Mijn man bewaart condooms in zijn sokkenla.
Als volwassen volwassenen zou je denken dat we de condooms niet meer hoeven te verbergen. We passen niet precies in het stereotype van tieners die hun geheime anticonceptie-voorraad opruimen.
De persoon voor wie we ze verbergen, is onze 5-jarige dochter. Het is niet dat we niet met haar over seks willen praten - dat ben ik wel niet klaar voor dat gesprek - maar we willen haar er gewoon niet van overtuigen dat condooms in feite geen ballonnen zijn.
Als ik bijna 2 jaar geleden terugkijk, dacht ik dat we nooit meer condooms zouden gebruiken. Ik dacht dat we een beslissing zouden nemen over permanente anticonceptie nadat ik was bevallen van onze tweelingzonen. Op dat moment was ik zwaar, ongemakkelijk zwanger en ik verheugde me erop dat ik me nooit meer zorgen hoef te maken over anticonceptie.
Dat veranderde plotseling toen we een hartverscheurende schok kregen. Een routine-echo toonde aan dat een van onze tweeling was overleden.
Mijn verhaal, dat ook het verhaal van mijn familie is, is niet gemakkelijk. Maar ik weet ook dat ik niet de enige ben. Door deze moeilijke reis te delen en hoe ik heb nagedacht over enkele van de moeilijkste beslissingen over 'gezinsplanning' waarmee ik te maken heb gehad, hoop ik andere ouders te helpen zich ook minder alleen te voelen.
De moeilijkste woorden om te horen
Ik ben niet iemand die van een zwangerschap houdt. Ongeveer 2 jaar geleden, met al een dochter thuis en tweelingzonen onderweg, wist ik dat drie kinderen mijn absolute limiet waren.
Ik verheugde me er ook op om niet aan anticonceptie te hoeven denken. Ik kan geen hormonale anticonceptie gebruiken vanwege hoge bloeddruk en nierproblemen. Dit beperkt mijn opties tot barrièremethoden zoals condooms of een koperen spiraaltje (IUD).
Dat zijn prima keuzes, maar ik voelde me klaar voor iets echt blijvends.
Ik was van plan om mijn tubes vast te maken en mijn man een vasectomie te laten ondergaan. Ik vertelde het hem op het moment dat de echografietechnicus me vertelde dat we een tweeling kregen.
Ik heerste over dit feit zoals alleen een ellendige zwangere persoon dat kan, en bracht het bijna vrolijk ter sprake in een gesprek nadat ik de hele dag last had gehad van misselijkheid en brandend maagzuur.
Mijn zwangerschappen waren op zijn zachtst gezegd een uitdaging. Bij mijn dochter werd ik, afgezien van constante misselijkheid, vroegtijdig geïnduceerd vanwege pre-eclampsie.
Mijn bevalling met haar was voor mij ronduit nachtmerrieachtig: het ging om magnesiumsulfaat, een medicijn dat wordt gebruikt om aanvallen voor pre-eclampsie te voorkomen, samen met 6 uur duwen en een derde graads traan.
Mijn tweelingzwangerschap was niet eenvoudiger. Ik had ernstige misselijkheid en braken, en ik verloor 15 pond in 3 weken. De gedachte aan bijna elk eten deed me kokhalzen.
Afgezien van de constante misselijkheid, ontwikkelde ik zwangerschapsdiabetes. Mijn bloeddruk kroop weer omhoog en ik werd in het ziekenhuis opgenomen voor vroegtijdige bevalling. Ik voelde me als de kleine motor die niet kon.
Maar ondanks mijn zwangerschapsproblemen zagen mijn zoons er tot die laatste weken perfect uit bij elke echo.
Niets kon me voorbereiden op de schok van mijn 32 weken echo. De techneut werd stil terwijl ik mijn scan deed. Ze stuurde de student de kamer in om een dokter te halen.
'Jenna,' zei ze, 'het spijt me zo. Baby A heeft geen hartslag. "
Mijn kamer was plotseling gevuld met medisch personeel. Een dokter vertelde me dat er complicaties kunnen optreden bij mijn overlevende zoon.
Ineens eindigde het leven dat ik de afgelopen 8 maanden had gepland als moeder van drie. Mijn plannen voor ons gezin waren verbrijzeld.
Een moeilijke beslissing
Ik bracht de volgende week door in het ziekenhuis met twee baby's in mijn buik: een in leven, een niet.
Toen ik ging bevallen en de chirurg van wacht me terug naar de operatiekamer reed voor mijn keizersnede, vroeg ze of ik nog steeds een tubaligatie wilde hebben.
