Nationaal nieuws heeft mensen met diabetes die naar Canada of Mexico trekken, wanhopig op zoek naar meer betaalbare insuline. Dit is zeker geen nieuw fenomeen, maar het is de laatste jaren vaker voorpaginanieuws vanwege de aanhoudende Insuline Betaalbaarheid Crisis in Amerika.
Op dit moment hoeft niemand zich echt af te vragen waarom Amerikanen de grens oversteken om hun levensondersteunende insuline te krijgen. Dat is vrij duidelijk, gezien de torenhoge prijzen die leiden tot rantsoenering en zelfs de dood, terwijl de prijzen van geneesmiddelen tot 80% lager zijn buiten het land. De berichtgeving in de media zorgt er eerder voor dat velen zich afvragen waarom ze niet eerder tot deze optie waren overgegaan, zelfs niet temidden van vragen over legaliteit en veiligheid.
Het is in feite een van die praktijken die technisch onwettig is, maar is 'gedecriminaliseerd' met een algemene beleidsvrijstelling voor individuen. Dat betekent dat de autoriteiten - in dit geval de FDA en de douane- en grensbewaking - jarenlang burgers die het land opnieuw binnenkwamen, hebben toegestaan om beperkte hoeveelheden medicijnen mee te nemen die nodig zijn voor persoonlijk gebruik.
Persoonlijk weet ik dat het mogelijk is om insuline voor individueel gebruik in te brengen, omdat ik het heb gedaan. Ik ben verschillende keren vanuit mijn huis in Michigan naar Canada gereden en heb de insuline gekocht die ik nodig heb. Hoewel mijn ervaringen daar varieerden van apotheek tot apotheek, ben ik niet één keer een probleem tegengekomen dat mijn missie dwarsboomde.
Cleary, ik ben niet de enige.
Caravans die insuline kopen
Vier spraakmakende groepsreizen naar de grens voor betaalbare insuline hebben alleen al in de eerste maanden van 2019 nationaal nieuws gehaald, en andere zijn naar verluidt in de maak. Die media-aandacht zorgt voor een nieuw gespreksniveau over de praktijk die onze diabetesgemeenschap nog niet eerder heeft gezien.
- In februari 2019 reisde een D-Community-groep van Californië naar Tijuana om insuline te kopen
- In maart 2019 reisde een groep uit Pittsburgh, PA, samen naar Canada en maakte een reis van 250 mijl.
- Begin mei 2019 maakte een groep uit Minneapolis een reis van 300 mijl noordwaarts naar Fort Frances, Ontario, om insuline te kopen. In dat geval werd het idee eerst in een Facebook-groep gedreven door D-Mom Lija Greeseid en trokken uiteindelijk verschillende anderen uit het gebied, waaronder de bekende D-advocaten Quinn Nystrom en D-Mom Nicole Smith-Holt (die haar 26- jaar oude zoon Alec wegens insuline rantsoenering wegens hoge prijzen)
- Eveneens begin mei 2019 reisde een groep van vijf mensen om dezelfde reden van Metro Detroit naar Windsor, Ontario, met een groepsleider die op voorhand belde om de gevraagde insuline te reserveren, zodat deze op voorraad zou zijn wanneer ze aankwamen.
Mediaverhalen en onze eigen gesprekken met sommigen die bij deze tochten betrokken waren, bevestigen dat er geen problemen zijn ontstaan - niet van apothekers die hen insuline wilden verkopen, noch enig gedoe van grenswachters op de terugweg naar de VS.
Hoewel de kosten variëren tussen Canadese provincies, is insuline over de hele linie buitengewoon goedkoper dan in de Verenigde Staten: van $ 30 tot $ 45 voor een injectieflacon met snelwerkende insuline zoals Humalog of Novolog (NovoRapid genoemd buiten de VS) versus ~ $ 300 in de VS. VS; en ongeveer $ 60 tot $ 100 voor een doos met voorgevulde insulinepennen, tegenover meer dan ~ $ 500 of meer in de Verenigde Staten. En als iemand meerdere flesjes of pennen koopt, reken dan maar eens uit - dat is nogal een verschil in prijs.
