Ik kan twijfelen aan andere keuzes die ik heb gemaakt, maar dit is een beslissing die ik nooit in twijfel hoef te trekken.
Binnen een paar maanden word ik 37 jaar oud. Ik ben nooit getrouwd geweest. Ik heb nog nooit met een partner samengewoond. Heck, ik heb nog nooit een relatie gehad die langer duurt dan het punt van zes maanden.
Je zou kunnen zeggen dat er waarschijnlijk iets mis is met mij, en om eerlijk te zijn, zou ik daar niet tegenin gaan.
Relaties zijn moeilijk voor mij, om duizend verschillende redenen die niet per se de moeite waard zijn om hier op in te gaan. Maar één ding weet ik zeker? Mijn gebrek aan relatiegeschiedenis komt niet neer op een bindingsangst.
Ik ben nooit bang geweest om me aan de juiste dingen te committeren. En mijn dochter is daar het bewijs van.
Weet je, ik heb het altijd erg moeilijk gehad om mezelf als een vrouw voor te stellen. Het is natuurlijk iets dat een deel van mij altijd al heeft gewild - wie wil er nou niet geloven dat er iemand is die voor altijd van hem zou houden? Maar het is nooit een uitkomst geweest die ik voor mezelf heb kunnen voorstellen.
Maar moederschap? Dat is iets dat ik heb gewild en waarvan ik dacht dat ik het zou hebben sinds ik een klein meisje was.
Dus toen een dokter me op 26-jarige leeftijd vertelde dat ik met onvruchtbaarheid te maken had en dat ik een zeer korte tijd had om te proberen een baby te krijgen, aarzelde ik niet. Of misschien wel, voor een paar ogenblikken, omdat alleen naar het moederschap gaan op dat punt in mijn leven was een gek iets om te doen. Maar mezelf toestaan die kans te verliezen, leek nog gekker.
En daarom kreeg ik als alleenstaande vrouw van midden twintig een spermadonor en financierde ik twee rondes van in-vitrofertilisatie - die beide mislukten.
Daarna was ik diepbedroefd. Ervan overtuigd dat ik nooit de kans zou krijgen om de moeder te zijn waarvan ik droomde.
Maar slechts een paar maanden voor mijn dertigste verjaardag, ontmoette ik een vrouw die over een week zou bevallen van een baby die ze niet kon houden. En binnen enkele minuten nadat ze aan mij was voorgesteld, vroeg ze of ik de baby die ze droeg wilde adopteren.
De hele zaak was een wervelwind en helemaal niet zoals adopties doorgaans verlopen. Ik werkte niet met een adoptiebureau en ik was niet op zoek naar een baby. Dit was gewoon een toevallige ontmoeting met een vrouw die me datgene aanbood waarop ik bijna had gehoopt.
En dus zei ik natuurlijk ja. Ook al was het, nogmaals, gek om dat te doen.
Een week later zat ik in de verloskamer om mijn dochter te ontmoeten. Vier maanden later maakte een rechter haar de mijne. En nu bijna 7 jaar later, kan ik u met absolute zekerheid zeggen:
Ja zeggen, ervoor kiezen om alleenstaande moeder te worden?
Het was de beste beslissing die ik ooit heb gemaakt.
Dat betekent niet dat het altijd eenvoudig is geweest
Er is nog steeds een stigma rond alleenstaande moeders in de samenleving van vandaag.
Ze worden vaak gezien als slecht voor vrouwen met een slechte smaak in partners die onmogelijk hun weg uit de afgrond kunnen graven waarin ze zich bevinden. We hebben geleerd medelijden met ze te hebben. Om medelijden met ze te hebben. En er is ons verteld dat hun kinderen minder kansen en kansen hebben om te gedijen.
Niets hiervan is waar in onze situatie.
Ik ben wat je een 'alleenstaande moeder naar keuze' zou noemen.
We zijn een groeiende demografie van vrouwen - doorgaans goed opgeleid en even succesvol in onze carrière als zonder succes in de liefde - die om verschillende redenen voor het alleenstaande moederschap hebben gekozen.
Sommigen, zoals ik, werden door de omstandigheden in deze richting geduwd, terwijl anderen het gewoon moe werden om te wachten tot die ongrijpbare partner zou komen opdagen. Maar volgens het onderzoek blijken onze kinderen net zo goed te zijn als kinderen die in tweeouderhuizen zijn opgegroeid. Wat volgens mij in veel opzichten neerkomt op hoe toegewijd we zijn aan de rol die we hebben gekozen.
Maar wat de cijfers je niet vertellen, is dat er eigenlijk manieren zijn waarop alleenstaand moederschap gemakkelijker is dan ouderschap samen met een partner.
Ik hoef bijvoorbeeld nooit met iemand anders te vechten over de beste manieren om mijn kind op te voeden. Ik hoef geen rekening te houden met de waarden van iemand anders, of hen ervan te overtuigen om mijn favoriete methoden van discipline of motivatie te volgen, of om over de wereld in het algemeen te praten.
