Tong-stropdas is meer dan alleen een metafoor voor het struikelen over je woorden. Het is een werkelijke orale aandoening die van invloed kan zijn op veel dingen, van borstvoeding tot uw luchtwegen, van spraak tot tandheelkundige gezondheid.
Toch evolueert het onderzoek naar de tongriem, en wordt er veel verkeerd begrepen. Als bij uw kind de diagnose tongriem is gesteld, is dit wat u moet weten om de volgende stappen te vinden.
Wat is een tongriem?
Orale problemen zoals tong- en lipbanden ontwikkelen zich in de baarmoeder als gevolg van een genmutatie die wordt doorgegeven als een dominante eigenschap.
Een baby geboren met een tongriem, of ankyloglossie, heeft een te korte of dikke frenulum die de beweging van de tong beperkt. De frenulum is een kleine weefselband die zich uitstrekt van de mondbodem tot de onderkant van de tong.
Tongbanden worden vaak op verschillende manieren geclassificeerd. Sommige zorgverleners zullen een tongriem classificeren volgens het Coryllos I – IV classificatiesysteem, bijvoorbeeld type I, type II, type III en type IV.
In tegenstelling tot het numerieke classificatiesysteem dat de ernst van kanker aanduidt, zijn deze numerieke classificaties niet noodzakelijk leidend voor diagnose of behandeling. In plaats daarvan worden ze voor beschrijvende doeleinden gebruikt om uit te leggen waar de stropdas aan de tong vastzit.
Andere beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg zullen een tongriem alleen classificeren als "anterieur" of "posterieur", terwijl weer anderen het Hazelbaker-beoordelingsinstrument voor de linguale frenulumfunctie (HATLFF) gebruiken om de tongfunctie te beoordelen.
De HATLFF is het enige veelgebruikte beoordelingsinstrument dat de tongfunctie beoordeelt. De meeste lactatieprofessionals gebruiken de HATLFF om te bepalen of een baby in aanmerking komt voor een chirurgische ingreep (en verwijzen vervolgens naar een specialist).
Hoe vaak komt een tongriem voor?
Hoewel de exacte prevalentie van tongriem onbekend is, suggereert huidig bewijs een voorkomen van 3 procent tot 5 procent, met een bereik van 0,1 procent tot 10 procent, afhankelijk van de criteria die worden gebruikt om het frenulum te evalueren. Sommige zorgverleners hebben anekdotische schattingen gegeven van een prevalentie tot 25 procent.
Bobby Ghaheri, MD, een KNO-arts, zegt dat het erg belangrijk is om te onderscheiden dat de prevalentie van 3 tot 5 procent alleen de duidelijke of zichtbare anterieure tongriem verklaart.
"De reden dat we nu meer over tongriem horen, is dat onderzoek in de afgelopen 10 tot 11 jaar heeft aangetoond dat het deel van de tong dat verantwoordelijk is voor afzuiging het midden van de tong is, niet de punt", zegt Ghaheri.
Dit nieuwere onderzoek verwijst naar het deel van de tong dat wordt beperkt door een achterste tongriem, waarvan Ghaheri zegt dat het een beetje een verkeerde benaming is, omdat de band nog steeds onder de voorkant van de tong zit, maar minder zichtbaar.
Maar deze verandering, waaronder het identificeren van wanneer het frenulum zich zowel aan het midden van de tong als aan de punt hecht, zou een van de redenen kunnen zijn waarom we zien dat sommige onderzoeken een prevalentie van wel 10 procent bereiken.
Wie stelt een tongriem vast?
De kinderarts of huisarts van uw kind kan een tongriem diagnosticeren. Andrea Tran, RN, MA, IBCLC, zegt echter dat een lactatiekundige de eerste persoon is die een tongriem opmerkt bij het evalueren van borstvoedingsproblemen.
Tran zegt dat enkele van de meest voorkomende tekenen en symptomen van een tongriem onder meer tepelpijn en trauma bij de moeder zijn, evenals problemen met het kind, zoals problemen om vast te blijven zitten, klikken tijdens het geven van borstvoeding en slechte melkoverdracht, wat kan leiden tot problemen met gewichtstoename en melktoevoer.