Wauw!
Veel van degenen die deze reizen maken, identificeren zichzelf als # insulin4all-voorstanders die actief zijn in T1International, een in het VK gevestigde wereldwijde non-profitorganisatie die zich sinds de lancering in november 2014 richt op betaalbare insuline. Het heeft nu hoofdstukken in meer dan de helft van de Amerikaanse staten, en heeft protesten geleid voor farmaceutische bedrijven die hebben bijgedragen aan het genereren van een gestaag groeiende drumbeat van berichtgeving in de media en politieke invloed.
Het is bekend dat deze zelfde groepen meer reizen plannen, mogelijk zelfs grotere caravans, en sommige deelnemers vragen om insuline terug te brengen naar de VS voor anderen die het misschien nodig hebben.
Mijn reizen naar Canada voor insuline
De eerste keer dat ik dit zelf probeerde, was in 2015, na onze terugkeer naar Michigan en toen mijn vrouw en ik plotseling overrompeld werden door exorbitante insulineprijzen als gevolg van een verzekeringswijziging. Kortom, de verhuizing halverwege het jaar heeft ons onverwacht blootgesteld aan een hoog eigen risico. Omdat we de verzekeringsdekking van mijn vrouw de eerste helft van dat jaar hadden gebruikt en mijn HDHP (hoog aftrekbaar gezondheidsplan) niet hadden aangeraakt, realiseerden we ons plotseling dat we een eng hoog bedrag moesten betalen voordat er enige dekking zou gelden mijn medische benodigdheden, inclusief insuline.
Ik panikeerde.
Gelukkig wist ik dat er opties bestonden. Ik heb het voorrecht vrienden te hebben in de diabetesgemeenschap die hebben aangeboden om te helpen door mij overtollige flesjes te sturen. Ik wist ook dat ik in het ergste financiële scenario altijd een beroep kon doen op de insuline-optie van Walmart van $ 25 om de kloof te overbruggen totdat de nieuwe verzekeringsdekking van mijn vrouw van start ging - hoewel dat een ouderwetse insulinesamenstelling is die zeker niet de ideale therapie is voor de meeste mensen gebruiken nu analoge insulinemerken.
Destijds was ik me vaag bewust van de Canadese insuline-optie, maar begreep ik niet helemaal of het iets was dat ik echt zelf kon doen. Dus besloot ik het te onderzoeken door naar Windsor te rijden, een Canadese stad aan de overkant van de Detroit River binnen 30 minuten van waar ik woon in de buitenwijken van Metro Detroit.
Die eerste keer dat ik naar de balie liep in een kleine apotheek net buiten Windsor ligt nog vers in mijn geheugen. Ik zag er waarschijnlijk doodsbang uit, alsof ik deelnam aan een of andere illegale smokkeloperatie. Ik had voor mijn reizen online informatie bestudeerd, evenals de toepasselijke wetten. Maar het nam mijn zorgen niet weg.
“Ik ben hier om insuline te kopen ... (?), 'Viel ik zenuwachtig in slaap, terwijl mijn stem aan het eind meer een vraag dan een bewering was. Ik had zeker een derde graad verwacht van de apotheker achter de toonbank. Maar zoiets gebeurde niet. Het was verrassend saai en gemakkelijk - gemakkelijker dan het vaak is hier in de Verenigde Staten, waar apotheken een langdurig proces van het verifiëren van informatie nodig hebben voordat we ooit over de benodigde medicijnen kunnen praten.
De kostenvergelijking was opvallend: ik betaalde minder dan $ 50 Amerikaanse valuta voor een fles Humalog die ik op dat moment in mijn insulinepomp gebruikte. Ter vergelijking: een enkele flacon van dat elixer in de VS, verwerkt via mijn aftrekbare verzekering, zou vier keer de prijs zijn geweest, op dat moment meer dan $ 200 (of het nu bij een plaatselijke apotheek of via postorder was gekocht).
