, dit is niet wat we tot nu toe hebben gezien. In plaats daarvan hebben we met het toenemende gebruik van insuline de afgelopen decennia alleen maar stijgende kosten gezien. Ik zal straks meer vertellen over wat de Lilly-mensen te zeggen hadden over het kostenprobleem, maar eerst een beetje over de groep achter het Lilly-ecosysteem.
In het Cambridge Innovation Center van Lilly
Grote bedrijven staan over het algemeen niet bekend om hun snelle productontwikkeling. En Lilly is een groot bedrijf met wereldwijd 40.000 werknemers. Enkele jaren geleden erkende de top van Lilly dat startups de plek zijn waar innovatie zit, en in plaats van voortdurend veelbelovende startups te kopen, besloten ze om een eigen startup op te zetten.
Lilly koos ervoor om hun nieuwe huisdierenproject op Kendall Square in Cambridge, Massachusetts te vestigen, grotendeels, geven ze toe, om het gemakkelijker te maken om toptalent te werven. En ze zijn niet de enigen die een winkel opzetten in de meest innovatieve vierkante mijl op aarde; letterlijk aan de overkant van Lilly is aartsrivaal Sanofi.
Lilly’s Innovation-operatie bevindt zich op de derde en vierde verdieping van een modern maar verder onopvallend kantoorgebouw aan Kendall Street 450, aan de vooravond van de MIT-campus. Binnen voelt het Innovation Center aan als een startup in Silicon Valley, met zichtbare leidingen in het plafond en een open plattegrond zonder kantoren (zelfs voor de leidinggevenden ter plaatse) om communicatie en openheid te vergemakkelijken. Ongeveer 40 mensen - variërend van elektrotechnici tot endos en octrooigemachtigden - werken in het Centrum, dat is ontworpen en uitgerust om snel ideeën voor de pijpleidingen van de farmaceutische gigant te ontwikkelen, prototypen en testen in een behendig en snel tempo. milieu.
Een groot deel van de werkzaamheden van het centrum is gericht op apparaten in de breedst mogelijke zin, variërend van eenvoudige pillenverpakkingen tot hightech auto-injectoren voor het volledige assortiment farmaceutische producten van Lilly. Om dit te bereiken, heeft de derde verdieping van het centrum een eigen machinewerkplaats met elk denkbaar gereedschap, van schroevendraaiers tot lasersnijders, een hydraulische analyse-afdeling, een complete elektrische fabricageafdeling die in een dag zijn eigen printplaat kan maken, 3D-printers , en zelfs een naaimachine. En natuurlijk zijn er tientallen computers, een kamer vol. De ruimte, hoewel open, is vrij klein. Het is gemakkelijk in te zien hoe ideeën gemakkelijk en snel kunnen worden gedeeld.
Boven, op de vierde verdieping, heeft Lilly een compleet laboratorium voor medicijnformulering geïnstalleerd om te helpen onderzoeken hoe verschillende containers een reeks farmaceutische producten beïnvloeden. Gaat een bepaald plastic ervoor dat een medicijn langer meegaat? Of zijn levensduur verkorten? Dit lab is ook het startpunt voor onderzoeken naar de wisselwerking tussen medicijnen en het menselijk lichaam.
De beveiliging is hoog. Deuren en liften hebben speciale badges nodig voor toegang en veel bezoekende Lilly-medewerkers, zowel execs als PR-mensen, hadden begeleiding nodig om zelfs de liften aan het werk te krijgen. Onnodig te zeggen dat we in het grootste deel van het centrum geen foto's mochten maken, of toch niet in de interessante delen.
Naast het Lilly-team is er in het centrum ruimte voor medewerkers van Lilly-partners, door het bedrijf External Collaborators genoemd, om tijdelijk een winkel op te zetten.
Het centrum wordt gerund door Marie Schiller, medeoprichter van T1D Exchange, die nu de titel heeft van VP of Connected Care en Site Head voor het Cambridge Innovation Centre, zelf een 35-jarige veteraan van type 1 diabetes.