In die gevallen verwijst Tran moeder en baby naar hun arts voor nader onderzoek. Als hun arts niet is opgeleid in het identificeren van tongbanden, of als ze zich zorgen maken over een diagnose, zal Tran de ouders aanbevelen om hun baby te laten onderzoeken door een arts voor oor, neus en keel (KNO-arts of KNO-arts) of een kindertandarts.
Het doel van de evaluatie, zegt Ghaheri, is om de mate van spanning in de frenula van de lip en tong op het omringende weefsel te bepalen.
Een grondige evaluatie van een tongriem - vooral om te bepalen of er chirurgisch moet worden ingegrepen - moet naast het beoordelen van de spanning van de weefsels ook het beoordelen van de tongfunctie, vooral tijdens het voeden, omvatten.
Hoe wordt een tongriem behandeld?
De beslissing om een tongriem te behandelen komt vaak neer op de ernst. Sommige zorgverleners zullen een afwachtende houding aannemen voor zeer milde gevallen, terwijl anderen een frenotomie (ook wel frenectomie genoemd) zullen aanbevelen, de procedure die wordt gebruikt om het linguale frenulum vrij te geven.
"Frenotomieën zijn eenvoudig, duren meestal maar een paar minuten om uit te voeren en kunnen in een dokterspraktijk worden gedaan", zegt Jessica Madden, MD, en medisch directeur bij Aeroflow Breastpumps. De meest voorkomende bijwerking is een lichte bloeding.
Hoewel een frenotomie meestal een vrij eenvoudige procedure is, moeten ouders of verzorgers het weefsel dat elke dag wordt gesneden of gelaserd, fysiek strekken gedurende ten minste 3 tot 4 weken daarna. Dit voorkomt dat het weefsel tijdens het genezingsproces te strak teruggroeit.
De rekoefeningen zijn niet ingewikkeld, maar de meeste baby's vinden ze niet leuk, en het kan moeilijk zijn voor ouders.
Deze procedure is vaak een keuze voor ouders die problemen hebben met het geven van borstvoeding aan hun baby.
Een onderzoek uit 2016 wees uit dat het chirurgisch loslaten van tong- of lipband, en meer specifiek, posterieure tongband, resulteerde in verbeteringen in de borstvoeding van moeders en zuigelingen. Bovendien ontdekten onderzoekers dat de verbeteringen vroeg optraden, 1 week na de procedure, en gedurende enkele weken bleven verbeteren.
Ghaheri zegt dat de behandeling met een tongriem afhangt van de ernst, de leeftijd en de symptomen. "Er zijn chirurgische lossingstechnieken waarbij de voorband eenvoudig wordt afgeknipt - dat is de meest voorkomende, maar velen vinden dat het onvoldoende is omdat het de achterste tongriem niet loslaat", zegt hij.
Ghaheri geeft er de voorkeur aan om niet met een schaar te knippen, maar om een laser te gebruiken, wat meestal resulteert in minder bloeden. Hij benadrukt ook het belang van symptomatische ondersteuning, zoals lactatiekundigen, logopedisten en ergotherapeuten: "Het is altijd een teaminspanning."
Het behandelen van problemen met borstvoeding bij zuigelingen met frenotomie is een controversieel onderwerp. Hoewel de procedure een relatief laag risico met zich meebrengt, twijfelen sommige mensen aan de noodzaak om een tongriem te verwijderen om te helpen bij het voeden.
Complicaties van de procedure kunnen zijn: bloeding, infectie, beschadiging van de tong of speekselklieren, of - als de strekoefeningen achteraf niet worden uitgevoerd - hergroei van de strakke tongriem.
Uiteindelijk moet de beslissing om een tongriem los te laten liggen tussen een arts en een patiënt, of in dit geval een arts en de ouder van de patiënt. Hierdoor kunnen ouders de beste beslissing nemen voor hun unieke omstandigheden.
Als een frenotomie niet wordt aanbevolen, zegt Madden dat andere manieren om met tongbanden om te gaan, onder meer craniosacrale therapie, lactatie-interventies, fysieke en ergotherapie en orale motortherapie zijn.