Zoals anderen hebben gerapporteerd over hun eigen internationale reizen voor insuline, was ik enorm opgelucht en opgetogen dat ik betaalbare insuline kon vinden. Ik voelde een steek van woede dat het zelfs nodig is om zo ver te gaan, maar ik ben ook dankbaar dat onze D-gemeenschap deze potentiële optie heeft als er een persoonlijke behoefte is.
Ik ben duidelijk niet de enige. Ik heb ook met vele anderen in mijn Metro Detroit en Great Lakes-gebied gesproken die deze reizen naar Canada hebben gemaakt voor insuline. Een oud type 1 zegt dat haar verzekering niet het specifieke merk insuline dekt waarvan haar arts heeft vastgesteld dat het het beste voor haar is, maar ze kan de duizenden die het elke maand uit eigen zak zou kosten, niet betalen. Dus steekt ze vanuit Zuidoost-Michigan over naar Canada en koopt het daar voor ongeveer een tiende van de prijs (!) Van wat het hier zou kosten.
Anderen rapporteren vergelijkbare besparingen en redenen, van uitdagingen met niet-medische overschakeling op insulinemerken tot hoge eigen risico's of zelfs geen verzekering waarbij ze de winkelcatalogusprijzen moeten betalen.
Daarom doen we dit.
Zeker, ik had meer insuline kunnen kopen om op te slaan. Maar ik koos ervoor om dat niet te doen, zowel vanwege mijn voorzichtigheid als vanwege mijn besef dat ik toegang had tot andere noodhulpopties in de VS en mijn geluk niet hoefde te pushen in Canada.
Ik heb dit sindsdien herhaald, maar meestal op weg naar huis van een reis door Canada, terwijl ik om een andere reden al in het land was. Ik heb ook nagedacht over het kopen van grotere hoeveelheden voor mezelf, of om te reageren wanneer iemand anders me vroeg om insuline voor hen te kopen terwijl ik daar was, maar ik besloot het niet te doen omdat het geen persoonlijk noodgeval of noodzaak was. Dat voelde gewoon niet goed voor mij.
Want ja, er zijn enkele regels.
Insuline krijgen zonder recept?
Hoewel u officieel niet wettelijk een recept nodig heeft om insuline te kopen in Canada, weet niet elke apotheker dit en sommigen hebben een feitelijk ongeschreven beleid om u te verplichten er een te laten zien en het te verifiëren voordat u het script invult. Ik heb een paar ontmoetingen gehad op plaatsen waar de apotheker de letter van de Canadese wet niet kende waarin staat dat een recept niet vereist is. Een keer moest ik de apotheker vragen om het op te zoeken, en whala! - het is allemaal gelukt. Een andere keer zou iemand me geen insuline verkopen zonder een recept in ons dossier, ook al had ik een papieren exemplaar. Ik liep gewoon naar buiten en ging op zoek naar een alternatieve apotheek, waar de aankoop zonder incidenten plaatsvond.
Elke keer heb ik maar één flacon gekocht en contant betaald. En ik geef altijd mijn in Canada gekochte insuline aan en heb de schriftelijke documentatie klaar bij de grensovergang, ook al hoefde ik het nooit te laten zien. Slechts één keer bij de kleinere grensovergang in Port Huron, Michigan, vroeg de CBP-agent of mijn insuline voor 'persoonlijk gebruik' was en ik antwoordde dat dat zo was - wat aangeeft dat sommige agenten uitkijken naar mensen die medicijnen importeren met de bedoeling ze doorverkopen.
Is het legaal om insuline terug te brengen naar de VS?
