Humaan immunodeficiëntievirus (HIV) is een virus dat het immuunsysteem aanvalt. De Centers for Disease Control and Prevention (CDC) schatten dat in 2018 1,2 miljoen mensen in de Verenigde Staten met hiv leefden.
We noemen hiv vaak een enkelvoudig type virus, maar dit is een beetje misleidend. Deze virussen zijn eigenlijk ongelooflijk divers.
Hiv kan worden onderverdeeld in twee hoofdtypen: hiv-1 en hiv-2.
HIV-1-virussen kunnen vervolgens verder worden onderverdeeld in verschillende groepen, subtypen en stammen.
Hoewel dit misschien een beetje verwarrend lijkt, hoeft u zich geen zorgen te maken. Hieronder leggen we uit hoe hiv precies wordt geclassificeerd, hoe testen werkt en meer.
Typen, groepen, subtypen en stammen
Laten we wat dieper ingaan op de hiv-classificatie. We doen dit door te beginnen met de twee belangrijkste soorten hiv en vervolgens elk type verder op te splitsen in groepen en, waar van toepassing, subtypen.
Soorten
Er zijn twee verschillende soorten hiv. Deze worden hiv-1 en hiv-2 genoemd. Hoewel ze vergelijkbare namen kunnen hebben, zijn dit eigenlijk twee verschillende soorten virussen. Op genetisch niveau is hiv-2 meer dan 55 procent anders dan hiv-1.
Over het algemeen is hiv-1 het meest voorkomende type hiv in de hele wereld. Naar schatting heeft 95 procent van de mensen die met hiv leven hiv-1.
HIV-2 komt voornamelijk voor in West-Afrika. Het wordt niet van de ene persoon op de andere overgedragen, evenals HIV-1, en het kan ook langzamer vorderen.
HIV-2 is ook resistent tegen sommige soorten antiretrovirale geneesmiddelen, zoals niet-nucleoside reverse transcriptase-remmers (NNRTI's).
Groepen
HIV-1-virussen kunnen verder worden ingedeeld in vier verschillende groepen. Dit zijn:
- Groep M
- Groep N
- Groep O
- Groep P
Van de vier groepen dragen virussen in groep M bij aan de meeste hiv-gevallen wereldwijd. In feite staat de 'M' in groep M voor 'majeur'.
Virussen uit de andere drie groepen komen veel minder vaak voor. Ze komen over het algemeen voor in gebieden in Centraal- en West-Afrika.
HIV-2-virussen kunnen ook worden onderverdeeld in negen verschillende groepen, die worden aangeduid met de letters A tot en met I. Groepen A en D lijken de enige te zijn die momenteel bij mensen circuleren.
Subtypen
HIV-1-virussen binnen groep M worden nog meer onderverdeeld in subtypen. Dit zijn groepen virussen die genetisch van elkaar verschillen. Er zijn momenteel negen verschillende subtypen binnen groep M:
- Subtype A
- Subtype B
- Subtype C
- Subtype D
- Subtype F
- Subtype G
- Subtype H
- Subtype J
- Subtype K
Genetisch gezien kunnen virussen van verschillende subtypen ongeveer 25 tot 35 procent van elkaar verschillen. Binnen een subtype is er ook nog variatie, maar daarover zullen we later meer hebben.
Met zoveel variatie vraagt u zich misschien af of de subtypen verschillen in hoe ze ziekten veroorzaken of hoe ze worden overgedragen. Onderzoekers werken momenteel hard om deze vragen te beantwoorden.
Hoe vaak komen de verschillende subtypen voor?
De prevalentie van verschillende subtypen kan over de hele wereld variëren. Over het algemeen is de grootste diversiteit aan verschillende subtypen te vinden in West- en Centraal-Afrika.
Subtype C is het meest voorkomende subtype ter wereld. Tussen de jaren 2010 en 2015 was subtype C verantwoordelijk voor 46,6 procent van alle hiv-1-gevallen. Dit subtype komt het meest voor in zuidelijk Afrika, Oost-Afrika en India.
Subtype B is het belangrijkste subtype dat in de Verenigde Staten te vinden is. Het is ook het meest voorkomende subtype in:
- andere delen van Noord-Amerika
- Zuid-Amerika
- Europa
- Australië
- het Midden-Oosten en Noord-Afrika
De andere subtypen komen minder vaak voor. De gecombineerde prevalentie van infecties door de subtypen F, H, J en K was bijvoorbeeld 0,9 procent.
Stammen
Wanneer een virus een gastheercel binnendringt, begint het zich te vermenigvuldigen, wat betekent dat het meer van zichzelf maakt. Veel virussen zijn echter erg slordig in het maken van nieuwe kopieën van hun genetisch materiaal. Dit betekent dat er mutaties kunnen optreden.
Alle virussen muteren, en HIV is geen uitzondering. Wanneer virussen muteren, kan een andere variant van een virus worden geproduceerd. Over het algemeen kunnen deze varianten worden aangeduid als virale stammen.
Binnen subtype B kan er bijvoorbeeld een grote verscheidenheid aan soorten zijn die enigszins van elkaar verschillen. Ze lijken echter allemaal nog steeds genetisch genoeg op elkaar om als subtype B-virussen te worden geclassificeerd.
Het is ook mogelijk dat u de verschillende subtypen ziet die strains worden genoemd. Een artikel kan bijvoorbeeld verwijzen naar 'Subtype B-stammen'. Dit verwijst naar alle varianten die zijn opgenomen onder de genetische paraplu van subtype B.
Kun je meer dan één soort oplopen?
Het is mogelijk om meer dan één HIV-stam op te lopen. Dit heet superinfectie. Wanneer superinfectie optreedt, kan de nieuwe stam samen met de oorspronkelijke stam in het lichaam aanwezig zijn of deze vervangen.