Welke invloed heeft een tongriem op borstvoeding?
Tong-banden kunnen een impact hebben op de verpleging, zeggen alle drie de experts. "Tongband voorkomt een open mondafdichting, en als er geen afdichting is, is er geen zuigkracht", legt Ghaheri uit. In die gevallen zegt hij dat de baby zijn lippen en tandvlees gebruikt om zich vast te houden, wat de cascade van verschillende symptomen begint.
Madden zegt dat het goed gedocumenteerd is dat tongbanden pijn kunnen veroorzaken bij het geven van borstvoeding. Tongbandjes kunnen het vergrendelen ook verstoren, zegt ze, omdat de tong niet in staat is om uit te strekken en op te heffen om effectief op de tepel te klemmen en melk te verwijderen.
"Zowel pijn als een ondoelmatige aanslag kunnen leiden tot een verminderde melkaanvoer, aerofagie (te veel lucht inslikken) en een groeiachterstand of een slechte gewichtstoename", zegt Madden. Dat gezegd hebbende, wijst ze erop dat we dringend meer onderzoek nodig hebben naar de effecten van tongbanden op baby's.
Langetermijneffecten van een onbehandelde tongriem
We weten dat een tongriem kan bijdragen aan problemen met gewichtstoename en het niet gedijen in de kindertijd. Maar de mogelijke problemen met een onbehandelde tongriem houden niet op wanneer uw baby stopt met borstvoeding.
Afgezien van voedingsproblemen, kan een tongriem ook problemen veroorzaken met tandocclusie (verkeerde uitlijning) en orthodontische gezondheid. Maar nogmaals, Ghaheri zegt dat het bewijs nog steeds in opkomst is.
Volgens Stanford Children’s Health kunnen spraakarticulatie en orale biomechanica ook worden beïnvloed door een tongriem. Hoewel het vermogen om spraak te leren geen probleem is, kan een onbehandelde tongriem problemen veroorzaken met de manier waarop een kind woorden uitspreekt.
Sommige gezinnen kiezen ervoor om een tongriem niet te behandelen, omdat hen is verteld dat het na verloop van tijd zal uitrekken. Hoewel veel providers achter deze bewering staan, is er een opkomende hoeveelheid onderzoek die zegt dat het frenulum zelf uit een grote hoeveelheid collageencellen bestaat die niet uitrekken.
Toch zijn er in sommige gevallen geen langetermijneffecten van het achterlaten van een tongriem. Naarmate een kind groeit, kan zijn orale functie de beperkte beweging van de tong compenseren.
Andere mondelinge banden
Lip- en buccale (wang) banden zijn twee andere orale banden die u bij baby's kunt vinden. Net als bij een tongband, is een bovenlipband of superieure labiale frenulum het zachte weefsel dat de bovenlip aan het voorste tandvlees hecht.
Alle pasgeborenen hebben een zekere mate van aanhechting van de bovenlip, maar er kunnen problemen met de voeding optreden als de bovenlip niet kan bewegen omdat de lipband zo strak of stijf is. Een onbehandelde lipband kan mogelijk ook leiden tot tandbederf en andere gebitsproblemen zodra de tanden van een kind binnenkomen.
Hoewel zeldzaam, kunnen sommige baby's ook een buccale band hebben, wat een abnormale band is die zich uitstrekt van de wangen naar het tandvlees.
Hoewel veel studies de behandeling van anterieure tongbanden ondersteunen om borstvoedingsproblemen te verlichten, worden de banden van de bovenlip nog steeds bestudeerd voor meer evidence-based aanbevelingen met betrekking tot diagnose en behandeling.
De afhaalmaaltijd
Het loslaten van een tongriem is een veilige en eenvoudige procedure die kan helpen bij borstvoedingsproblemen.
Als u problemen heeft met het geven van borstvoeding of denkt dat uw baby een stropdas heeft, neem dan contact op met uw arts, verloskundige of lactatiekundige. Zij kunnen een evaluatie uitvoeren en u doorverwijzen voor behandeling.
