Ik zat in een kleine stoel tegenover mijn chirurg toen hij drie letters zei die me dwongen in te storten en te roepen: "IVF."
Ik was nog niet klaar voor de afspraak om over mijn vruchtbaarheid te praten. Ik had het niet verwacht. Ik dacht dat het gewoon een routinecontrole zou zijn, maanden nadat ik mijn tweede grote operatie had ondergaan.
Ik was 20 jaar oud en nog maar een paar maanden verwijderd van mijn omkeeroperatie. Hiervoor had ik 10 maanden met een stomazakje geleefd nadat colitis ulcerosa, een vorm van inflammatoire darmaandoening (IBD), de perforatie van mijn dikke darm veroorzaakte.
Na bijna een jaar met het stomazakje, besloot ik dat het tijd was om een omkering uit te proberen, en ging ik weer onder het mes om mijn dunne darm aan mijn rectum te laten hechten, waardoor ik weer "normaal" naar het toilet kon gaan .
Ik wist dat mijn leven daarna niet helemaal normaal zou zijn. Ik wist dat ik nooit meer een gevormde stoelgang zou hebben. Dat ik veel meer zou moeten doen dan de gemiddelde persoon en dat ik moeite zou hebben met hydratatie en het goed opnemen van voedingsstoffen.
Maar ik had niet verwacht dat de operatie mijn vruchtbaarheid zou beïnvloeden.
Ik zat tegenover mijn chirurg, met mijn moeder aan mijn zijde, en sprak over het leven na de omkering en dingen waar ik nog steeds aan moest wennen - en dingen waar ik absoluut aan zou moeten wennen.
Mijn chirurg legde me uit dat hoewel ik geen problemen zou hebben om een baby te dragen, het eigenlijk moeilijk kan zijn om zwanger te worden.
Dit komt door de hoeveelheid littekenweefsel rond mijn bekken. Mijn chirurg legde uit dat veel mensen die mijn operatie hebben ondergaan, IVF krijgen om zwanger te worden, en dat ik een grote kans had om een van hen te worden.
Ik wist niet wat ik ervan moest denken, dus ik huilde gewoon. Het was allemaal zo'n schok voor mij. Ik was pas 20 en ik had er niet aan gedacht om kinderen te krijgen tot ik een stuk ouder was, en na zo'n ingrijpende operatie te hebben ondergaan, voelde ik me overweldigd.
Ik voelde me om vele redenen van streek, maar ik voelde me ook schuldig omdat ik van streek was. Ik had het gevoel dat ik niets had om over te huilen. Sommige mensen kunnen helemaal geen kinderen krijgen. Sommigen kunnen IVF niet betalen, terwijl ik het gratis had gekregen.
Hoe kon ik daar zitten en huilen als ik nog de kans had om zwanger te worden, terwijl sommigen helemaal niet konden? Hoe was dat eerlijk?
Ik was verdrietig omdat ik leeg was. Bij colitis ulcerosa voelde het vaak als het ene na het andere.
Naast het lijden dat gepaard gaat met elke vorm van IBD, heb ik nu twee grote operaties ondergaan. Te horen krijgen dat ik zou worstelen met mijn vruchtbaarheid, voelde als een zoveelste hindernis om over te springen.
Zoals velen die met een chronische ziekte leven, kon ik niet anders dan stilstaan bij hoe oneerlijk het allemaal voelde. Waarom overkwam mij dit? Wat heb ik zo verkeerd gedaan dat ik dit allemaal verdiende?
Ik rouwde ook om die spannende tijden waarin je probeert een baby te krijgen. Ik wist dat het onwaarschijnlijk was dat ik dat ooit zou krijgen. Als ik besloot om een baby te proberen, wist ik dat het een tijd zou worden vol stress, overstuur, twijfel en teleurstelling.
Ik zou nooit een van die vrouwen zijn die besloten om een baby te proberen en daar een geweldige tijd mee hadden, gewoon wachtend tot het zou gebeuren.
Ik was iemand die, als ik het probeerde, de angst zou blijven bestaan dat het niet zou gebeuren. Ik kon me al voorstellen dat ik elke keer dat ik een negatieve test zag, overstuur raakte en me verraden voelde door mijn lichaam.
Natuurlijk zou ik IVF dankbaar zijn, maar wat als dat ook niet werkte? Dan wat?
Ik had het gevoel dat de opwinding en vreugde van me waren weggerukt voordat ik zelfs had besloten dat ik klaar was voor kinderen.
Voor mij kwam IVF vóór het idee om daadwerkelijk zwanger te worden, en voor een 20-jarige kan het voelen alsof er een zinvolle ervaring van je is afgenomen voordat je er zelfs maar aan toe was om erover na te denken.
Zelfs als ik dit schrijf, voel ik me egoïstisch, zelfs zelfhaat. Er zijn mensen die niet zwanger kunnen worden. Er zijn mensen voor wie IVF helemaal niet werkte.
Ik weet dat ik in zekere zin een van de gelukkigen was, dat de mogelijkheid om IVF te krijgen er is als ik het nodig heb. En daar ben ik zo dankbaar voor; Ik wou dat gratis IVF beschikbaar was voor iedereen die het nodig heeft.
Maar tegelijkertijd hebben we allemaal verschillende omstandigheden en nadat ik zulke traumatische ervaringen heb meegemaakt, moet ik onthouden dat mijn gevoelens kloppen. Dat ik op mijn eigen manier met dingen in het reine mag komen. Dat ik mag rouwen.
Ik accepteer nog steeds en accepteer hoe mijn operaties mijn lichaam en mijn vruchtbaarheid hebben beïnvloed.
Ik geloof nu dat wat er ook gebeurt, zal gebeuren, en wat niet bedoeld is, zal niet zo zijn.
Op die manier kan ik niet al te teleurgesteld zijn.
Hattie Gladwell is journalist, auteur en pleitbezorger voor de geestelijke gezondheidszorg. Ze schrijft over psychische aandoeningen in de hoop het stigma te verminderen en anderen aan te moedigen zich uit te spreken.
