Hé, allemaal - als u vragen heeft over het leven met diabetes, dan bent u hier aan het juiste adres! Dat zou onze wekelijkse diabetesadvieskolom zijn, Ask D’Mine, gehost door veteraan type 1 en diabetesauteur Wil Dubois in New Mexico.
Velen van ons in onze D-gemeenschap vragen zich misschien af of we organen kunnen doneren nadat we zijn overleden, aangezien ons lichaam technisch niet 'gezond' is. Wil heeft in het verleden een aantal belangrijke inzichten gedeeld over bloed- en orgaandonatie, en vandaag gaat hij wat meer delen op basis van de laatste stand van zaken op het gebied van orgaandonatie ... dus lees verder.
CS, type 2 uit Nevada, vraagt: Zijn de organen van iemand met diabetes type 2 acceptabel voor transplantatie?
Wil @ Ask D’Mine antwoorden: Het korte antwoord is: Ja. Zolang je maar dood bent. Ik weet dat dat op het eerste gezicht vreemd klinkt, maar hier is de deal: er zijn twee soorten orgaandonatie. De eerste is de traditionele soort waarin je iemand anders je delen geeft als je er helemaal klaar mee bent. En dan is er nog een tweede soort, 'levende orgaandonatie' genaamd, waarbij je een van je nieren of een deel van je lever aan iemand anders schenkt terwijl je nog leeft. Over het algemeen worden donaties bij leven gegeven aan familieleden, maar er is een trend in de richting van anoniem doneren.
Verdomme. Over vrijgevigheid gesproken. Ik haal soms mijn portemonnee tevoorschijn en geef aan een goed doel, maar een nier eruit halen ...?
Hoe dan ook, terug naar mensen met diabetes, en onze delen. De orgelbanken zullen graag uw partijen opnemen als u dood bent, waarschijnlijk - daarover later meer - maar ze willen geen deel van u terwijl u nog rondloopt. Wij PWD's zijn uitgesloten van het zijn van levende donoren. Waarom? Nou, deels omdat het te waarschijnlijk is dat we onze delen nodig zullen hebben tijdens ons leven, en deels omdat we slecht genezen, en dat alles. Kort gezegd: het wordt als te riskant voor ons beschouwd, maar het heeft niets te maken met de kwaliteit van onze orgels.
En wat is de kwaliteit van onze orgels? Gezien de manier waarop diabetes vrijwel elk onderdeel van uw lichaam beschadigt, zou u verwachten dat uw gebruikte onderdelen waardeloos zouden zijn, nietwaar?
In een perfecte wereld zou dat waarschijnlijk waar zijn. Maar het feit is dat reserveonderdelen voor mensen verrassend moeilijk te verkrijgen zijn, vooral gezien het feit dat elke dag 7.452 Amerikanen sterven, en dat meer dan de helft van alle Amerikaanse volwassenen zijn orgaandonoren.
Dus waarom is er een tekort aan orgels? Het probleem is dat slechts ongeveer 3 op de 1.000 van de donateurs daadwerkelijk donateur kunnen worden als ze overlijden. Hoe zit het daarmee? Welnu, organen moeten ... eh ... worden geoogst (ik haat dat woord in deze context) snel na de dood om levensvatbaar te zijn. En dat betekent, realistisch gezien, dat je het gewone fatsoen moet hebben om in een ziekenhuis te sterven, in plaats van in een bar, bordeel of buiten op de boulevard.
En eerlijk gezegd sterven 997 van de 1.000 mensen in bars, bordelen of op boulevards.
Dat betekent dat de 114.000 mensen die wegkwijnen op wachtlijsten voor organen (waarvan 2000 kinderen) niet te kieskeurig mogen zijn. Waar wachten ze op, vraag je? Voornamelijk nieren (83%) en levers (12%). Vervolgens komen harten, longen en "andere", waaronder pancreas, darmen. Als je type 1 bent, is je alvleesklier niet goed (hoewel je hem kunt doneren voor onderzoek), maar de rest van je onderdelen ligt voor het oprapen. Voor type 2-patiënten zoals uzelf, moet u denken: mijn nieren? Maak je een grap? Ze houden me amper in leven!
Het is waar dat uw nieren niet in topvorm zijn. De meeste type 2-patiënten hebben wat een onderzoeker naar orgaandonatie, dr. Jordanna Cohen van de Perelman School of Medicine van de University of Pennsylvania, 'nieren van mindere kwaliteit' noemt. Maar armer is beter dan dood, en haar onderzoek toont aan dat mensen het beter doen met onze nieren van mindere kwaliteit dan met dialyse, in afwachting van een nier met volledige garantie.
Nu, in het begin zei ik dat de banken "waarschijnlijk" uw delen zouden willen. Dus hier is de deal, als het om de doden gaat, worden alle onderdelen in overweging genomen. Het is uw medische toestand wanneer u sterft die de bruikbaarheid van uw organen regelt of uitsluit, niet uw toestand wanneer u leeft. Iedereen komt in aanmerking om zich aan te melden als donateur, waarna de uiteindelijke beslissing over wat je kunt gebruiken, wordt genomen nadat je bent vertrokken naar het grote daarbuiten.
Welke toestand zou uw organen bij de dood onbruikbaar maken?
Geen diabetes, maar morbide obesitas kan uw overtollige organen uitsluiten, en sommige PWD's zijn ook morbide obesitas (meestal gedefinieerd als meer dan 100 pond boven het "ideale" lichaamsgewicht). Ook sluiten recente kanker en in sommige gevallen extreme ouderdom het recyclen van uw organen uit. Dus hier hopen we dat je lang genoeg leeft zodat je organen als nutteloos worden beschouwd! Hmmm…. Ik hou daar liever van als een nieuwe toast: Moge u lang genoeg leven dat uw organen worden afgewezen voor donatie!