De exacte prevalentie van hiv-superinfectie is onbekend en schattingen kunnen variëren op basis van individuele onderzoeken. Sommige gegevens suggereren dat de incidentie van superinfectie kan variëren tussen 0 en 7,7 procent per jaar.
Superinfectie kan de hiv-behandeling beïnvloeden. Dit komt omdat het nieuwe virus mogelijk resistent is tegen de antiretrovirale geneesmiddelen die iemand momenteel gebruikt.
Volgens de CDC zijn superinfecties die moeilijk te behandelen zijn met antiretrovirale geneesmiddelen zeldzaam. Bovendien kan het blijven gebruiken van antiretrovirale geneesmiddelen zoals voorgeschreven, helpen om een superinfectie te voorkomen.
Het is ook mogelijk dat een persoon zowel hiv-1 als hiv-2 oploopt. Deze dubbele infectie heeft een prevalentie tot 3,2 procent in West-Afrika. Bovendien suggereren sommige gegevens dat hiv-2 de progressie van hiv-1 kan vertragen.
HIV-recombinatie
Het is mogelijk dat twee of meer subtypes van hiv met elkaar recombineren. Dit kan gebeuren wanneer een persoon twee verschillende subtypes van hiv oploopt.
Wanneer recombinatie plaatsvindt, wordt een hybride virus geproduceerd dat een lappendeken van genetische informatie van beide subtypes bevat. Deze hybride virussen worden recombinante virussen genoemd.
Het is mogelijk dat een recombinant virus kan worden overgedragen op een andere persoon. Wanneer dit gebeurt, kunnen ze zich binnen een populatie verspreiden. Virussen die dit doen, worden circulerende recombinante vormen (CRF's) genoemd.
Op dit moment zijn 98 verschillende CRF's geïdentificeerd en gesequenced. De prevalentie van CRF's is in sommige delen van de wereld toegenomen, met name in regio's waar meerdere subtypen aanwezig zijn, zoals Afrika en delen van Azië.
Vergelijkingstabel
We hebben tot nu toe veel informatie behandeld over de verschillende soorten hiv. De onderstaande tabel geeft een overzicht van wat we hebben besproken.
Groep M
Groep N
Groep O
Groep P
Hoe te testen
U vraagt zich nu misschien af hoe hiv-testen werken in relatie tot de verschillende soorten hiv. Laten we eens kijken naar de huidige aanbevelingen voor CDC-tests.
Het eerste type test dat wordt aanbevolen, is een antigeen / antilichaamtest. Deze test gebruikt een klein bloedmonster om antilichamen tegen hiv-1 en hiv-2 te detecteren, evenals een hiv-1-eiwit genaamd p24.
Deze test detecteert echter alleen de aanwezigheid van antilichamen tegen zowel hiv-1 als hiv-2. Het geeft niet aan welk type virus aanwezig is. Om dit te doen, is een andere test nodig om onderscheid te maken tussen de twee soorten antilichamen.
Het is belangrijk om te ontdekken of een persoon hiv-1 of hiv-2 heeft opgelopen. Dit komt doordat de behandeling van hiv-2 anders kan zijn dan hiv-1, aangezien hiv-2-virussen resistent zijn tegen sommige soorten antiretrovirale geneesmiddelen.
Testen op resistentie tegen geneesmiddelen
Over het algemeen werken antiretrovirale geneesmiddelen goed tegen verschillende groepen en subtypes van hiv-1. Sommige hiv-stammen kunnen echter resistent zijn tegen bepaalde soorten van deze medicijnen.
Testen op resistentie tegen geneesmiddelen wordt uitgevoerd voordat wordt gestart met antiretrovirale geneesmiddelen. Hierbij wordt gekeken naar verschillende virale genen om mutaties te detecteren die resistentie tegen geneesmiddelen kunnen veroorzaken. Het kan een zorgverlener helpen bij het bepalen van een effectief behandelplan.
Een opmerking over de behandeling
Hoewel er momenteel geen remedie is voor hiv, hebben behandelingen een ongelooflijk lange weg afgelegd sinds het virus voor het eerst werd geïdentificeerd. Door de vooruitgang in de behandeling kunnen mensen met hiv een lang en gezond leven leiden.
Er zijn nu veel soorten antiretrovirale geneesmiddelen beschikbaar om hiv te behandelen. Volgens de National Institutes of Health (NIH) kan het elke dag innemen van antiretrovirale medicatie zoals voorgeschreven de virale belasting binnen 6 maanden of minder tot niet-detecteerbare niveaus verminderen.
Niet alleen kan het hebben van een niet-detecteerbare virale lading het immuunsysteem gezond houden, maar het kan ook de overdracht van hiv op anderen voorkomen. Mensen met een niet-detecteerbare viral load lopen geen risico om via seks hiv op hun partners over te brengen.
het komt neer op
Er zijn twee verschillende soorten hiv. Dit zijn hiv-1 en hiv-2. Over de hele wereld heeft de meerderheid van de mensen met hiv hiv-1. HIV-2 is zeldzaam buiten West-Afrika.
HIV-1-virussen zijn erg divers. Er zijn vier groepen hiv-1. De ene groep, groep M, veroorzaakt de meeste gevallen van hiv-1 over de hele wereld. Virussen in groep M zijn verder onderverdeeld in negen subtypen, die uit talrijke varianten of stammen kunnen bestaan.
Getest worden op hiv is belangrijk na een mogelijke blootstelling. Het wordt ook aanbevolen voor mensen die mogelijk een hoger risico lopen om het virus op te lopen. Antiretrovirale medicijnen kunnen worden gebruikt om het virus effectief terug te brengen tot niet-detecteerbare niveaus.