De richtlijnen van de FDA over “persoonlijke invoer” stellen eigenlijk: “In de meeste gevallen is het illegaal voor individuen om drugs of apparaten in de VS te importeren voor persoonlijk gebruik, omdat deze producten die in andere landen zijn gekocht vaak niet door de FDA zijn goedgekeurd voor gebruik en verkoop in de VS Een medicijn dat bijvoorbeeld is goedgekeurd voor gebruik in een ander land maar niet is goedgekeurd door de FDA, wordt in de VS beschouwd als een niet-goedgekeurd medicijn en is daarom illegaal om te importeren. "
Maar in hetzelfde richtsnoer staat ook dat vrijstellingen zijn toegestaan als:
- De medicatie is voor persoonlijk gebruik.
- De hoeveelheid is doorgaans niet meer dan een levering van 90 dagen en de persoon die deze invoert kan:
- Geef de naam en het adres op van de arts met een vergunning in de VS die verantwoordelijk is voor hun behandeling met het product, of
- Geef bewijs dat het product bedoeld is voor de voortzetting van een behandeling die in het buitenland is begonnen.
Bezorgdheid over het importeren van insuline
Alle recente berichtgeving in de media over dit onderwerp - inclusief het flitsende 'Caravan naar Canada'-verhaal in kranten en op tv - is natuurlijk nuttig om licht te werpen op onze insulineprijscrisis. Het is schandalig dat mensen met diabetes in de eerste plaats hun eigen land moeten ontvluchten om aan betaalbare insuline te komen.
Maar twee punten over dit alles baren me wel enige zorgen:
Receptregels: Ten eerste het feit dat u geen recept nodig heeft om zonder recept insuline te kopen in Canada of Mexico. Dit kan op veel manieren bevrijdend zijn. Maar zoals gezegd weten niet alle apothekers dat, dus kunnen Amerikaanse patiënten gefrustreerd raken of ruzie krijgen met lokale apothekers, wat voor problemen kan zorgen. Ook hebben grenswachters nog steeds het recht om een recept te eisen voordat u medicijnen naar de VS mag meenemen. Dus alle berichtgeving in de media schreeuwt: "Je hebt geen Rx nodig!”Kan een beetje misleidend zijn; sommige mensen kunnen meer verward en gedesillusioneerd raken dan wat dan ook.
Persoonlijk gebruik versus openbaar beleid: ten tweede, zoals zo ongeveer al het andere tegenwoordig, leidt dit idee van het binnenhalen van medicijnen van buiten het land tot politieke verdeeldheid. Lobbyisten en Pharma-mensen wijzen telkens op "veiligheidsproblemen". Hoewel ik het er misschien niet per se mee eens ben dat dit een kwestie is voor persoonlijke invoer, ben ik nerveus dat alle mediaspelers rode vlaggen gaan opwerpen en de aandacht trekken van beleidsmakers hier. Een onbedoeld gevolg zou een grotere druk kunnen zijn voor de FDA om hard aan te pakken tegen het 'vrijstellingsbeleid' dat traditioneel iedereen toestaat, inclusief grensbewaking, om de andere kant op te kijken.
Het is één ding als mensen individueel of in kleine aantallen de grens oversteken, maar als je georganiseerde inspanningen begint te zien waarbij energie wordt besteed aan het maken van telefoontjes, het opnemen van bestellingen en het plannen van de 'How To'-aspecten van een internationale reis, wordt het een gecoördineerde beweging. Niet dat iets dat wordt gedaan schandelijk is, maar de grotere groep zou een doelwit kunnen worden van degenen die deze praktijk misschien niet willen zien voortduren.
Tot dusver is er geen bewijs dat iemand heeft geprobeerd insuline van buiten de VS te kopen en verkopen met commerciële winst. Maar uiteindelijk kunnen sommige profiteurs aanslaan. Ik haat het om cynisch te zijn, maar dat is helaas hoe onze wereld werkt en vaak bederven rotte appels de korenmaat voor de rest van ons.
Mijn grote hoop is dat in deze wanhopige tijden de wanhopige maatregelen die we moeten nemen, zullen dienen om de noodzaak van een oplossing te benadrukken, in plaats van alleen maar een andere weg voor uitbuiting te openen.
