Het doet pijn om pijn te doen, maar als we wachten tot de pijn weg is, zullen we al het andere missen.
Mijn cliënt begint onze sessie door te zeggen: "Ik kom vandaag naar de therapie en voel me boos. Ik wil me beter voelen en dit zorgt er niet voor dat ik me beter voel. "
Het is niet het favoriete onderdeel van het werk van een therapeut om deze kritiek te ontvangen, dat therapie de pijn niet wegneemt, maar het is niet ongewoon. We denken dat therapie onze emotionele wonden zal genezen en de pijn van psychisch lijden zal wegnemen.
Op de een of andere manier gebeurt het niet altijd zoals we hopen dat het zal gebeuren.
Mijn cliënt vervolgt: "Ik kom hier stront scheppen en ik ga weg met het gevoel dat ik nog veel meer te doen heb."
Ik heb in de loop van de jaren op verschillende manieren op dit soort klachten gereageerd, maar vandaag, in deze sessie, word ik door mijn eigen fysieke pijn afgeleid van de emotionele pijn van mijn cliënt.
Misschien heb ik vanmorgen niet gerekt. Misschien heb ik geen NSAID's gebruikt. Misschien is het gewoon een slechte dag.
Ik moet zelf wat scheppen.
Mijn eigen zoektocht naar antwoorden
In 2017 kreeg ik een intense en mysterieuze pijn in mijn borstbeen. Ik was elke dag actief, fietste van en naar mijn graduate schoolklassen, klom meerdere keren per week in een rotsgymnastiek en zwom in het weekend.
Plotseling, zonder waarschuwing en zonder duidelijke reden, deed het pijn om tegen mijn stuur te leunen en een krachtige schoolslag gaf me het gevoel dat mijn borst in tweeën zou splitsen.
Ik ging naar een dokter. En dan nog een. En dan nog een.
Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar een reumatoloog die mij de diagnose 'seronegatieve artritis' stelde, wat betekent dat ik alle symptomen van auto-immuunartritis had, maar de bijbehorende antilichamen in mijn bloed miste, beschouwd als markers van auto-immuunontsteking.
Later, toen de pijn van mijn borstbeen naar mijn onderrug verschoof, kreeg ik te horen dat ik artritis psoriatica had, wat vaak gepaard gaat met een ontsteking van de sacro-iliacale gewrichten en soms van het sternomanubriale gewricht in de borst.
Sindsdien zie ik voor elk nieuw cluster van symptomen een nieuwe cluster van zorgaanbieders. Af en toe zal een nieuwe arts een nieuwe diagnose stellen.
Waar het op neerkomt is meestal hetzelfde: ik heb veel pijn en een onzekere prognose.
De pijn is al erg genoeg, maar in het begin kon ik niet met de onzekerheid leven. Aan het eind van de dag zat ik op de bank en googelde ik naar elke vreemde nieuwe sensatie die in mijn lichaam opdook. Dan lag ik wakker in bed en stelde me de slechtst mogelijke resultaten voor van elke bijbehorende aandoening.
De doktoren leken me niet op mijn gemak te kunnen stellen. Als de bekende wereld van de geneeskunde op een van die middeleeuwse zeekaarten zou worden weergegeven, zou reumatologie zich bevinden in het deel waar het continent in een donkere en onrustige zee terechtkomt, bevolkt door monsters.
Het blijkt dat we nog steeds niet goed begrijpen waarom het lichaam zichzelf aanvalt.
Maar tot op de dag van vandaag loop ik elke dokterspraktijk binnen in de hoop op een antwoord waardoor de pijn zal verdwijnen.
Omdat ik er geen vond, heb ik de mijne gezocht op alle gebruikelijke en ongewone plaatsen: yoga, meditatie, eliminatiediëten, arnica-zalf ... Ik zou mijn toegewezen aantal woorden voor dit stuk kunnen opsommen door ze op te sommen.
Op deze manier ben ik niet zo verschillend van mijn cliënt. Ik ben altijd op zoek naar antwoorden en ben vaak teleurgesteld. Maar ik denk dat we allebei de verkeerde vragen kunnen stellen.
Pijn is onvermijdelijk
Het is een hoeksteen van mijn praktijk als therapeut dat emotioneel lijden geen pathologie is, maar eerder een normaal onderdeel van het leven.
Niemand van ons kan verwachten vrij te leven van verdriet, angst of de ervaringen van verlies en onzekerheid die hen triggeren. De kwantiteit en kwaliteit van deze moeilijke emoties zijn uniek voor ieder van ons, maar het hebben ervan is universeel.
Lichamelijke pijn is vergelijkbaar. We worden allemaal ziek. We worden allemaal ouder en verzwakken. We hebben allemaal beperkingen.
Niemand van ons zal aan deze waarheid ontsnappen, maar mensen die met chronische pijn leven, hebben het anders, intenser en soms eerder moeten confronteren dan onze meer valide leeftijdsgenoten.
Laten we, aangezien dit een realiteit is, proberen de vraag te veranderen.
Voor degenen onder ons die met chronische pijn leven, en voor ons allemaal die met emotionele pijn leven, in plaats van te vragen: "Hoe kan ik ervoor zorgen dat dit verdwijnt?" wat als we proberen te vragen: "Hoe kan ik leren leven - en zelfs gedijen - met deze realiteit?"