Ik kan mijn dochter opvoeden precies zoals ik het het beste zie - zonder me zorgen te maken over de mening of mening van iemand anders.
En dat is iets wat zelfs mijn vrienden in de dichtste ouderschapspartnerschappen niet kunnen zeggen.
Ik heb ook geen andere volwassene waar ik voor moet zorgen - iets waarvan ik heb gezien dat verschillende van mijn vrienden te maken hebben met partners die meer werk creëren dan ze helpen verlichten.
Ik kan mijn tijd en aandacht op mijn kind richten, in plaats van te proberen een partner te dwingen daadwerkelijk over te stappen naar het partnerschap, waar ze misschien niet op zijn toegerust om mij halverwege te ontmoeten.
Afgezien daarvan hoef ik me geen zorgen te maken over de dag waarop mijn partner en ik zouden kunnen splitsen en ons op volledig tegenovergestelde doelen van ouderschapsbeslissingen zouden bevinden - zonder het voordeel van een relatie die ons weer bij elkaar brengt.
Er zal nooit een dag komen dat ik mijn co-ouder voor de rechter moet dagen over een beslissing waar we het gewoon niet over eens zijn. Mijn kind zal niet opgroeien tussen twee oorlogvoerende ouders die geen manier lijken te vinden om haar op de eerste plaats te zetten.
Nu gaan natuurlijk niet alle ouderschapsrelaties daarin over. Maar ik heb er veel te veel meegemaakt. En ja, ik put er troost uit te weten dat ik mijn tijd met mijn dochter nooit zal hoeven op te geven voor een week aan, een week vrij, met iemand met wie ik geen relatie zou kunnen laten werken.
En het is niet altijd gemakkelijk
Ja, er zijn ook onderdelen die moeilijker zijn. Mijn dochter heeft een chronische gezondheidstoestand, en toen we door de diagnoseperiode gingen, was het ondraaglijk om er alleen mee om te gaan.
Ik heb een geweldig ondersteuningssysteem - vrienden en familie die er waren op alle mogelijke manieren. Maar elk ziekenhuisbezoek, elke enge test, elk moment dat ik me afvroeg of het goed zou komen met mijn kleine meisje? Ik verlangde naar iemand aan mijn zijde die net zo diep in haar gezondheid en welzijn was geïnvesteerd als ik.
Een deel daarvan blijft vandaag bestaan, ook al hebben we haar toestand grotendeels onder controle.
Elke keer dat ik een medische beslissing moet nemen, en mijn angstige brein worstelt om op het juiste te komen, zou ik willen dat er iemand anders in de buurt was die net zoveel om haar gaf als ik - iemand die die beslissingen zou kunnen nemen wanneer Ik kan het niet.
De keren dat ik merk dat ik het meest naar een ouderschapspartner wens, zijn altijd de keren dat ik alleen met de gezondheid van mijn dochter te maken heb.
Maar de rest van de tijd? Ik beheer het alleenstaande moederschap redelijk goed. En ik haat het niet dat ik elke avond als ik mijn meisje in bed breng, uren voor mezelf heb om te resetten en te ontspannen voordat de dag komt.
Als introverte persoon zijn die nachtelijke uren die van mij zijn en die van mij alleen, een daad van eigenliefde die ik zou missen als ik in plaats daarvan een partner had die mijn aandacht opeist.
Begrijp me niet verkeerd, er is nog steeds een deel van mij dat hoopt dat ik op een dag die partner zal vinden die het met me kan verdragen. Die persoon voor wie ik die nachtelijke uren eigenlijk wil opgeven.
Ik zeg alleen maar ... er zijn voor- en nadelen aan ouderschap, zowel met als zonder partner. En ik kies ervoor om me te concentreren op de manieren waarop mijn werk als moeder eigenlijk gemakkelijker is, omdat ik ervoor koos om het alleen te doen.
Vooral het feit dat als ik er al die jaren geleden niet voor had gekozen om die sprong te wagen, ik nu misschien helemaal geen moeder zou zijn. En als ik eraan denk dat het moederschap het deel van mijn leven is dat me vandaag de meeste vreugde brengt?
Ik kan me niet voorstellen dat ik het op een andere manier zou doen.
Leah Campbell is een schrijver en redacteur die in Anchorage, Alaska woont. Ze is naar keuze een alleenstaande moeder nadat een toevallige reeks gebeurtenissen heeft geleid tot de adoptie van haar dochter. Leah is ook de auteur van het boek "Enkele onvruchtbare vrouw”En heeft uitgebreid geschreven over de onderwerpen onvruchtbaarheid, adoptie en ouderschap. U kunt verbinding maken met Leah via Facebook, haar website, en Twitter.
.jpg)