Samenwerken met medewerkers
Ondanks al deze innovatie-infrastructuur die in eigen bezit is en wordt beheerd, functioneert het Cambridge Center als het gaat om het Connected Diabetes Ecosystem een beetje meer als een orkestdirigent dan als een componist. In plaats van het wiel opnieuw uit te vinden, beperkt Lilly in plaats daarvan hun rol tot ringmeester en moleculemeester, en werkt ze samen met anderen om hun ecosysteem tot leven te brengen, de belangrijkste onder hen Dexcom en Deka.
Nog nooit van Deka gehoord? Voel je niet slecht, de meeste mensen niet, maar velen hebben wel eens gehoord van hun oprichter: Dean Kamen, bekend van Segway. Wat veel mensen niet beseffen, is dat hij ook de uitvinder is van de AutoSyringe AS6C uit de jaren 80, 's werelds eerste praktische insulinepomp, waarvan de uitvinding drie decennia later resulteerde in Kamen's introductie in de National Inventors Hall of Fame.
Ook op de lijst met medewerkers (het Lilly-team is duidelijk niet in overeenstemming met de negatieve connotatie van het woord) zijn Rimidi, die software maakt waarmee het ecosysteem naadloos door patiënten verzamelde gegevens kan exporteren naar de elektronische medische dossiersystemen van hun arts; en een team onder leiding van dr. Ahmad Haidar van McGill University, die het algoritme heeft gemaakt dat de gesloten delen van het ecosysteem zal aansturen. Haidar behoudt zijn academische positie en zijn onafhankelijk onderzoek, maar 20% van zijn tijd wordt nu besteed aan het Lilly-project.
Het is niet verrassend dat iemand van de betalende kant van de samenwerking ontbreekt, maar Lilly's plan om toegang aan te pakken is datagestuurd. In hun klinische sporen van het ecosysteem, waarvan de eerste net is afgerond, zeggen ze dat ze verder gaan dan wat nodig is voor eenvoudige goedkeuring door de FDA. Het is duidelijk dat het eindspel is om te “bewijzen” dat het ecosysteem de resultaten voor patiënten verbetert en daardoor geld bespaart voor zorgverzekeraars.
Over geld en toegang gesproken….
Ontwerpen voor toegang
Veel mensen in onze gemeenschap vragen zich af hoeveel van het geld dat ze uitgeven voor insuline dat ze zich vandaag nauwelijks kunnen veroorloven, gaat naar innovatie die ze morgen nooit zullen kunnen betalen. Hoewel het door niemand van ons zo botweg aan het Lilly-team werd voorgelegd, hebben we hen onder druk gezet over de hoge kosten van insuline en ze reageerden door het probleem vrijwel te erkennen, maar er ook geen eigenaar van te worden. Waar ze bereid waren eigenaar van te worden, is de erkenning dat ze er alles aan moeten doen om de technologie goedkoop te houden om te bouwen, zodat er geen enorme investering hoeft te worden afbetaald wanneer het ecosysteem ze ' opnieuw ontwerpen is klaar voor de markt.
Dus hoewel ik niet kan zeggen wat het eindspel van de directiekamer van Lilly is, zijn de mensen ter plaatse in Cambridge oprecht en bezorgd over toegangsproblemen, en velen van hen zijn persoonlijk verbonden met onze gemeenschap door zelf diabetes te hebben of door lief te hebben degenen met diabetes. Ze zeggen dat kosten en toegang deel uitmaken van "vrijwel elke discussie" ter plaatse, en onderdeel van elke beslissing die ze nemen. Kosten, zo werd ons verteld, maken altijd deel uit van de planning en maken ook deel uit van een technische cultuur van 'anticomplexiteit' die tot doel heeft producten te maken die gemakkelijk te bouwen zijn, met als doel de laagst mogelijke kosten voor een zo groot mogelijke toegang voor de patiënt. .
