We zijn tijdloos omdat we ervoor kiezen om te zijn.
Op mijn 25e liep ik door het huis heen en weer met minuscule taken die op een enkel telefoontje wachtten. Dit was niet zomaar een telefoontje, maar de bellen. Geen enkele Facebook-post van 'vrienden' met wie ik sinds de laatste verjaardag niet had gesproken, kon hiermee worden vergeleken.
Sinds ik me kon herinneren, belde mijn grootmoeder elk jaar mijn ouders, broers en zussen en ik - en andere familieleden weet ik zeker - om een gelukkige verjaardag voor ons te zingen. Een eenvoudige traditie, maar ook een gekoesterde.
Het leven heeft een manier om ons te leren van onszelf te houden door ouder te worden, een onvermijdelijke metamorfose, of we het nu accepteren of niet.
Het was ver in de middag voordat de naam van mijn grootmoeder op mijn telefoon knipperde. Ik realiseerde me niet hoezeer dit kleine, bedachtzame gebaar mijn verjaardagen leuker maakte. Dus toen ze eindelijk belde, was ik extatisch.
Ze was helaas slecht weer en had dit jaar niet de stem om voor me te zingen. In plaats daarvan moedigde ze me aan om voor haar een gelukkige verjaardag voor mezelf te zingen - een suggestie die ons allebei kietelde.
"Ik zei vandaag tegen mezelf:‘ Is Tatiana 25 al? ’. Een vraag die ze stelde en die meer klonk als een verklaring, omdat ze precies wist hoe oud ik was.
"Ja, Jojo," giechelde ik en noemde haar de bijnaam die ze mijn broer en zus had gegeven, en ik noem haar toen we klein waren - een bijnaam waarvan ze wenste dat die niet zo goed was gebleven als ze nu iedereen wilde, vooral haar achterkleinkinderen , om haar oma te bellen. "Ik ben 25."
Onze komische uitwisseling ging over in een gesprek over het niet kwalijk nemen om ouder te worden van hoe ik me nog niet voel 25 tot hoe mijn grootmoeder zelfs op 74-jarige leeftijd heeft toegegeven dat ze haar leeftijd niet meer voelt dan ik de mijne.
'Weet je, Jojo,' zei ik tegen haar, 'ik heb me altijd afgevraagd waarom zoveel vrouwen van mijn leeftijd en jonger bang zijn om ouder te worden. Ik heb zelfs vrouwen van begin dertig zichzelf ‘oud’ horen noemen. ''
Mijn grootmoeder, verbijsterd door dit, vertelde me een verhaal van toen een vrouw van bijna 10 jaar jonger was dan zij door haar leeftijd verbaasd was.
“Ik ken vrouwen die jonger zijn dan ik, die look… oud. Alleen omdat ik 74 ben, wil dat nog niet zeggen dat ik me op een bepaalde manier moet kleden. "
Dit leidde me tot een theorie. Misschien is de manier waarop we leeftijd waarnemen grotendeels te wijten aan hoe de vrouwen die ons hebben opgevoed het ook hebben waargenomen.
Als kinderen leerden we wat liefde is, de innerlijke werking van een huwelijk en hoe relaties zijn - of in ieder geval hoe we ons die dingen voorstelden. Het is logisch dat we leren hoe we veroudering ook door andermans ogen kunnen definiëren.
Voor de meesten betekent ouder worden vertragen tot de dood. Voor enkelen, zoals mijn grootmoeder en de vrouwen in onze familie, betekende ouder worden een promotie, een overwinning om te vieren wat we hebben overwonnen.
Op dat moment begreep ik dat de wrok van ouder worden misschien meer psychologisch dan lichamelijk is.
Met elke rimpel, een grijze haarlok en litteken - zowel zichtbaar voor het oog als onder de huid - ben ik ervan overtuigd dat veroudering niet het einde is van iets moois, maar van het mooie zelf.
De matriarchen die me leerden om het ouder worden te omarmen
Ik ben de dochter van een vrouw die ik plaag dat ze me beter kleden dan ik. De kleindochter van een vrouw die de hele maand maart elk jaar haar verjaardag viert.
Ik ben ook de achterkleindochter van de vrouw die niet alleen de oudste schrikkeljaarbaby was die ooit op 100-jarige leeftijd leefde, maar die alleen in haar huis woonde met de scherpste herinneringen tot aan haar thuiskomst. En de achternicht van eclectische, diva-achtige fashionista's wiens stijlen tijdloos zijn.
De matriarchen in mijn familie hebben meer dan legaten doorgegeven. Ze hebben me onbedoeld ook de les geleerd van het omarmen van leeftijd.