Zeker klopt de hel uit "Proost, "Vind je ook niet?
Merk op dat er geen vaste standaard is voor dit alles, omdat de geschiktheid van organen wordt bepaald in het transplantatiecentrum - meestal een groot ziekenhuis, en elk heeft zijn eigen protocollen. Hoeveel van deze centra zijn er? Bij de laatste telling waren er 244 die alleen nieren deden in de VS. Dat wil niet zeggen dat orgaanwerk gratis is voor iedereen. Net als de One Ring van Tolkin, worden ze allemaal gecontroleerd door de non-profit United Network for Organ Sharing, of UNOS, gevestigd in Richmond, VA, die op het punt staat als de enige organisatie voor het verkrijgen en transplanteren van organen sinds onze huidige transplantatiewetten van kracht werden. terug in 1984.
UNOS beheert de wachtlijsten, koppelt gedoneerde organen aan mensen in nood (menselijke delen zijn niet universeel), onderhoudt databases en meer.
En hoewel doneerbare organen het hart, de nieren, de longen, de alvleesklier, de lever en de darmen omvatten, heb je ook andere herbruikbare onderdelen. Weefseldonaties omvatten het hoornvlies van het oog, plus er is behoefte aan huid, pezen, botten, zenuwen en hartkleppen.
Misschien zie je jezelf als een wrak; anderen zien jou als de bergingswerf.
Dus hoeveel van ons PWD's doneren? UNOS-woordvoerder Anne Paschke zegt: "Diabetes sluit u niet uit", als donor en wijst erop dat "12% van de overleden orgaandonoren vorig jaar een voorgeschiedenis van diabetes had."
Dat is een aantal dat me als laag leek, gezien de prevalentie van diabetes, en het deed me vermoeden dat veel PWD's de verkeerde indruk hebben dat hun delen niet goed zijn. Dat zijn ze, dus word vandaag nog donateur, want het lijkt erop dat we ondervertegenwoordigd zijn in de aanmeldingen van donateurs. Nou, dat, of we zijn gewoon meer geneigd om te sterven in bars, bordelen of op boulevards dan mensen zonder diabetes. Dat zou waar kunnen zijn.
Wist u ondertussen dat het krijgen van een transplantatie diabetes kan veroorzaken bij een suiker-normaal persoon? Ja, dit was ook nieuws voor mij. Het heet post-transplantatie diabetes mellitus, of PTDM, ook bekend als New Onset Diabetes After Transplantation. Hier en ik dacht dat ik alle soorten diabetes kende!
Hoe vaak komt het voor? Gemiddeld komt 18% van de nier-, lever-, hart- en longontvangers bij ons gezin nadat ze hun nieuwe onderdelen hebben gekregen. En nee, het heeft niets te maken met het feit of de gedoneerde organen al dan niet van PWD's komen. Het lijkt eerder een bijwerking te zijn van de middelen tegen afstoting. Het goede nieuws is dat deze cijfers de afgelopen jaren zijn gedaald dankzij verbeterde immunosuppressieprotocollen.
Nu kon ik dit onderwerp niet afsluiten zonder de economie van gebruikte orgels aan te raken. U kunt uw orgels hier in de VS doneren, maar u kunt ze niet verkopen, wat niet geldt voor sommige andere delen van de wereld. Als je een rijke kerel bent die niet een van de 20 mensen per dag wil zijn die op de wachtlijsten voor transplantaties omkomen, kun je een pakket voor 'transplantatietoerisme' kopen en naar een derdewereldland reizen zonder vragen te stellen. vroeg transplantatie.
Ernstig. Ik zou deze sh # & up niet kunnen maken als ik het probeerde.
Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie kost een nier uit de Derde Wereld u slechts ergens tussen $ 70.000 en $ 160.000 - inclusief reiskosten en hotel. Voor de budgetbewuste mensen lijkt Pakistan de beste keuze. Vergelijk dat eens met de geschatte kosten hier in de VS, waar een schatting van de Fed van de kosten van een niertransplantatie (inclusief laboratoria, chirurgen, ziekenhuisverblijf, geneesmiddelen tegen afstoting - eigenlijk de hele enchilada) maar liefst $ 210.000 dollar is voor een enkele nier. , en tot $ 800.000 voor een complexere multi-orgaantransplantatie.
Hoe kan iemand zich een legitieme transplantatie veroorloven? Ziektekostenverzekering, hoewel de plannen variëren in hoe goed ze transplantaties dekken. Maar zowel Medicare als de meeste Medicaid-plannen hebben betrekking op transplantaties, hoewel sommige Medicaid-programma's van de staat alleen betrekking hebben op transplantaties die in hun staat zijn gedaan, wat de kans op het vinden van een match verslechtert. Om niet te zeggen dat er geen problemen zijn. Bekijk dit NPR-rapport over Medicare dat de operatie behandelt, maar niet de medicijnen die voorkomen dat de getransplanteerde organen worden afgestoten!
Ondanks de problemen in het systeem en ondanks wat u misschien van uw gebruikte onderdelen vindt: donaties redden levens, uw organen zijn "acceptabel" voor transplantatie en u moet absoluut donor worden.
Blijf dan uit kroegen en bordelen, en pas op op de boulevard.
Dit is geen kolom met medisch advies. Wij zijn PWD's die vrijelijk en openlijk de wijsheid delen van onze verzamelde ervaringen - onze zijn-er-gedaan-dat kennis uit de loopgraven. Kortom: u heeft nog steeds professioneel advies en zorg nodig van een bevoegde medische professional.
.jpg)