Dat is een thema dat ik veel heb gehoord gedurende de twee dagen dat ik ter plaatse was. Het Lilly-team wil een zo breed mogelijk publiek bereiken voor het nieuwe Ecosysteem. Rhett Alden, de Chief Digital Architect for Delivery and Device Connected Care (sorry, geen van deze Lilly-mensen heeft korte titels) zei dat hij niet iets exclusief wil bouwen voor de "high-skill, high-will, high-capital" geduldige menigte. Hij wil eerder voor elk wat wils bouwen.
En zelfs op dit punt is het meer dan alleen lippendienst. Lilly test hun ecosysteem al onder een breed scala van patiëntenpopulaties, waaronder, zo werd ons verteld, onder arbeidsmigranten en ouderen. Het is duidelijk dat wat er ook gebeurt in de rest van Lilly, de sociale determinanten van gezondheid in Cambridge goed bekend zijn.
Nieuwe "hybride" pomp
We hebben een voorproefje gekregen van Lilly's nieuwe pomp, die volledig wordt bestuurd door een smartphone, zodat de PWD die de pomp draagt geen toegang tot het apparaat nodig heeft om het te gebruiken - rekening houdend met de ongebruikelijke vormfactor en het kleine formaat. Het is een zogenaamde hybride pomp die eruitziet als een patchpomp, maar eigenlijk een korte slang heeft die traditionele infusiesets gebruikt, hoewel het Innovation Center-team toegeeft dat de infusieset de 'Achilles Heal' van pompen is, en ze doen onderzoek naar manieren om deze zwakke schakel te verbeteren).
Infuusplaatsen voor deze nieuwe pomp kunnen in wezen overal op het lichaam zijn, en u kunt ervoor kiezen om het pomphuisje in uw zak te steken, het in uw beha te stoppen of het gewoon op uw huid te plakken met behulp van een soort plakkussentjes die Lilly is van plan om voor dit doel te ontwikkelen.
Net als het Skoal-blikje lijkt het, met een blik en een deksel, de nieuwe pomp bestaat uit twee delen: het onderste gedeelte voor eenmalig gebruik bevat een blaasachtig insulinereservoir en het duurzame bovenste gedeelte bevat alle elektronica en een oplaadbare batterij. Omdat de elektronica en het algoritme in drie afzonderlijke minicomputers in het duurzame deel van de pomp leven, zeggen ingenieurs dat een hybride gesloten-lusversie van de pomp prima zal werken als je je smartphone achterlaat of je telefoon laat vallen en hem kapot maakt. De pomp heeft ook een enkele knop, bedoeld als back-upbolusknop die gebruikers kunnen gebruiken om extra insuline te nemen zonder hun telefoon.
In de eerste generatie moet het insulinereservoir door de gebruiker worden gevuld - in elke hoeveelheid tussen 1 en 3 ml, of 100 eenheden tot 300 eenheden van de huidige standaard U-100-insuline - en ons werd verteld dat het Cambridge-team veel heeft uitgegeven van tijd werken aan een gebruikersinterface die het snel en gemakkelijk maakt om te vullen. Dat gezegd hebbende, zijn voorgevulde insulinepatronen het echte doel voor Lilly, en ze hopen ze klaar te hebben voor de tweede generatie van de pomp. Hoewel ze vermoedelijk willen dat die cartridges gevuld zijn met hun product, werd ons verteld dat het team ook werkt met insulines van andere fabrikanten.
Het is veel te vroeg in het ontwikkelingsproces om te weten hoe dit allemaal zal verlopen, maar er waren aanwijzingen dat de benodigdheden uiteindelijk zouden kunnen worden gedekt als een apotheekvoordeel, in plaats van als DME. Dit maakt ogenschijnlijk allemaal deel uit van het doel voor een eenvoudiger-voor-de-patiënt-systeem dat toevallig ook heel, heel goed is voor Lilly.