Hoe u vollediger kunt leven, ondanks uw chronische pijn
Ten eerste is het belangrijk om te erkennen dat sommige dingen helpen. Wat die dingen zijn, zal voor ieder van ons anders zijn. Ik hou van een warm bad en wat ochtendyoga als ik het erin kan passen.
Het vinden van de dingen die u kunt doen om voor uzelf te zorgen en de impact van uw symptomen te verminderen, kan uw lijden aanzienlijk verminderen en een klein gevoel van controle over uw leven geven.
Hoewel sommige dingen helpen, lost voor veel diagnoses niets op. Dit is waar het veranderen van uw manier van denken meer kan helpen dan het veranderen van uw behandeling.
Hier zijn enkele tips die voor mij hebben gewerkt:
Bedenk wat u kunt doen, niet wat u niet kunt
Depressie wordt vaak in verband gebracht met verdriet over het verlies van iets echts of waarop werd gehoopt.
Op dezelfde manier doet chronische pijn des te meer pijn omdat we de neiging hebben om te blijven hangen op de manieren waarop het ons beperkt.
Het is belangrijk om vreugde te vinden in de dingen die u doet kan doen om het begrijpelijke verdriet over de dingen waarmee je worstelt te temperen.
Concentreer u op nu, niet op de toekomst
Uw leven speelt zich nu af, niet in een vage en onzekere toekomst waarin uw symptomen zouden kunnen verergeren.
Vind manieren om te genieten en aanwezig te zijn bij wat er op dit moment gebeurt. Dit kan zo simpel zijn als de maaltijd die je eet, het gesprek dat je voert of de scène buiten je raam.
Mindfulness, yoga, meditatie en andere contemplatieve oefeningen kunnen je helpen om je bewustzijn op het huidige moment te richten en te ontdekken wat het te bieden heeft.
Zoek naar goede sensaties in je lichaam, proef ze en breid ze uit
Hier is een eenvoudige somatische oefening om dit te doen:
- Ga lekker zitten met uw voeten op de grond en uw armen in uw schoot.
- Vestig uw aandacht op uw lichaam en begin alle plaatsen op te merken waar uw lichaam contact maakt met een ander oppervlak.
- Begin met het opmerken van uw voeten tegen de grond en verplaats uw aandacht naar uw lichaam. Let op uw kuiten, uw dijen en uw stoel tegen de stoel. Voel je rug tegen de rugleuning.
- Als je je bewust wordt van al deze plekken, zoek dan naar een gevoel van steun en comfort.
- Ontdek die sensatie. Is het zwaar of licht? Warm of koel? Is het constant of fluctueert het?
- Als je je bewust wordt van dit gevoel, breng het dan in evenwicht tegen de pijn die je in je lichaam voelt.
- Kijk of je je bewust kunt worden van beide gevoelens, het comfort en het ongemak, wetende dat ons lichaam altijd beide bevat.
Overweeg therapie
Helaas kan geen enkele therapie uw fysieke of emotionele pijn volledig uitroeien, maar het kan u wel helpen ermee om te gaan.
Op mindfulness gebaseerde therapie kan je helpen om vollediger in het huidige moment te leven.
Somatisch ervaren, sensorimotorische psychotherapie, Hakomi en andere vormen van somatische therapieën kunnen u helpen uw relatie met de sensaties in uw lichaam te veranderen.
Psychodynamische gesprekstherapie kan je helpen door de angsten en fantasieën die je hebt over je pijn en de verhalen die je jezelf vertelt over waarom het gebeurt en wat het betekent, te doorzien, zodat je een nieuw en beter verhaal kunt ontwikkelen.
Het gaat om aandacht
In een andere sessie begint mijn cliënt zijn aandacht af te leiden van zijn eigen lijden. Hij wil meer doen voor andere mensen, de wereld helpen verbeteren.
Hij vertelt me: "Ik denk dat ik zoveel beter zou zijn in het helpen van anderen als ik kon stoppen met geobsedeerd te zijn door mijn eigen problemen."
De wijsheid hierin trof me; het gaat erom hoe we onze aandacht beheren.
Onze eigen pijn, emotioneel en fysiek, is vaak het luidste en meest veeleisende deel van wat we ervaren. Er gebeuren echter ook andere dingen, zowel in ons lichaam als in de wereld om ons heen.
Als we het kunnen accepteren als een deel van ons leven, dan kan het alleen dat zijn, maar een deel.
Zeker, het doet pijn om pijn te doen. Maar als we wachten tot de pijn weg is, zullen we al het andere missen.
Michael Waldon, LMSW is een psychotherapeut, schrijver en klinisch maatschappelijk werker gevestigd in New York en Californië. Hij is getraind in relationele, psychodynamische en somatische psychotherapieën.Michael biedt individuele therapie aan cliënten in New York en coachingdiensten aan cliënten in de hele Verenigde Staten. U kunt meer leren via zijn website of bij Tapestry Psychotherapy, waar hij een praktijk heeft die gespecialiseerd is in anti-onderdrukkende en integratieve benaderingen van de behandeling van trauma.
.jpg)