Elke matriarch in mijn familie is een weergave van het omarmen van leeftijd als een mijlpaal van schoonheid.
Sommigen hebben gezondheidsproblemen gehad die hen in het ziekenhuis hebben opgenomen of een dagelijkse dosis medicatie nodig hebben. Sommigen dragen hun grijze haar als een kroon, anderen kleuren hun grijstinten weg. Hun stijlen zijn divers vanwege hun individuele persoonlijkheden en smaken.
Maar ze allemaal, van neven en nichten tot oudtantes, en zelfs de moeder van mijn oma - die ik nooit heb ontmoet en wiens foto's altijd de aandacht trekken - blijven tot in de puntjes gekleed, plannen verjaardagsvieringen voor zichzelf van tevoren en zeg nooit tegen elkaar: "Meisje, ik word oud."
Ik hoor ze nooit zichzelf afbreken door er ouder uit te zien. Ik heb ze in elk geval horen verlangen naar hun fysieke energie om het niet-aflatende vuur in hun geest bij te houden, zodat ze de wereld kunnen blijven veroveren zoals ze deden toen ze jonger waren.
Waarom het ouder worden kwalijk neemt, is alleen maar veroudering
Alleen omdat ik ouder word, wil nog niet zeggen dat ik oud moet worden. Door mijn familie leer ik om in het heden te leven en elke fase te omarmen voor wat het is en wat het te bieden heeft, zonder de jaren waarin ik me nog moet vereren te kwalijk nemen.
Als we opgroeien, denken we vaak alleen aan het einde. Na een bepaalde leeftijd kunnen we uit het oog verliezen dat het leven niet gaat over de voorbereiding op het einde, maar over hoe we de tussenliggende jaren benutten.
Er zullen dagen zijn dat ik het gezicht van de vrouw die ik in de spiegel zie niet meer herken, ook al zien haar ogen er hetzelfde uit. Desondanks heb ik besloten dat ik er zelfs nu op let mijn oudere jaren niet met angst op te zadelen.
De samenleving heeft ons geconditioneerd om te denken dat het enige waar we als volwassen vrouw naar uitkijken, is trouwen, kinderen krijgen en opvoeden en voor een huishouden zorgen.
Het heeft ons ook gehersenspoeld door te denken dat we allemaal onvermijdelijk gedoemd zijn tot een oud leven van op veranda's zitten, tegen kinderen schreeuwen dat ze van ons gazon moeten komen en voor zonsondergang naar bed gaan.
Dankzij mijn grootmoeder, mijn moeder en de vele tijdloze vrouwen in mijn familie weet ik wel beter.
Ik weet dat leeftijd niet is wat de samenleving me zegt dat ik op dit moment moet doen, maar de manier waarop ik me voel in mijn lichaam, hoe ik ervaar dat ik ouder word en hoe comfortabel ik in mijn vel zit. Dit alles zegt me dat mijn oudere jaren ook bedoeld zijn om te anticiperen, te verwachten en om als eerste te komen.
Waar ik naar uitkijk
Ik heb een aanzienlijke groei gemaakt in minder dan een kwart eeuw. Hoe minder ik stress heb over de kleine dingen, hoe meer ik zal leren om de controle los te laten, hoe betere keuzes ik zal maken, hoe meer ik zal ontdekken hoe ik geliefd wil worden, hoe meer mijn voeten geplant zullen zijn in wat ik geloof in, en hoe ik nog meer onbeschaamd zal leven.
Ik kan me beslist alleen de geweldige dingen voorstellen die ik zal hebben verworven tegen de tijd dat ik de leeftijd van mijn grootmoeder ben.
Deze buitengewone, inspirerende vrouwen hebben me geleerd dat schoonheid niet ondanks veroudering is.
Ouder worden zal echter niet altijd gemakkelijk zijn.
Voor mij is de bereidheid om elk jaar met open armen te wenken bijna net zo mooi als de vrouwen in mijn familie die een omgeving hebben gecultiveerd waarin ik niet bang of verontwaardigd ben om een meer geëvolueerde, verbeterde versie van mezelf te worden.
Bij elke verjaardag ben ik dankbaar… en wacht ik geduldig op dat telefoontje van mijn oma om me een nieuw jaar in te zingen.
Tatiana is een freelance schrijver en aspirant-filmmaker. Ze is te vinden in een kamer vol met een eclectische bibliotheek van ongerepte boeken, op jacht naar haar volgende naamregel en het opstellen van scripts. Neem contact met haar op via @moviemakeHER.