De pomp is ontworpen met één hormoon, hoewel er niet veel fantasie voor nodig is om een tweede blaas toe te voegen. Er werden aanwijzingen geschrapt dat "toekomstige insulines" de behoefte aan een dubbel hormoonsysteem overbodig zouden kunnen maken.
De prototypes van de pomp worden uitgevoerd op telefoons met een "niet-functionele", maar zouden uiteindelijk beschikbaar moeten zijn voor IOS of Android, hoewel het onmogelijk is om te zeggen hoe de configuratie bij de lancering eruit zal zien. Dat zal waarschijnlijk worden gedicteerd door de regelgevende omgeving, in plaats van wat technisch mogelijk is.
Ik mocht het prototype van de pomp natuurlijk niet fotograferen, maar ik kon hem wel in mijn handen houden. Ik was zelfs de eerste van onze groep die het aanraakte, grotendeels omdat mijn gehoor slechter wordt met de leeftijd en het misbruik van vliegtuigmotoren in mijn jeugd, dus ik zat op de eerste rij en ik kan vrij snel bewegen voor een oude man als hij daartoe gemotiveerd is. Mijn belangrijkste indruk was er een van een laag gewicht. En hoewel het eruit zag alsof het in staat zou moeten zijn om extra slangen op te rollen als een meetlint, doet het dat niet. Dus zelfs met korte slangen, zal wat te doen met het teveel een probleem zijn voor degenen die ervoor kiezen om de pomp op hun lichaam te dragen.
Wanneer ziet deze nieuwe pomp het licht van een receptblok? Twee tot drie jaar is op dit moment de beste schatting. Het Lilly-team jongleert momenteel met veel ballen met het systeem, en ze zijn allemaal in de lucht.
Er werden weinig details verstrekt over de slimme insulinepen die Lilly aan het ontwikkelen is, die zogenaamd doseringsgegevens van bestaande wegwerppennen zal vastleggen via Bluetooth of zoiets. In feite was een deel van deze bijeenkomst een brainstormsessie waarin Lilly onze advocaten in groepen verdeelde en onze hersens koos over penfuncties die we het liefst hebben.
Ondertussen was de kunstenaar ter plaatse die een doodle-poster maakte van de vergaderactiviteit een leuke bijkomstigheid.
Afhaalrestaurants
Ik verliet de Summit met gemengde gevoelens. Zoals altijd bij een bezoek aan het Evil Empire, vond ik de individuele Storm Troopers geweldige mensen. Het is over het algemeen gemakkelijk om Big Pharma te haten, maar het is echt moeilijk om niet van de individuen te houden die deel uitmaken van deze organisaties.
Wat de pomp betreft, weet Lord dat we meer pompkeuzes nodig hebben, gezien de recente inkrimping van de markt met de terugtrekking van Animas uit de ruimte. Maar als ik te veel van mijn eieren in één mandje heb, word ik zenuwachtig. Dus aan de ene kant kan een visie van een pomp die gebruikmaakt van voorgevulde insulinecartridges en alles dat gemakkelijk wordt beheerd en onderhouden door één enkele leverancier, het leven voor PWD's mogelijk vereenvoudigen (en hopelijk resulteren in minder copays).
Maar het lijkt er ook op dat dit een zeer effectieve manier is voor Lilly om de markt te domineren, en monopolies hebben een manier om negatieve resultaten te creëren. Hoewel ik geen seconde twijfel aan de oprechtheid van de Wizards of Kendall Square, kan ik niet hetzelfde zeggen voor de farmagigant als geheel. We kunnen alleen maar hopen dat hun innovaties echte (ook financiële) voordelen opleveren voor patiënten in de loopgraven.
Opmerking: DiabetesMine was uitgenodigd om de Summit bij te wonen en Lilly betaalde alle reiskosten, inclusief vlucht, hotel en eten. Onze rapportage werd op geen enkele manier beïnvloed door de gastorganisatie.
-and-cervical-cancer.jpg)