Op dat moment had ik geen idee of het goed zou komen met mijn overlevende zoon. Hoe moest ik dan een beslissing nemen over anticonceptie?
Ik had niet het gevoel dat ik kon beslissen of ik meer kinderen wilde hebben in de hitte van dat moment. Ik heb ervoor gekozen om mijn tubes niet vast te binden.
Het is bijna 2 jaar geleden en ik weet nog steeds niet of ik meer kinderen wil.
Vanwege mijn medische geschiedenis en het feit dat ik officieel als "gevorderde moederleeftijd" word beschouwd, dringt mijn verloskundige er bij mij op aan spoedig een besluit te nemen.
Maar ik ben nog niet klaar om een beslissing te nemen. Een deel van mij houdt nog steeds vast aan het beeld van het gezin met drie kinderen waarop ik me 8 maanden heb voorbereid.
Een ander groot deel van mij weet dat wat ik bijna had nooit zal zijn. Zelfs als mijn man en ik besluiten om nog een baby te proberen, zullen we nooit het gezin hebben dat we bijna hadden.
Het zou een toevalstreffer zijn om weer zwanger te worden van eeneiige tweelingjongens. Slechts 3 tot 4 op de 1.000 zwangerschappen wereldwijd resulteren in eeneiige tweelingen.
Buiten dat zal een nieuwe baby de lege ruimte niet vullen die is achtergelaten door mijn verlies.
Nadenken over de toekomst, beslissingen afwegen
We hebben 8 maanden besteed aan de voorbereiding om twee baby's in ons leven te verwelkomen. We hebben één baby mee naar huis genomen en hebben nog steeds ruimte in ons leven gereserveerd voor een andere. Een deel van mij voelt deze ruimte in mijn gezin voor een derde kind.
Dan is er het feit dat het tragische einde van mijn tweelingzwangerschap me beroofde van ervaringen die ik zo graag wilde. Ik moest dagen wachten om mijn pasgeboren zoon vast te houden. Ik kon hem niet meteen wiegen en zijn vingers en tenen tellen.
Ik heb nooit genoten van zijn nieuwheid en het wonder van het hebben van deze nieuwe perfecte kleine persoon om van te houden.
In plaats daarvan zat hij op de NICU vastgemaakt aan buizen en draden met een onzekere prognose. Ik was verzand door verdriet en postpartumdepressie, dus ik had moeite om een band met hem te krijgen.
Dat gezegd hebbende, vraag ik me af of het missen van deze momenten met mijn zoon een goede reden is om iets aan ons gezin te willen toevoegen. Ik weet maar al te goed dat deze momenten geen garantie zijn, maar puur geluk.
Na twee nachtmerriezwangerschappen te hebben meegemaakt en een doodgeboorte te hebben ondergaan, voelt een deel van mij een zekere regelrechte ongelukkigheid als het gaat om het krijgen van kinderen.
Als ik erover nadenk om een nieuwe zwangerschap te proberen, moet ik ook denken: is het de moeite waard om opnieuw pre-eclampsie of zwangerschapsdiabetes te krijgen? Of het risico om nog een doodgeboren baby te krijgen? Kan ik weer een moeilijke zwangerschap vol meedogenloze misselijkheid overleven als ik nu ook doodsbang ben om nog een baby te verliezen?
Ik weet de antwoorden op deze vragen nog niet.
Wachten om klaar te zijn
Ik wacht totdat ik me klaar voel om op de een of andere manier permanente, levensveranderende beslissingen te nemen. Het plannen van een gezin is niet eenvoudig. En dat betekent dat het maken van keuzes over anticonceptie ook niet eenvoudig is.
Voor mij zijn deze keuzes zwaar en emotioneel. Ik weet dat ze ook voor andere ouders zijn.
Totdat we klaar zijn om te proberen voor een andere baby of om het vruchtbare hoofdstuk van ons leven af te sluiten, is mijn beslissing om niet te beslissen. En mijn man zal condooms blijven verstoppen in zijn sokkenla.
Jenna is de moeder van een fantasierijke dochter die echt gelooft dat ze een prinses-eenhoorn is en dat haar jongere broer een dinosaurus is. De andere zoon van Jenna was een perfecte babyjongen, slapend geboren. Jenna schrijft uitgebreid over gezondheid en welzijn, ouderschap en levensstijl. In een vorig leven werkte Jenna als gediplomeerd personal trainer, pilates- en groepsfitnessinstructeur en dansleraar. Ze heeft een bachelordiploma behaald aan het Muhlenberg College.
